«Tὴ γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική· τὸ σπίτι φτωχικὸ στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου. Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου.» (Ὀδυσσέας Ἐλύτης, «Ἄξιον ἐστί»)

Σελίδες Πατριδογνωσίας - Περικλῆς Γιαννόπουλος - Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Ἀντίβαρο - Πολυτονικό

Σάββατο 19 Μαΐου 2007

Ἡ ἀποκατάστασις τοῦ Παρθενῶνος καὶ ἡ ξανθιὰ ἀρχ**ολόγος

Τὸ νέο Μουσεῖον Ἀκροπόλεως εἶναι σχεδὸν ἕτοιμο, παρὰ τὸ ὅτι ἀπομένει νὰ ξεπερασθοῦν μερικὰ προβλήματα, ἀναγκαῖες ἀπαλλοτριώσεις κ.ἄ. Καὶ λένε ὅτι δικαιώνει τὸ ὅραμα, διαψεύδοντας εὐτυχῶς τοὺς φόβους ὅτι τὸ μοντέρνο σχέδιο θὰ εἶναι ἀνάρμοστο, ὅτι ὁ ὄγκος του θὰ προσβάλλει τὴν Ἀκρόπολι κ.ἄ. Ἴδωμεν! (Σχετικὴ συζήτησις καὶ φωτογραφίες στὸ stadia.gr .)

Τὸ Μουσεῖο τὸ ἀναμένωμεν ἐναγωνίως, καὶ θὰ τὸ δοῦμε συντόμως! Ἀναμένωμεν ὅμως, καὶ θὰ ἀναμένωμεν καὶ θὰ προσμένωμεν πάντοτε τὴν ἀποκατάστασι τῶν ἱερῶν μας μνημείων, τὴν ἐνοποίησι τῆς Ἀκροπόλεως μὲ τὸν ἐπαναπατρισμὸ τῶν ἀκρωτηριασθέντων καὶ ἀρπαχθέντων ἀπὸ τοὺς βαρβάρους μελῶν της· θὰ περιμένουμε ὅσα χρόνια κι ἂν περάσουν, εἴτε τὸ δοῦμε στὴ γενιά μας εἴτε ὄχι. Ἐρχόμαστε ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων καὶ μποροῦμε νὰ περιμένουμε· ὁ Χρόνος θὰ τὰ φέρῃ, ὅταν καὶ ἡ μνήμη ἀκόμη τῶν βαρβάρων, ξένων καὶ ἐντοπίων θὰ ἔχει χαθεῖ στὶς σκονισμένες σελίδες τῆς Ἱστορίας...

Ἔως τότε θὰ ἀγωνιζόμεθα. Ὄχι μόνον ἐμεῖς, ἀλλὰ ὅλοι οἱ τίμιοι ἄνθρωποι, ὅπου γῆς. Κατ᾿ ἀρχὴν οἱ Βρετανοί. Ἐπισκεφθεῖτε:

The British Committee for the Restitution of the Parthenon Marbles

Ὁ δικτυακὸς τόπος parthenonuk.com ἀνήκει σὲ Βρετανοὺς φιλέλληνες καὶ φιλοτέχνους, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ἀρπαχθέντων μελῶν τοῦ Παρθενῶνος! Ἐπισκεφθεῖτε τους, δηλῶστε τὴν ὑποστήριξί σας, ψηφίστε καὶ ὑπογρᾶψτε τὴν διαμαρτυρία! Εἶναι τὸ λιγότερο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε!

Elginism: An act of cultural vandalism

Ἱστολόγιο, πολὺ ἐνημερωμένο, μὲ τὰ τελευταῖα νέα, ἄμεσα ἢ ἔμμεσα σχετικὰ μὲ τὸ θέμα.

Καὶ δύο παλαιότεροι, ἀλλὰ μὲ πολὺ ὑλικὸ ἐπίσης, δικτυακοὶ τόποι:

The Parthenon Marbles
Website dedicated to the (return of) the Parthenon (Elgin) Marbles

Ἐπισκεφθεῖτε ἐπίσης:

Ἡ ζωφόρος τοῦ Παρθενώνα. Φωτογραφίες καὶ περιγραφὴ ὅλων τῶν γλυπτῶν τῆς ζωφόρου τοῦ Παρθενῶνος.

