Τὸ χρέος μας ἀπέναντι στὴν Ἑλληνίδα Μητέρα Γῆ καὶ στὸ Γένος

«...Ὄχι τὰ κλαριὰ νὰ μᾶς κάψεις, ὄχι τὰ δέντρα, ὄχι τὰ σπίτια ποὺ μᾶς ἔκαψες, μόνο πέτρα πάνω στὴν πέτρα νὰ μὴ μείνει, ἐμεῖς δὲν προσκυνοῦμε. Γιατὶ τὰ δέντρα μας ἂν τὰ κάψεις, τὴ γῆ δὲν μπορεῖς νὰ τὴ σηκώσεις καὶ ἡ ἴδια ἡ γῆ ποὺ τὰ ἔθρεψε, αὐτὴ ἡ ἴδια γῆ μένει δική μας καὶ τὰ ματακάνει. Μόνο ἕνας Ἕλληνας νὰ μείνει πάντα θὰ πολεμοῦμε καὶ μὴν ἐλπίζεις πὼς τὴ γῆ μας θὰ τὴν κάμεις δική σου. Βγάλτο ἀπό τὸ νοῦ σου».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, «Διήγησις συμβάντων τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς». Ἡ ἀπάντησις τοῦ Γέρου τοῦ Μωριᾶ στὸν Ἰμπραήμ, ὅταν ὁ τελευταῖος, ἀδυνατώντας νὰ καταβάλῃ τοὺς ἐπαναστάτες, ἔκαιγε τὰ χωριά, ἔκαιγε καὶ τὰ σπαρτά, ἔκαιγε καὶ τὰ δέντρα ἀκόμη, καὶ ἐζήτησε ἀπὸ τὸν Κολοκοτρώνη νὰ προσκυνήσῃ.)

Άρχισαν όλοι να τό λένε.

Σε έκτακτη ανάγκη κήρυξε τη χώρα ο Κ. Καραμανλής, ο οποίος τόνισε ότι «τόσες πολλές εστίες δεν είναι σύμπτωση.»

«Από τη στιγμή που υπάρχει οργανωμένο σχέδιο, πρέπει οργανωμένα να το αντιμετωπίζουμε. Κι αυτό απαιτεί αυτή τη στιγμή λαϊκή κινητοποίηση», δήλωσε από τη Ζαχάρω η γ.γ. του ΚΚΕ.

Διαβάζω επίσης ότι: «Όταν άνθρωποι τύπου Στρατή Λιαρέλη λένε ανοικτά στον Αντέννα, σήμερα το πρωί ότι "θα το πω και ας μου πουν ό,τι θέλουν, και ας ευνοώ όποιον να 'ναι: Είναι οι εχθροί του έθνους αυτοί που βάζουν τις φωτιές". Δεν είπε "εχθροί", είπε "οι εχθροί". Η Μαριάννα Πυργιώτη έλεγε "είναι ανθέλληνες. Όσο και αν δεν μου αρέσει αυτή η λέξη, δεν την έχω χρησιμοποιήσει ποτέ. Αυτοί είναι ανθέλληνες". Ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ Λέκκας, καθηγητής αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών έλεγε "είναι φανερό ότι το σχέδιο έγινε με επιστημονικό τρόπο. Ήταν τέλεια οργανωμένο σχέδιο και είχε επιστημονική σφραγίδα". Δεν είναι συνεπώς κάποιος τρελός που την έβαλε την πυρκαγιά έτσι επειδή του φταίει ο γείτονας.»

Βρισκόμαστε λοιπόν ενώπιον ενός τρομακτικού και πρωτοφανούς φαινομένου οργανωμένης μαζικής τρομοκρατίας.

Οι πιθανοί υπαίτιοι (εκτός από την ανικανότητα του δημοσίου και τους οικοπεδοφάγους) είναι:

α) Βλαμμένοι («αντιεξουσιαστές» ή άλλοι) και εγχώριοι τρομοκράτες.
β) Κομματόσκυλα (πράσινα ή άλλα).
γ) Ξένες δυνάμεις: Αλβανοί UCKάδες, Γυφτοσκοπιανοί, Τουρκομογγόλοι, Ισλαμιστές τρομοκράτες, ή ακόμη και Αμερικανοί (BravoYiorgo στο Ελλάδα, καθαίρεση Παπαδόπουλου στην Κύπρο, και Αννάν, Σκόπια κλπ).
Κάποιοι από τους ανωτέρω ή όλοι μαζί.

