tag:blogger.com,1999:blog-19383316.post3873447205157981110..comments2024-02-15T10:28:12.507+02:00Comments on Σελίδες Πατριδογνωσίας: Ἡ ἀποκατάστασις τοῦ Παρθενῶνος καὶ ἡ ξανθιὰ ἀρχ**ολόγοςΦειδίαςhttp://www.blogger.com/profile/11321051330272579103noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-19383316.post-84754003054789124322008-04-27T01:35:00.000+03:002008-04-27T01:35:00.000+03:00Ἔξοχη ἐπιστολὴ τοῦ καθηγητοῦ Εὐάγγελου Κ. Παλαιολό...Ἔξοχη ἐπιστολὴ τοῦ καθηγητοῦ Εὐάγγελου Κ. Παλαιολόγου, στὴν «Καθημερινὴ» τῆς 18ης Ἀπριλίου 2008:<BR/><BR/><A HREF="http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_18/04/2008_266997" REL="nofollow">Με αφορμή το Σκοπιανό</A><BR/><BR/>Κύριε διευθυντά<BR/><BR/>Διάβασα με ενδιαφέρον το άρθρο του κ. Καρκαγιάννη σχετικά με τη διάσκεψη του Βουκουρεστίου. Ο αρθρογράφος, με αφορμή το Σκοπιανό, αναπτύσσει μια σειρά θέσεων σχετικά με τη σχέση της σύγχρονης Ελλάδας με την αρχαία ιστορική κληρονομιά. Η συλλογιστική του συνοψίζεται στα σχόλια: «...η ιστορία και η πνευματικότητα δεν είναι δικό μας κτήμα, είναι ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και θα μπορούσαμε να αναφέρουμε χίλιες αιτίες και λόγους που είναι περισσότερο και ουσιαστικότερο κτήμα των άλλων παρά δικό μας». Οταν αναφέρεται στο Σκοπιανό ο αρθρογράφος εξειδικεύει τη συλλογιστική του: «...Αυτή την ιστορία (του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου) δεν μπορούν να μας την κλέψουν γιατί δεν είναι ούτε δική μας ούτε δική τους γίνεται».<BR/><BR/>Η άποψη του αρθρογράφου σας, ότι η αρχαία ελληνική Ιστορία δεν μπορεί να αποτελεί ιστορία ενός μόνου έθνους αλλά αποτελεί μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς (και επομένως μπορεί να διεκδικείται από τον καθένα) δεν είναι καινούργια και έχει υποστηριχθεί μεταξύ άλλων και από διευθυντές μουσείων, ιδιαίτερα αυτών που έχουν στην κτήση τους αντικείμενα που έχουν προέλθει από ύποπτες πηγές και συναλλαγές.<BR/><BR/>Η ενδιαφέρουσα αυτή συλλογιστική, η οποία αποτελεί μια παραλλαγή της άποψης του προηγούμενου αιώνα περί της καταγωγής των σύγχρονων Ελλήνων, είναι κατά τη γνώμη μου ανιστόρητη και ρεβιζιονιστική. Σε πρακτικό επίπεδο, σε σχέση με τα πολιτιστικά αντικείμενα, η αποποίηση της ταυτότητας των πολιτιστικών θησαυρών και η ανακήρυξή τους, γενικά, σε παγκόσμια κληρονομιά ανοίγει την πόρτα στη διεκδίκησή τους από τον καθένα. Στον συλλεκτικό χώρο αυτό μεταφράζεται δημοκρατικά στο ότι όποιος έχει τα χρήματα και την επιρροή μπορεί να αγοράσει την πνευματική κληρονομιά κάποιου άλλου και σαν θεματοφύλακας αυτής της κληρονομιάς (αφού έχει καλύτερα μουσεία, περισσότερος κόσμος τα βλέπει εκεί, ή κατά τον αρθρογράφο σας τα έχει κάνει «ουσιαστικότερο κτήμα» του κ.λπ.) πλέον μπορεί στην πράξη να τα οικειοποιείται. Τα επιχειρήματα αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί βεβαίως από τους διευθυντές του Βρετανικού Μουσείου και του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης. Είναι ενδιαφέρον να προσέξει κανείς ότι τα επιχειρήματα αυτά αναπτύσσονται βασικά από αγγλοσαξονικές πηγές και πάντα είναι μονοσήμαντης κατεύθυνσης, δηλαδή αφορούν την πολιτιστική συνεισφορά κάποιου άλλου λαού που θεωρείται «παγκόσμια» και ποτέ αντικείμενα της χώρας τους που θεωρείται αποκλειστικά εθνική. Ισως ο αρθρογράφος σας δεν γνωρίζει ότι η νομοθεσία της Ε.