«Ἐπαναπατρισμὸς σὲ μη-πατρίδα;» Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ («Ἡ Καθημερινή», 17-11-2002). Προβληματισμοὶ ποὺ καῖνε. Εἴμαστε ἄξιοι; Ποιό τὸ χρέος μας;

Διαβᾶστε:

Κυριάκος Σιμόπουλος, «Ἡ λεηλασία καὶ καταστροφὴ τῶν Ἑλληνικῶν ἀρχαιοτήτων», ἐκδ. «Στάχυ», 1997.

...Ένα χρόνο πριν από την Επανάσταση, γαλλικό άγημα φόρτωνε σε πολεμικό, με την απειλή των όπλων, στο λιμάνι της Μήλου το περίλαμπρο άγαλμα της Αφροδίτης. Ο πλοίαρχος Matterer αφηγείται πώς ακρωτηριάστηκε στο μουράγιο το γλυπτό στις 23 Μαΐου 1820: «Τα άγαλμα είχε κιόλας μεταφερθεί στον γιαλό... Αν από θαύμα ζωντάνευε η Θεά θα έκλαιγε πικρά καθώς την έσερναν στη βραχουριά, την αναποδογύριζαν και την κατρακυλούσαν άνθρωποι σε έξαλλη κατάσταση. Παραλίγο να γκρεμιστεί στην θάλασσα. Ακολούθησε πανδαιμόνιο γύρω από το κασόνι με την Αφροδίτη. Οι Έλληνες δεν ήθελαν να παραδώσουν το άγαλμα. Ο κυβερνήτης του γαλλικού πολεμικού Estafette κραυγάζει : «Ναύτες, πάρτε το κασόνι και ρίχτε το στη λέμβο!» Τότε άρχισε η μάχη. Σπαθιά και ρόπαλα ανέμισαν. Ο δύστυχος παπάς δέχτηκε πολλά χτυπήματα στο κεφάλι και στην ράχη. Το ίδιο και οι άλλοι Έλληνες που έσκουζαν σπαρακτικά ζητώντας βοήθεια από τον Θεό... Ο πρόξενος της Γαλλίας στην Μήλο, αρματωμένος με σπαθί κι ένα χοντρορόπαλο, πολεμούσε καλά. Κόπηκε ένα του αυτί, το αίμα κυλούσε. Και μέσα σ' αυτή τη μάχη οι ναύτες τραβολογούσαν το κασόνι που τραμπαλιζόταν και έπεφτε δεξιά και αριστερά και το μετέφεραν στο Estafette. Εκεί έχασε τα χέρια της η Αφροδίτη». ...

Σχετικὴ συζήτησις γιὰ αὐτὰ καὶ ἄλλα (διαβᾶστε καὶ γιὰ τὸν μανιακὸ ἀββὰ Φουρμόν), στὸ φόρουμ Ἑλλάδα-Μυστήρια καὶ στὸν δικτυακὸ τόπο «Ἄγνωστη Ἑλληνικὴ Ἱστορία».

...
Καὶ τῶρα ὁλίγη πολεμική (διότι τὰ προηγούμενα ἦταν γιὰ προθέρμανσι) - καὶ ὁλίγη ψυχαγωγία!