Όποιοι από τους ανωτέρω παράγοντες εμπλέκονται, εντόπιοι και ξένοι, και με οιονδήποτε τρόπον, είναι φανερόν ότι λειτουργούν, ενσυνειδήτως ή κατευθυνόμενοι, με μία δυναμική: την ποδηγέτηση της Ελλάδος και τον εξαναγκασμό της σε προσκύνημα της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και των επιλογών της.

Τώρα είναι που οι Έλληνες πολίτες πρέπει να κρατήσουμε ψηλά το εθνικό μας φρόνημα. Τώρα είναι που πρέπει να φανούμε αταλάντευτοι και αλύγιστοι στις πατριωτικές μας επιλογές. Τώρα ή ποτέ. Αποφασιστικότης, σταθερότης, υπομονή. Όχι κραυγές. Ψυχραιμία, φλεγματικότης αν θέλετε, όπως οι Λονδρέζοι όταν βομβαρδιζόταν το Λονδίνο από την Λουφτβάφφε.

Δεν χρειάζονται διαδηλώσεις. Στις 16 Σεπτεμβρίου θα αποδείξουμε ότι είμεθα υπερήφανοι Έλληνες.

Συνάμα, σειρά αποφασιστικών μέτρων (εφ' όσον αποκλείεται η κήρυξις στρατιωτικού νόμου):

α) Άμεση επικήρυξις των εμπρηστών, φυσικών και ηθικών αυτουργών, ζωντανών ή νεκρών, με γενναία αμοιβή.
β) Χαρακτηρισμός του εμπρησμού και της καταπατήσεως δασικών εκτάσεων ως ιδιωνύμων εγκλημάτων.
γ) Αναδιοργάνωσις του Στρατού, επέκτασις της στρατιωτικής θητείας στους 18 μήνες και απαιτητική στρατιωτική εκπαίδευσις, και μάλιστα ειδικών δυνάμεων ικανών να επεμβαίνουν, αλλά και να προλαμβάνουν φυσικές καταστροφές, και να φυλάττουν την Ελληνίδα Μητέρα Γη. Ενίσχυσις και της Αγροφυλακής. Διά βίου στρατιωτική επανεκπαίδευσις κατά χρονικά διαστήματα, π.χ. δύο χρόνια, σε συνδυασμό με εκδρομές στα δάση και στην ύπαιθρο. (Ποιός δεν θα ήθελε ένα δεκαπενθήμερο διακοπών από το γραφείο, για στρατιωτική εκπαίδευση και εργασία στο δάσος; Πληρώνει κανείς χιλιάδες ευρώ για "extreme sports".)
δ) Εγκατάλειψις σχεδίων αναθεωρήσεως του συνταγματικού άρθρου 24. Αντιθέτως, ενίσχυσίς του.
ε) Πάγωμα κάθε νομιμοποιήσεως αυθαιρέτου. Γενική προληπτική απαλλοτρίωσις, συνταγματική ενδεχομένως, των εκτάσεων που θέλουμε να είναι δασικές. (Τυχόν δικαιούχοι εντός αυτών των ορίων θα μπορούν μόνον να διεκδικήσουν αποζημίωσι, εάν αποδείξουν τους τίτλους ιδιοκτησίας τους.) (Πρότασις Μάνου η τελευταία.)
στ) Ανάπτυξις του φυσιολατρικού αισθήματος, του αισθήματος του ιερού της Μητέρας-Φύσεως, και οργάνωσις εκστρατειών αναδασώσεως και γνωριμίας του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου της Ελληνίδος Μητέρας Γαίας, από κοινού με τον Στρατό, την Εκκλησία, και τις οικολογικές και φυσιολατρικές οργανώσεις.