Ε. και του Ηνωμένου Βασιλείου δεν θεωρεί τόσο παγκόσμια τα αντικείμενα παλαιότητας μεγαλύτερης των 50 ετών, αλλά απαιτείται ειδική άδεια για εξαγωγή από τη χώρα ανάλογα με την αξία τους. Ενδεικτικά από τον οίκο δημοπρασιών Sotheby's αναφέρεται ότι για βρετανικά ιστορικά πορτρέτα κάτι που ξεπερνάει την τεράστια αξία των £6.000 απαιτεί ειδική άδεια εξαγωγής. Τόσο παγκόσμια κληρονομιά θεωρούνται αντικείμενα που συλλεκτικά είναι μηδαμινής αξίας!<BR/><BR/>Ο αρθρογράφος θεωρεί με τους συλλογισμούς του ότι υπάρχει αντίφαση μεταξύ εθνικού και παγκόσμιου. Η ελληνική κληρονομιά είναι και εθνική και παγκόσμια κληρονομιά, και δεν υπάρχει καμία αντίφαση σε αυτό. Το ότι μια εθνική κληρονομιά ξεπέρασε τα κλειστά εθνικά πλαίσια και επηρέασε την παγκόσμια κληρονομιά δεν αποτελεί ούτε παγκόσμια ιδιομορφία ούτε ελληνικό προνόμιο. Τα επιτεύγματα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αποτελούν σημείο αναφοράς πολλών κρατών, είναι μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς, αλλά δεν παύει να αναφέρεται σαν εθνική κληρονομιά του σύγχρονου ιταλικού κράτους. Το γεγονός ότι στις περιόδους ακμής η Ρώμη έφθασε ώς τη Μεγάλη Βρετανία δεν την κάνει λιγότερο προϊόν της ιταλικής κληρονομιάς ούτε κανείς διανοείται να την ανακηρύξει παγκόσμια, αποκλειστικά, κληρονομιά και να ανακηρύξει τους Ιταλούς εθνικιστές. Το κατά πόσον οι σύγχρονοι Ιταλοί μετά την εισβολή γερμανικών φυλών επί αιώνες στην ιταλική χερσόνησο παραμένουν κατ' ευθείαν απόγονοι των αρχαίων Ρωμαίων, ενώ σε αντιδιαστολή εμείς, όπως ο αρθρογράφος αναφέρει «...δεν είμαστε ούτε απόγονοι (των αρχαίων Ελλήνων) με κληρονομικά δικαιώματα ούτε διάδοχοι...», είναι συζητήσιμο. Η ελληνική χερσόνησος δεν αποτέλεσε την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα σε όλη την Ευρώπη, όπου και μαζικές εισβολές από εχθρικούς πληθυσμούς πραγματοποιήθηκαν και ξένες φυλές εγκαταστάθηκαν και αφομοίωση ξένων στοιχείων στην τοπική κληρονομιά έγινε. Αυτό όμως που παραμένει είναι ότι πέρα από τις ξένες προσμίξεις, η κυρίαρχη ιδεολογία, ο κυρίαρχος πολιτισμός και η κυρίαρχη συνείδηση ήταν ελληνική και αυτή εκφράστηκε στη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Εάν θεωρεί κανείς ότι διά μέσου των αιώνων μπορεί να επιβίωσε στην ελληνική χερσόνησο και αλλού ως κυρίαρχη ιδεολογία η ελληνική χωρίς να επιβιώνει ο ελληνικός πληθυσμός που την εξέφραζε διαχρονικά, και ότι όχι μόνο ότι επιβίωσε απλώς, αλλά ότι αυτή η ελληνική συνείδηση αποτελούσε τόσο ζωντανή και καθαρή πραγματικότητα ώστε να υποκινήσει άπειρες εξεγέρσεις με αποκορύφωμα την Ελληνική Επανάσταση τότε αυτό αποτελεί μεταφυσική ακροβασία υψηλού επιπέδου.<BR/><BR/>Ως επιχείρημα ότι η ελληνική ταυτότητα χάθηκε θεωρείται η μακρόχρονη κατοχή από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Ας το αντιδιαστείλουμε αυτό το γεγονός με ένα γεγονός της ιστορίας της Βρετανίας. Η κατοχή της Βρετανίας από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ξεκίνησε από τον Ιούλιο Καίσαρα το 55 π.