Λοιπόν, εἶναι μιὰ ξανθιὰ (ναί, ἔχει σημασία) βρετανὶς ἀρχαιολόγος (ἢ ἀρχ**ολόγος, ποὺ ἔλεγε κάποιος, κάπου («inner joke»)) «conservative Anglo-American trapped in the body of an archaeologist living mostly in London», ἀκούουσα εἰς τὸ ὄνομα Dr. Dorothy King, ἱστολογοῦσα ὑπὸ τὸ προσωνύμιον PhDiva (sic), ἀρθρογραφοῦσα στὸν τύπο, συγγράψασα βιβλίο ὑπὸ τὸν τίτλον «The Elgin Marbles» (ἔχει θαφτεῖ ἀπὸ τὶς κριτικές), καὶ γενικῶς προκαλοῦσα παντοῦ καὶ παντὶ τρόπῳ μὲ ξανθογκομενικό- τσαμπουκαλίδικο «ἐπιστημονικὸ» στύλ (wannabe Λάρα Κρόφτ, ἀλλὰ στὸ πολὺ βρετανο-στριμμένο) καὶ σκούζουσα περὶ τῶν «Our Marbles» (ἐννοεῖ τῶν βρετανῶν) καὶ our marbles καὶ our marbles... Πρόκειται περὶ φαιδρῆς «ἐπιστήμονος», ὅπως καταλάβατε (κάτι σὲ ἀγγλίδα Μαρία Ρεπούση, σὰν νὰ λέμε), χωρὶς καμμία ἰδιαίτερη ἀπήχησι, ἀλλὰ γιὰ τὴν ὁποίαν ὁ βούρδουλας εἶναι νομίζω ἀναγκαῖον μέσον φρονηματισμοῦ. Κάθε εὐσυνείδητος ἀναγνώστης ποὺ θέλει νὰ περάσει ἀπὸ τὸ ἱστολόγιό της, ἤ, ἀκόμη καλύτερα, τὸ amazon.com καὶ νὰ συνεισφέρῃ σὲ αὐτὸ τὸ θεάρεστον ἔργον (τὶς βουρδουλιές, ἐννοῶ· ἀλλὰ χωρὶς πολλὲς ὑπερβολές, μὴν τὴν ἡρωοποιήσουμε κιόλας!), θὰ κάνῃ ἕνα καλὸ στὰ ἐκτραχυλισθέντα ἤθη τῆς κοινωνίας μας.

Ἀκολουθοῦν σχόλια πρὸς τὴν PhDiva, τὰ ὁποῖα καὶ παραθέτω καθ᾿ ὅτι ἔχουν σημασία ὅσον ἀφορᾶ τὸ τί σημαίνει γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες Ἀκρόπολις καὶ Παρθενών, καὶ διατυπώνουν ἐπιχειρήματα χρήσιμα πρὸς ἀντιμετώπισιν βαρβάρων ὀπαδῶν τοῦ Ἐλγίνου.

α) Σχόλια στὸ ἱστολόγιο. Ποία ἡ βαρβαρότης τῆς πράξεως τοῦ Ἐλγίνου; Γιατὶ τὰ ἀκρωτηριασθέντα καὶ ἀρπαχθέντα μέλη τοῦ Παρθενῶνος πρέπει νὰ ἐπστρέψουν; Καὶ τί σημαίνουν γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες;

Dear PhDiva,

We sincerely and warmly thank you, and we express our deeper gratitude, because, during the long years our fatherland and people was under turkish slavery and oppression, you cared and protected the Akropolis sculptures and architectonical bodies, so, today that we are free and safe, they can be returned to their place, the Akropolis miracle find again its architectonical, aesthetic and historical unity and the ancient beauty shine again at the holy land and sky of Athens!

Without you careing and preserving our holy sanctuaries and heirlooms during all these dark years of the past, we wouldn't be able today to celebrate.

We sincerely thank you, and we wait you in Athens, when Akropolis finds her lost parts and the ancient unity is restored again, to celebrate together, in a new Great Panathenea ceremony that will be remembered in the aeons to come!

Best regards,
Perikles the Athenian


My dear Perikles, you would be right if it was like you are saying, but I suppose you know their answer, so I can't regard your posting as anything else than pure hirony. Their answer unveils their sincerity and shows to all people of the world if their motive is the devotion to the ancient beauty or the greed of the thief.