[Τί; Σάς φαίνονται εξωφρενικά αυτά που γράφω; Είπα ότι θα μιλήσουμε για μέτρα, όχι για μπούρδες του είδους «να παραιτηθεί ο Πολύδωρας», «να φύγει ο Κωστάκης και να έρθει ο Γιωργάκης» κ.λπ.]

(Η φωτογραφία του καλού ιερέως, από την «Καθημερινή» 29-8-2007, με τον υπότιτλο:
«Έναν σταυρό διέσωσε ο πατήρ Παναγιώτης μέσα απ' τα αποκαΐδια και τον μεταφέρει ευλαβικά. Ισως είναι ό,τι απέμεινε ανάμεσα στους καμένους τοίχους του ναού της Αγίας Παρασκευής στην Γκρέκα Ηλείας. Ενας σταυρός όμως στα χέρια πιστών ανθρώπων είναι αρκετός για να ξαναλειτουργήσει η εκκλησία.»)

Ἑλλάδα παντοῦ! Νέα, ζωντανή, αἰώνια! (Πλὴν τοῦ γραικυλιστάν.)

Ἑλληνικὰ στὸ Χάρλεμ!

Διδάσκουν ελληνικά στο Χάρλεμ
Του Αποστόλη Ζουπανιώτη
«Greek News», Νέα Υόρκη, 18-6-2007

Μια φλογερή Ελληνοαμερικανίδα διευθύντρια, η Πένυ Παναγιωσούλη, καθιέρωσε τα ελληνικά ως μοναδική δεύτερη γλώσσα, σε πρότυπο δημόσιο σχολείο του Χάρλεμ στο οποίο φοιτούν παιδιά από διάφορες μειονότητες.

[Ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο]


«Λυπᾶμαι ποὺ δὲν εἶμαι Ἕλληνας» - ἀνθολογία τεσσάρων Ρουμάνων ποιητῶν στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα.

Ἑν Ἑλλάδι, ἀντιθέτως, ἐγράφη τὸ «Ἡ δυστυχία τοῦ νὰ εἶσαι Ἕλληνας» (σκωπτικὴ ὑπερβολὴ καὶ ἀπαραίτητη ἐθνικὴ αὐτοκριτική, θὰ πεῖτε· ναί, μέχρι ποὺ τοὺς ἔγινε ἔμμονη ἰδέα τῶν «προοδευτικῶν» καὶ τὸ υἱοθέτησαν κυριολεκτικῶς καὶ ἀπολύτως). Ἀπὸ τότε, κάθε «προοδευτικὸς» θεωρεῖ ὑποχρέωσί του νὰ ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς ὅτι «ντρέπεται ποὺ εἶναι Ἕλληνας» καὶ νὰ κραυγάζει «Ἕλληνες εἶστε καὶ φαίνεστε», «Ἑλληνάρες» κ.ἄ. γελοῖα. (Ὄχι πὼς τοὺς θεωροῦμε Ἕλληνες μὲ τὸ ζόρι ὅλους αὐτοὺς τοὺς μειονεκτικούς, ἀλλὰ, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ἂς μᾶς ἀδειάσουν τὴν γωνιὰ βρὲ ἀδερφέ, ἀφοῦ τόσο πολὺ τοὺς ἐνοχλεῖ ἡ καταγωγή τους!)

Ὁ Ρουμάνος ποιητὴς Νικήτα Στανέσκου, ἀντιθέτως, ἔγραψε:

«Λυπᾶμαι ποὺ δὲν εἶμαι Ἕλληνας»!

«Λυπάμαι που δεν είμαι Έλληνας» - ανθολογία τεσσάρων Ρουμάνων ποιητών στην ελληνική γλώσσα