Χ. Η τοπική κελτική άρχουσα τάξη υιοθέτησε μέσω των αιώνων τα έθιμα και τον πολιτισμό των Ρωμαίων. Στο τέλος του τέταρτου αιώνα μ.Χ. (δηλαδή ύστερα από σχεδόν ίδιο διάστημα κατοχής όσο και η Ελλάδα από την Οθωμανική αυτοκρατορία) έπειτα από εισβολές Αγγλοσαξόνων η Ρωμαϊκή Βρετανία κατέρρευσε. Είναι ενδιαφέρον ότι παρά τους 4 αιώνες κατοχής και επιβολής του ρωμαϊκού πολιτισμού τίποτε από τον ρωμαϊκό πολιτισμό δεν παρέμεινε στην Αγγλία. Ο τοπικός πληθυσμός απέφευγε να ζήσει ακόμη και στις πολυτελείς εγκαταλειμμένες ρωμαϊκές επαύλεις (Trevelyan, G.M. «History of Enland» Penguin Books). Το γεγονός ότι ο γηγενής πληθυσμός θεωρούσε τον ρωμαϊκό ως ξένο πολιτισμό ήταν αρκετό μέσα σε διάστημα λίγων ετών να εξαφανίσει οποιοδήποτε δείγμα επιρροής της Ρώμης από το νησί. Πώς, λοιπόν, το αυτονόητο στις ιστορίες όλων των ευρωπαϊκών λαών, ότι για να επιβιώσει ένα συγκεκριμένο είδος ιστορικής συνείδησης πρέπει αυτή η συνείδηση να μην υπάρχει στο κενό, αλλά σαν έμφυτη συνείδηση ενός γηγενή πληθυσμού, και ότι η ιστορική συνείδηση δεν επιβάλλεται εξωτερικά ούτε διατηρείται και μεταδίδεται από ξένους προς αυτήν πληθυσμούς είναι κάτι που αρνείται ο αρθρογράφος σας πεισματικά μόνο για την περίπτωση της Ελλάδας. Προφανώς η αμεσότητα αυτής της αρχαίας κληρονομιάς που περιγράφεται και αποτελεί σταθερή αναφορά των αγωνιστών του '21, αλλά και των διανοούμενων Ευρωπαίων που ήλθαν να βοηθήσουν στον απελευθερωτικό αγώνα έπρεπε να περιμένει τον 21ο αιώνα για να τοποθετηθεί στη σωστή της διάσταση, δηλαδή ότι ήταν επίπλαστη μια και δεν είμαστε, κατά τον αρθρογράφο σας, κληρονόμοι της.<BR/><BR/>Οσο για το κατά πόσον η κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι δική μας ή όχι νομίζω ότι το γεγονός πως η παγκόσμια, σοβαρή βιβλιογραφία ουδέποτε αμφισβήτησε την ελληνικότητα της κληρονομιάς αυτής αποδεικνύει ότι «άλλες αναγνώσεις» μπορεί προσωρινά να προωθηθούν αλλά δεν αντέχουν το τεστ του χρόνου. Παρόμοιες εντυπωσιακές ρεβιζιονιστικές απόψεις περί «Μαύρης Αθήνας» είχαν προωθηθεί τη δεκαετία του 1980 και δεν παίρνονται σοβαρά σήμερα. Είναι ενδιαφέρον ότι τέτοιες απόψεις προωθούνται από τον αρθρογράφο σας ενώ αντίθετα όλοι οι συνάδελφοι που έχω γνωρίσει από την Ινδία ήταν περήφανοι για την ελληνική κληρονομιά τους, σαν μέρος και του δικού τους πολιτισμού και ενέκυπταν σε ελληνικές πηγές για να γνωρίσουν καλύτερα τον ελληνικό πολιτισμό. Ουδέποτε άκουσα κατά τη μακριά παραμονή μου στο εξωτερικό κανέναν να θεωρεί τον Αλέξανδρο τίποτε άλλο εκτός από Ελληνα. Αλλά φαίνεται εδώ ορισμένοι μέσα στη μεγαλοψυχία τους θεωρούν ότι να χαρίζουμε κομμάτια της ιστορίας μας σε ανανήψαντες σταλινικούς είναι «politically correct» στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης, ουτοπικής, χαρούμενης οικογένειας των λαών, αρκεί να διαγράψουμε την ιστορία μας, ιδιαίτερα εάν αυτή μας πέφτει βαριά.<BR/><BR/>Δρ Ευαγγελος Κ. Παλαιολογος - Καθ. Πολυτεχνείου ΚρήτηςΦειδίαςhttps://www.blogger.com/profile/11321051330272579103noreply@blogger.com