I've said it again, couple of years ago, and I repeat it now; because we don't forget:

...The march of Panathenaea ceremony begins at Kerameikos, our ancestors and heroes tombs, and comes up to the Akropolis (concluded with the offer of the holy peplon to the Goddess of our City, Athena). The march, with all its phases simultaneously, is historized on Parthenon's zophoros. We see there all the Athenian citizens, the horsemen and the musicians, the priests and piestesses. Not only them; we see them side-by-side with the heroes, ancestors and patriarchs of the Athenian families. Not only them; we see them side-by-side with the Olympian gods themselves. All together present, here & now; the people, ancestors and descendants; the heroes and the gods; past, present and future; Gaea and Ouranos, earth and heaven (all humans and gods, Gaia's and Ouranos's childs; isn't the Akropolis hill Earth's child, isn't Parthenon so symmetrically bound with the hill, earth and sky, Gaea and Ouranos, Erechtheion and Parthenon? can be aparted?) All together in Parthenon's zophoros, all together in Athens, place and people, in a unity mystically reviving every Panathenaea, and always, because of the always standing monuments on the hill and memories in our hearts.

This holy mystic unity doesn't exist today. The barbarians mutilated our sculptures, our ancestors, our gods. Because now we have this:

...Metope S16: up part of torso and head of left figure at the British Museum; down part of torso and left knee at Akropolis' museum; head of right figure at the Vatican.
...West Aetoma: Head of goddess Iris at Louvre Museum; torso and thighs at the British Museum.
...West Aetoma: front part of torso of god Poseidon to Akropolis' Museum; back part of torso of the god at the British Museum.
And on... and on...

For God's shake!
What a sacrilegious, sadomazochistic, savage human being can assault in a so monstrous pervert way our holy monuments?

The barbarian Xerxes destroyed our ancient monuments, but at least the relics remained there, they were devoutly burried, like the holy bones of the heroes, in the soil of Akropolis. We can see the remnants of the cions of the elder Athena's tomb, as parts of the wall. There, in purpose by the 480 B.C. Athenians, to be seen, to remember our fights, to give memory, strength and live. These gave birth to Pericles' golden era. "From the bones of our heroes, Liberty comes", says our national anthem (for the 1821 Independence war). These holy monuments are too the bones of our Nation.

We' ll get them back. Regardless how long it takes. We are coming from thousands years, we can wait.

As for now, the fact that the great majority of the civilized British people doesn't share PhDiva's opinions is hopeful for the future of our world.

Errosthe,
Phidias the Athenian

P.S. If you find all these nationalistic; yes they are. Do you have a problem with this? Be free to feel as nationalist you want too, with your own history, civilization and holy heirlooms and sanctuaries; because civilization can only be created, not buyed or looted.

OH PAIDES HELLENON, ITE; ELEFTHEROUTE PATRIDA, GUNAIKAS, PAIDAS, THEON TE PATROON EDEE, THEKAS TE PROGONON; NYN YPER PANTON AGON.


Hi Phidias,

I told you in another discussion too. I agree with what you say about the philosophical aspect of the Acropolis, but it's wrong that you are so aggressive against the English; The great majority of English people support the return of the Acropolis marbles and sculptures and recognize and appreciate the values of the Greek civilization; it's among other reasons these qualities that made England and great country with history and civilization too. We have to recognize this ourselves too, and thank them too. Furthermore, we have historic ties of alliance and friendship with UK (the flourishing Greek community here in London is just an example), and we haven't any reason to oppose this; it's for mutual good this friendship. The return of the marbles and the restoration of Akropolis' historic and artistic unity will be (soon, I believe) reality, just because this friendship and understanding between the two nations.

Isokrates the Athenian


Phidias Isokratei chairein,

I hadn't any intention to insult the English people; I've said it already, but if anyone misunderstood, I apologize anyway and I repeat it clearly. My assault was against specific (and very few) hypocrites. For the English people I agree with what you said.

The very essence of my message was the historical, aesthetic and artistic, mystic and sacred unity of the sculptures, the buildings, the Acropolis hill itself, Athens earth and sky, and the people too (At Acropolis, the people are adorers and worshippers of the temple; at the London museum, tourists; do you understand the difference?), all as a whole. This is what the great Phidias has dreamed, this (the whole unity) is his creation, this is what we have to restore ourselves (we, all the peoples of the earth together, for the good of the global civilization). I pursue all readers to insist and understand this.