«ΛΥΠΑΜΑΙ που δεν είμαι Έλληνας», είναι ο τίτλος της ανθολογίας τεσσάρων Ρουμάνων ποιητών, που επιμελήθηκε και μετέφρασε ο γνωστός νεοελληνιστής, υφηγητής του πανεπιστημίου του Ιασίου Ανδρέας Ράδος. Πρόκειται για έργα των ποιητών Νικήτα Στανέσκου (1933-1983), Μαρίν Σορέσκου (1936-1996), Άννα Μπλαντιάνα (1942) και Ιοανίντ Ρομανέσκου (1937-1996). Τον τίτλο της ανθολογίας ο κ. Ράδος δανείσθηκε από ένα ποίημα του Ν. Στανέσκου, που όπως είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η φράση αυτή σηματοδοτεί, ακτινοβολεί στην ποίηση του Ρουμάνου ποιητή. «Είναι η λατρεία του Στανέσκου προς το αιώνιο ελληνικό πνεύμα-απολλώνιο φως. Σηματοδοτεί μεταφορικά έναν από τους πυλώνες στη διαμόρφωση όχι μόνο του ρουμανικού πολιτισμού, αλλά και του ευρωπαϊκού στο σύνολό του. Είναι η γέφυρα επικοινωνίας που πάντα είχε η πατρίδα των Εμινέσκου και Μπλάγκα με την πατρίδα του Ομήρου και του Ελύτη», τονίζει ο κ. Ράδος. Ο ίδιος μας αναφέρει ότι η μεγάλη απήχηση που είχε η ποίηση του Στανέσκου, οι πάμπολλες κριτικές μελέτες Ρουμάνων και ξένων κριτικών τον αναδεικνύουν ως έναν από τους πιο διακεκριμένους Ευρωπαίους ποιητές των τελευταίων δεκαετιών. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τον τελευταίο στοίχο από το ποίημα του Νικήτα Στανέσκου, «Και όχι Βάρβαρος»:

Όταν είμαι, όταν υπάρχω
όταν γι' αυτά τα δύο δεν λυπάμαι
θλίβομαι που θα μπορούσα να είμαι Έλληνας
αλλά δεν είμαι.

[Ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο]

Στις επάλξεις και ο Χρήστος Γιανναράς: Στις 16 Σεπτεμβρίου, για τα παιδιά μας, ΟΧΙ στους αναίσχυντους αρνησιπάτριδες!

Όταν ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς, ο οποίος είναι γνωστό (στους εγγράμματους Έλληνες φυσικά, όχι στους αποβλακωμένους «προοδευτικούς») πόσο αυστηρός κατήγορος είναι του «δυτικού τύπου εθνικισμού», της καπηλείας της πατρίδος και της εκκλησίας από οποιονδήποτε, αλλά και συγκεκριμένων προσώπων και πολιτικών φορέων που θεωρείται -κακώς κατ' εμέ, και συνήθως μάλιστα συκοφαντικώς- ότι ευθύνονται για τα παραπάνω, ζητεί όχι λευκό όπως είχε ζητήσει παλαιότερα (6-1-2007), αλλά θετική ψήφο σε όποιο κόμμα αντετάχθη σαφώς στην πλεκτάνη Ανάν και στον αφελληνισμό των παιδιών μας, χωρίς να απορρίπτει (αλλά ουσιαστικά προτείνοντας) αυτούς που στο παρελθόν απέρριπτε ρητώς και κατηγορηματικώς, και μάλιστα αμφισβητώντας τώρα ευθέως τον συκοφαντικό χαρακτηρισμό του «ασόβαρου, φτηνοφιλόδοξου, παλαιοημερολογίτικου», θεωρώ ότι δεν θα μπορούσε να γίνει σαφέστερος.

Στις 16 Σεπτεμβρίου, για τα παιδιά μας. ΟΧΙ στους γενίτσαρους.


«[...] Έρχεται (φαίνεται ότι εγγίζει) η ώρα να κριθεί στις κάλπες η δική μας, των πολιτών η αξιοπρέπεια. Οχι να τιμωρήσουμε τον εμπαιγμό, μόνο να αμυνθούμε, να προστατέψουμε τις ελευθερίες μας, την ποιότητα της ζωής μας και της ζωής των παιδιών μας. Η απόπειρα με το διαβόητο βιβλίο της Ιστορίας να παρακαμφθεί και απαξιωθεί το Σύνταγμα, να προκληθεί και χλευαστεί η λαϊκή αίσθηση πατρίδας και η πιστότητα στην ιστορική μνήμη, συνιστά απειλή, απόπειρα ασέλγειας στην ποιότητα της ζωής μας.