Erroso,
Phidias the Athenian


Καὶ σχετικῶς μὲ τὰ ἐσχάτως ἀκουσθέντα περὶ «προσωρινοῦ δανεισμοῦ» τῶν γλυπτῶν στὴν Ἑλλάδα:

I could say you not to fear about, because we haven't any intention to ask for temporary loan of something that we own; it would be ridiculous!

But, as our government said, we don't use the word "own" ourselves for the Parthenon. It would be arrogant for anyone to use this word for the symbol of the world civilization. Nobody has the right to "own" Parthenon and Athenian Acropolis. We don't own Acropolis; Acropolis owns us; we ourselves belong to this history, this civilization, this tradition. We are not the owners, but the guards and the worshipers of the Athenian Acropolis. We belong to Acropolis, and the Parthenon marbles belong to Acropolis, only to Acropolis and not to the British Museum or anyone else. Acropolis, the monument, History herself and the holy earth of the monument, the world civilization, are asking the stolen marbles back; not me, the greek government or any "owner". And the monument will be restored, finding its lost parts; it's History's necessity; you can do nothing to stop History; admit it.


β) Θάψιμο τοῦ ἀνθελληνικοῦ βιβλίου τῆς PhDiva στὸ amazon.com . (Αὐτὸ πονάει περισσότερο!) Γρᾶψτε κι ἐσεῖς, ἂν θέλετε, καὶ πάντως πατῆστε τὸ «I've found this comment useful [Yes]» στὰ σχόλια ποὺ τὴν θάβουν (καὶ τὸ [No] σὲ αὐτὰ ποὺ τὴν ἐπαινοῦν)!

[rate: 1/5]
Prejudiced and unreliable

There are several valuable, scientifically prestigious, editions about Acropolis monuments and their impact today. The best imho is "The Parthenon and its impact in modern times", Melissa Publications, Athens 1994 (collective edition of several top scientists of the field). From English writers and scientists supporting the restoration of Parthenon, the books of William St Clair, Christopher Hitchens and others. Even if we want a small, easily readable, but interesting and reliable handbook of an English scientist expressing the arguments-would-to-be of the British Museum too, "The Parthenon" of Mary Beard is a fair choice. But, this one of Dr. King, aka Phdiva (sic), is just the crap writing of a prejudiced would-be scientist, written for no only other purpose than supporting the barbaric dismantlement of our (for all western civilized people, at least) holy monuments.

This blond PhDiva (sic) is a living embarassement for all honourable English hellenists, classicists, or simple civilized English citizens (see e.g. The British Committee for the Restitution of the Parthenon Marbles, parthenonuk.com), supporting the restoration and unity of Akropolis, the holiest natural, architectonical and artistic monument of our Western civilization. Fortunatelly, we know she does not at all represents the majority of English people.


(Σημείωσις: Οἱ δύο γκραβοῦρες (Βᾶσσες καὶ Ἀφαία) ποὺ παραθέτω στὴν παροῦσα δημοσίευσι εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰ. Γιαννόπουλου, «Ἡ Μυστικὴ Ἀκρόπολη», ἐκδ. «Ἔσοπτρον» [ἀπόσπασμα].)

1 σχόλιο:

  1. Ἔξοχη ἐπιστολὴ τοῦ καθηγητοῦ Εὐάγγελου Κ. Παλαιολόγου, στὴν «Καθημερινὴ» τῆς 18ης Ἀπριλίου 2008:

    Με αφορμή το Σκοπιανό

    Κύριε διευθυντά

    Διάβασα με ενδιαφέρον το άρθρο του κ. Καρκαγιάννη σχετικά με τη διάσκεψη του Βουκουρεστίου. Ο αρθρογράφος, με αφορμή το Σκοπιανό, αναπτύσσει μια σειρά θέσεων σχετικά με τη σχέση της σύγχρονης Ελλάδας με την αρχαία ιστορική κληρονομιά. Η συλλογιστική του συνοψίζεται στα σχόλια: «...η ιστορία και η πνευματικότητα δεν είναι δικό μας κτήμα, είναι ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και θα μπορούσαμε να αναφέρουμε χίλιες αιτίες και λόγους που είναι περισσότερο και ουσιαστικότερο κτήμα των άλλων παρά δικό μας». Οταν αναφέρεται στο Σκοπιανό ο αρθρογράφος εξειδικεύει τη συλλογιστική του: «...Αυτή την ιστορία (του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου) δεν μπορούν να μας την κλέψουν γιατί δεν είναι ούτε δική μας ούτε δική τους γίνεται».

    Η άποψη του αρθρογράφου σας, ότι η αρχαία ελληνική Ιστορία δεν μπορεί να αποτελεί ιστορία ενός μόνου έθνους αλλά αποτελεί μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς (και επομένως μπορεί να διεκδικείται από τον καθένα) δεν είναι καινούργια και έχει υποστηριχθεί μεταξύ άλλων και από διευθυντές μουσείων, ιδιαίτερα αυτών που έχουν στην κτήση τους αντικείμενα που έχουν προέλθει από ύποπτες πηγές και συναλλαγές.

    Η ενδιαφέρουσα αυτή συλλογιστική, η οποία αποτελεί μια παραλλαγή της άποψης του προηγούμενου αιώνα περί της καταγωγής των σύγχρονων Ελλήνων, είναι κατά τη γνώμη μου ανιστόρητη και ρεβιζιονιστική. Σε πρακτικό επίπεδο, σε σχέση με τα πολιτιστικά αντικείμενα, η αποποίηση της ταυτότητας των πολιτιστικών θησαυρών και η ανακήρυξή τους, γενικά, σε παγκόσμια κληρονομιά ανοίγει την πόρτα στη διεκδίκησή τους από τον καθένα. Στον συλλεκτικό χώρο αυτό μεταφράζεται δημοκρατικά στο ότι όποιος έχει τα χρήματα και την επιρροή μπορεί να αγοράσει την πνευματική κληρονομιά κάποιου άλλου και σαν θεματοφύλακας αυτής της κληρονομιάς (αφού έχει καλύτερα μουσεία, περισσότερος κόσμος τα βλέπει εκεί, ή κατά τον αρθρογράφο σας τα έχει κάνει «ουσιαστικότερο κτήμα» του κ.λπ.) πλέον μπορεί στην πράξη να τα οικειοποιείται. Τα επιχειρήματα αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί βεβαίως από τους διευθυντές του Βρετανικού Μουσείου και του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης. Είναι ενδιαφέρον να προσέξει κανείς ότι τα επιχειρήματα αυτά αναπτύσσονται βασικά από αγγλοσαξονικές πηγές και πάντα είναι μονοσήμαντης κατεύθυνσης, δηλαδή αφορούν την πολιτιστική συνεισφορά κάποιου άλλου λαού που θεωρείται «παγκόσμια» και ποτέ αντικείμενα της χώρας τους που θεωρείται αποκλειστικά εθνική. Ισως ο αρθρογράφος σας δεν γνωρίζει ότι η νομοθεσία της Ε.Ε. και του Ηνωμένου Βασιλείου δεν θεωρεί τόσο παγκόσμια τα αντικείμενα παλαιότητας μεγαλύτερης των 50 ετών, αλλά απαιτείται ειδική άδεια για εξαγωγή από τη χώρα ανάλογα με την αξία τους. Ενδεικτικά από τον οίκο δημοπρασιών Sotheby's αναφέρεται ότι για βρετανικά ιστορικά πορτρέτα κάτι που ξεπερνάει την τεράστια αξία των £6.000 απαιτεί ειδική άδεια εξαγωγής. Τόσο παγκόσμια κληρονομιά θεωρούνται αντικείμενα που συλλεκτικά είναι μηδαμινής αξίας!