Ολα τα άλλα κοινωνικά εγκλήματα των δύο μεγάλων κομμάτων μπορεί να πισωδρόμησαν τη χώρα, αλλά δεν απείλησαν την οντότητα και τη συνοχή της ελληνικής παρουσίας. Ούτε η καταλήστευση του Χρηματιστηρίου ούτε τα «δομημένα ομόλογα», η διαπλοκή, η διαφθορά, η αναξιοκρατία, ούτε η προδοσία Οτσαλάν, ο εξευτελισμός στα Υμια, η άνευ όρων βουβή διεκπεραίωση των ευρωπαϊκών φιλοδοξιών της Τουρκίας.

Η παροχή της ψήφου μας σε οποιοδήποτε κόμμα εκτός από τα τρία «εξουσίας» [ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ], έστω σε κόμμα ασόβαρο, φτηνοφιλόδοξο, παλαιοημερολογίτικο, δεν είναι αυτοσκοπός. Σκοπός είναι να υποχρεωθεί σε αναδιάταξη το πολιτικό σύστημα. Βέβαια, κάτι πρέπει να σημαίνει το γεγονός ότι όλα τα μικρά, εκτός πιθανοτήτων εξουσίας κόμματα, τα ασόβαρα, φτηνοφιλόδοξα, παλαιοημερολογίτικα, αντιτάχθηκαν σθεναρά τόσο στην Πλεκτάνη Ανάν όσο και στο ανόσιο βιβλίο Ιστορίας.

Πολίτες με συνείδηση κοινωνικής ευθύνης και προσωπικής αξιοπρέπειας δεν μπορεί παρά να λογαριάζουν ως κριτήριο ψήφου τη στάση κάθε κόμματος και κάθε πολιτευτή στα δύο αυτά κορυφαία στην κρισιμότητά τους θέματα.

Ναι: κριτήριο ψήφου η συμπαιγνία των τριών «κομμάτων εξουσίας» [ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ] τόσο στην προώθηση της Πλεκτάνης Ανάν όσο και στην αλλαγή ιδεολογικού παραδείγματος στο ελληνικό σχολείο.»


Αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων

Tου Xρηστου Γιανναρα
(«Η Καθημερινή», 19 Αυγούστου 2007)

Τι θα διδαχθεί στο σχολείο ως Ιστορία δεν είναι υπόθεση μόνο της ιστορικής επιστήμης, η οποία, έτσι και αλλιώς, ούτε ενιαία είναι ούτε ιδεολογικά ουδέτερη. Το πρόβλημα του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού είναι και παιδαγωγικό και ιδεολογικό και πολιτικό. Η ιδεολογία για την ελληνική παιδεία καθορίζεται στο Σύνταγμα και αυτή την ιδεολογία αρνούνται οι συγγραφείς του πολυσυζητημένου βιβλίου (με την υπουργό Παιδείας να δηλώνει ότι συντάσσεται μαζί τους). Η ιδεολογική τους γραμμή δεν επιδέχεται «διορθώσεις» και είναι ζήτημα αξιοπρέπειας των συγγραφέων να το τονίσουν. Το βιβλίο συνιστά de facto αλλαγή ιδεολογικού παραδείγματος στο ελληνικό σχολείο. Και σε μια δημοκρατία τέτοια αλλαγή δεν είναι υπόθεση ούτε των «ειδικών» ούτε της υπουργού Παιδείας: είναι υπόθεση όλων των πολιτών.

Θέσεις λιτές, ορθολογικές, ακαταμάχητες. Δημοσιεύτηκαν στην «Καθημερινή» στις 3.8.2007 και υπογράφονταν από τον Αθανάσιο Γκότοβο, καθηγητή Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ομως, στην Ελλάδα σήμερα το υπό εξαφάνισιν είδος είναι η αξιοπρέπεια: Αφήνοντας αναπάντητες αυτές τις αδυσώπητες θέσεις, οι μεν συντάκτες του βιβλίου συνέχισαν να ακκίζονται στη δημοσιότητα με καυχησιολογίες για το «καινοτόμο» και «εκσυγχρονιστικό» εγχείρημά τους. Η δε υπουργός Παιδείας να παζαρεύει, αν θα είναι ογδόντα μία ή πόσες οι «διορθώσεις» που θα γίνουν στο βιβλίο, και αν οι εντυπώσεις από τον ιδεολογικό βιασμό της ελληνικής κοινωνίας θα αμβλυνθούν με τη διανομή στους μαθητές συγκινησιακού μυθιστορήματος.