    Ο αρθρογράφος θεωρεί με τους συλλογισμούς του ότι υπάρχει αντίφαση μεταξύ εθνικού και παγκόσμιου. Η ελληνική κληρονομιά είναι και εθνική και παγκόσμια κληρονομιά, και δεν υπάρχει καμία αντίφαση σε αυτό. Το ότι μια εθνική κληρονομιά ξεπέρασε τα κλειστά εθνικά πλαίσια και επηρέασε την παγκόσμια κληρονομιά δεν αποτελεί ούτε παγκόσμια ιδιομορφία ούτε ελληνικό προνόμιο. Τα επιτεύγματα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αποτελούν σημείο αναφοράς πολλών κρατών, είναι μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς, αλλά δεν παύει να αναφέρεται σαν εθνική κληρονομιά του σύγχρονου ιταλικού κράτους. Το γεγονός ότι στις περιόδους ακμής η Ρώμη έφθασε ώς τη Μεγάλη Βρετανία δεν την κάνει λιγότερο προϊόν της ιταλικής κληρονομιάς ούτε κανείς διανοείται να την ανακηρύξει παγκόσμια, αποκλειστικά, κληρονομιά και να ανακηρύξει τους Ιταλούς εθνικιστές. Το κατά πόσον οι σύγχρονοι Ιταλοί μετά την εισβολή γερμανικών φυλών επί αιώνες στην ιταλική χερσόνησο παραμένουν κατ' ευθείαν απόγονοι των αρχαίων Ρωμαίων, ενώ σε αντιδιαστολή εμείς, όπως ο αρθρογράφος αναφέρει «...δεν είμαστε ούτε απόγονοι (των αρχαίων Ελλήνων) με κληρονομικά δικαιώματα ούτε διάδοχοι...», είναι συζητήσιμο. Η ελληνική χερσόνησος δεν αποτέλεσε την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα σε όλη την Ευρώπη, όπου και μαζικές εισβολές από εχθρικούς πληθυσμούς πραγματοποιήθηκαν και ξένες φυλές εγκαταστάθηκαν και αφομοίωση ξένων στοιχείων στην τοπική κληρονομιά έγινε. Αυτό όμως που παραμένει είναι ότι πέρα από τις ξένες προσμίξεις, η κυρίαρχη ιδεολογία, ο κυρίαρχος πολιτισμός και η κυρίαρχη συνείδηση ήταν ελληνική και αυτή εκφράστηκε στη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Εάν θεωρεί κανείς ότι διά μέσου των αιώνων μπορεί να επιβίωσε στην ελληνική χερσόνησο και αλλού ως κυρίαρχη ιδεολογία η ελληνική χωρίς να επιβιώνει ο ελληνικός πληθυσμός που την εξέφραζε διαχρονικά, και ότι όχι μόνο ότι επιβίωσε απλώς, αλλά ότι αυτή η ελληνική συνείδηση αποτελούσε τόσο ζωντανή και καθαρή πραγματικότητα ώστε να υποκινήσει άπειρες εξεγέρσεις με αποκορύφωμα την Ελληνική Επανάσταση τότε αυτό αποτελεί μεταφυσική ακροβασία υψηλού επιπέδου.

    Ως επιχείρημα ότι η ελληνική ταυτότητα χάθηκε θεωρείται η μακρόχρονη κατοχή από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Ας το αντιδιαστείλουμε αυτό το γεγονός με ένα γεγονός της ιστορίας της Βρετανίας. Η κατοχή της Βρετανίας από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ξεκίνησε από τον Ιούλιο Καίσαρα το 55 π.Χ. Η τοπική κελτική άρχουσα τάξη υιοθέτησε μέσω των αιώνων τα έθιμα και τον πολιτισμό των Ρωμαίων. Στο τέλος του τέταρτου αιώνα μ.Χ. (δηλαδή ύστερα από σχεδόν ίδιο διάστημα κατοχής όσο και η Ελλάδα από την Οθωμανική αυτοκρατορία) έπειτα από εισβολές Αγγλοσαξόνων η Ρωμαϊκή Βρετανία κατέρρευσε. Είναι ενδιαφέρον ότι παρά τους 4 αιώνες κατοχής και επιβολής του ρωμαϊκού πολιτισμού τίποτε από τον ρωμαϊκό πολιτισμό δεν παρέμεινε στην Αγγλία. Ο τοπικός πληθυσμός απέφευγε να ζήσει ακόμη και στις πολυτελείς εγκαταλειμμένες ρωμαϊκές επαύλεις (Trevelyan, G.M. «History of Enland» Penguin Books). Το γεγονός ότι ο γηγενής πληθυσμός θεωρούσε τον ρωμαϊκό ως ξένο πολιτισμό ήταν αρκετό μέσα σε διάστημα λίγων ετών να εξαφανίσει οποιοδήποτε δείγμα επιρροής της Ρώμης από το νησί. Πώς, λοιπόν, το αυτονόητο στις ιστορίες όλων των ευρωπαϊκών λαών, ότι για να επιβιώσει ένα συγκεκριμένο είδος ιστορικής συνείδησης πρέπει αυτή η συνείδηση να μην υπάρχει στο κενό, αλλά σαν έμφυτη συνείδηση ενός γηγενή πληθυσμού, και ότι η ιστορική συνείδηση δεν επιβάλλεται εξωτερικά ούτε διατηρείται και μεταδίδεται από ξένους προς αυτήν πληθυσμούς είναι κάτι που αρνείται ο αρθρογράφος σας πεισματικά μόνο για την περίπτωση της Ελλάδας. Προφανώς η αμεσότητα αυτής της αρχαίας κληρονομιάς που περιγράφεται και αποτελεί σταθερή αναφορά των αγωνιστών του '21, αλλά και των διανοούμενων Ευρωπαίων που ήλθαν να βοηθήσουν στον απελευθερωτικό αγώνα έπρεπε να περιμένει τον 21ο αιώνα για να τοποθετηθεί στη σωστή της διάσταση, δηλαδή ότι ήταν επίπλαστη μια και δεν είμαστε, κατά τον αρθρογράφο σας, κληρονόμοι της.

    Οσο για το κατά πόσον η κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι δική μας ή όχι νομίζω ότι το γεγονός πως η παγκόσμια, σοβαρή βιβλιογραφία ουδέποτε αμφισβήτησε την ελληνικότητα της κληρονομιάς αυτής αποδεικνύει ότι «άλλες αναγνώσεις» μπορεί προσωρινά να προωθηθούν αλλά δεν αντέχουν το τεστ του χρόνου. Παρόμοιες εντυπωσιακές ρεβιζιονιστικές απόψεις περί «Μαύρης Αθήνας» είχαν προωθηθεί τη δεκαετία του 1980 και δεν παίρνονται σοβαρά σήμερα. Είναι ενδιαφέρον ότι τέτοιες απόψεις προωθούνται από τον αρθρογράφο σας ενώ αντίθετα όλοι οι συνάδελφοι που έχω γνωρίσει από την Ινδία ήταν περήφανοι για την ελληνική κληρονομιά τους, σαν μέρος και του δικού τους πολιτισμού και ενέκυπταν σε ελληνικές πηγές για να γνωρίσουν καλύτερα τον ελληνικό πολιτισμό. Ουδέποτε άκουσα κατά τη μακριά παραμονή μου στο εξωτερικό κανέναν να θεωρεί τον Αλέξανδρο τίποτε άλλο εκτός από Ελληνα. Αλλά φαίνεται εδώ ορισμένοι μέσα στη μεγαλοψυχία τους θεωρούν ότι να χαρίζουμε κομμάτια της ιστορίας μας σε ανανήψαντες σταλινικούς είναι «politically correct» στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης, ουτοπικής, χαρούμενης οικογένειας των λαών, αρκεί να διαγράψουμε την ιστορία μας, ιδιαίτερα εάν αυτή μας πέφτει βαριά.

    Δρ Ευαγγελος Κ. Παλαιολογος - Καθ. Πολυτεχνείου Κρήτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

[comments moderated] Θὰ διαβάσω καὶ θὰ δημοσιεύσω τὸ σχόλιό σας τὸ συντομότερο δυνατόν. Σχόλια ἀγενῆ, ἄσχετα μὲ τὸ θέμα ἢ ἀνόητα, διαγράφονται.