Πάντως ο εμπαιγμός της νοημοσύνης μας, της δημοκρατίας και του Συντάγματος μοιάζει, στο συγκεκριμένο θέμα, να έχει ολοκληρωθεί. Τώρα έρχεται (φαίνεται ότι εγγίζει) η ώρα να κριθεί στις κάλπες η δική μας, των πολιτών η αξιοπρέπεια. Οχι να τιμωρήσουμε τον εμπαιγμό, μόνο να αμυνθούμε, να προστατέψουμε τις ελευθερίες μας, την ποιότητα της ζωής μας και της ζωής των παιδιών μας. Η απόπειρα με το διαβόητο βιβλίο της Ιστορίας να παρακαμφθεί και απαξιωθεί το Σύνταγμα, να προκληθεί και χλευαστεί η λαϊκή αίσθηση πατρίδας και η πιστότητα στην ιστορική μνήμη, συνιστά απειλή, απόπειρα ασέλγειας στην ποιότητα της ζωής μας. «Η επιλεκτική αποσιώπηση του παρελθόντος, το σβήσιμο ονομάτων, πράξεων, θρύλων, είναι μια ξεχωριστή φρικαλέα τυραννία... Την άσκησε η σταλινική και μαοϊκή ιστοριογραφία επανανακαλύπτοντας(!) το παρελθόν» (George Steiner, Exfraterritorialif, 1968).

Η διαπλοκή και διαφθορά, η κλοπή του κοινωνικού χρήματος, η ανικανότητα, η αδράνεια, η ατολμία για εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις, η απελπιστική απουσία δημιουργικής φαντασίας, αξιοκρατίας και διάκρισης ποιοτήτων, η ραγιάδικη υποτέλεια και ανοχή παρεμβάσεων του ξένου παράγοντα, είναι δεδομένα που ο πολίτης, ο δίχως ψυχοπαθολογικές εμμονές, τα πιστοποίησε στη διαχείριση της εξουσίας και από τα δύο μεγάλα κόμματα. Οι ψυχολογικές προσκολλήσεις συντηρούνται πια μόνο από τις φαρισαϊκές συγκρίσεις ποιος έκλεψε λιγότερο και ποιος περισσότερο, ποιος υπερείχε σε ατολμία, ανικανότητα, υποκρισία, ενδοτισμό.

Ομως, το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, τα ουσιώδη του συλλογικού μας βίου, εξακολουθούν να κρίνονται από τα ψυχολογικά συμπλέγματα μιας κρίσιμης μάζας ψηφοφόρων που φοβούνται να ενηλικιωθούν. Φοβούνται οι συμπλεγματικοί πως αν δεν ψηφίσουν το κόμμα του ψυχαναγκαστικού εθισμού τους, συνεργούν στην εκλογική επιτυχία προσωπικού τους αντιπάλου και αντίζηλου. Νομίζουν οι πολιτικά νήπιοι ότι στις εκλογές επιλέγουμε το κόμμα που εκτιμάμε και προτιμάμε. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι το πολυκομματικό σύστημα έχει καταρρεύσει, τα κόμματα εξουσίας είναι «πολυσυλλεκτικά», δηλαδή απολύτως ίδια, απολύτως υποταγμένα στον ίδιο μηδενισμό αξιών και κοινωνικών στοχεύσεων. Επομένως η πολιτική δυναμική της ατομικής ψήφου δεν είναι πια επιλεκτική, μόνο υπονομευτική της αυτοδυναμίας ενός κόμματος μπορεί να είναι, ανατρεπτική της δυνατότητας να στήνεται εναλλάξ, κάθε τέσσερα ή κάθε οχτώ χρόνια, άλλο κομματικό κράτος.

Στον ρεαλισμό αυτής της πολιτικής επίγνωσης να προστεθεί, για την ακρίβεια, ότι τα δύο κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα τρία, αφού με οποιαδήποτε κυβέρνηση ο «Συνασπισμός» προσφέρει τους καριερίστες μισθοφόρους για την άσκηση της ίδιας «προοδευτικής» ιδεολογικής τυραννίας που μνημόνεψε ο Steiner. Και βαρύνονται τα κόμματα εξουσίας με μια κορυφαία το καθένα αποκάλυψη του πολιτικού μηδενισμού του: Το ένα προπαγάνδισε ανενδοίαστα την Πλεκτάνη Ανάν. Το άλλο προώθησε με πείσμα την αλλαγή ιδεολογικού παραδείγματος στο ελληνικό σχολείο – το διαβόητο βιβλίο Ιστορίας. Καθόλου τυχαία, και στις δύο αυτές περιπτώσεις το καθένα από τα δύο μεγάλα κόμματα «έκανε πλάτες» στο άλλο, ενώ οι «συνασπισμένοι» μισθοφόροι ανέλαβαν την ιδεολογική συνηγορία.

Ολα τα άλλα κοινωνικά εγκλήματα των δύο μεγάλων κομμάτων μπορεί να πισωδρόμησαν τη χώρα, αλλά δεν απείλησαν την οντότητα και τη συνοχή της ελληνικής παρουσίας. Ούτε η καταλήστευση του Χρηματιστηρίου ούτε τα «δομημένα ομόλογα», η διαπλοκή, η διαφθορά, η αναξιοκρατία, ούτε η προδοσία Οτσαλάν, ο εξευτελισμός στα Υμια, η άνευ όρων βουβή διεκπεραίωση των ευρωπαϊκών φιλοδοξιών της Τουρκίας.

Οσοι έχουν προσδεθεί με άνομα συμφέροντα στο άρμα κάποιου κόμματος εξουσίας, ασφαλώς δεν μεταπείθονται. Αλλά οι ψυχολογικά εξαρτημένοι ψηφοφόροι, αν πραγματικά πονάνε για το μέλλον των παιδιών τους και την ποιότητα της ζωής τους (αν θέλουν απεξάρτηση από τον κομματικό αφιονισμό) δεν έχουν παρά να ζυγίσουν τι είναι πιο επικίνδυνο: Η ασύδοτη αυτοδυναμία ενός κόμματος, τεκμηριωμένα αδιάφορη για τα καίρια προβλήματα της χώρας και σαφώς συναρτημένη με σκανδαλώδη υπακοή στον «ξένο παράγοντα» ή ο εξαναγκασμός σε αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων – σε δημιουργία καινούργιων κομμάτων με σαφείς και ομολογημένες διαφορές κοινωνικών στόχων, προγράμματος, διαφανή ταυτότητα.

Η παροχή της ψήφου μας σε οποιοδήποτε κόμμα εκτός από τα τρία «εξουσίας», έστω σε κόμμα ασόβαρο, φτηνοφιλόδοξο, παλαιοημερολογίτικο, δεν είναι αυτοσκοπός. Σκοπός είναι να υποχρεωθεί σε αναδιάταξη το πολιτικό σύστημα. Βέβαια, κάτι πρέπει να σημαίνει το γεγονός ότι όλα τα μικρά, εκτός πιθανοτήτων εξουσίας κόμματα, τα ασόβαρα, φτηνοφιλόδοξα, παλαιοημερολογίτικα, αντιτάχθηκαν σθεναρά τόσο στην Πλεκτάνη Ανάν όσο και στο ανόσιο βιβλίο Ιστορίας.

Πολίτες με συνείδηση κοινωνικής ευθύνης και προσωπικής αξιοπρέπειας δεν μπορεί παρά να λογαριάζουν ως κριτήριο ψήφου τη στάση κάθε κόμματος και κάθε πολιτευτή στα δύο αυτά κορυφαία στην κρισιμότητά τους θέματα.

Ναι: κριτήριο ψήφου η συμπαιγνία των τριών «κομμάτων εξουσίας» τόσο στην προώθηση της Πλεκτάνης Ανάν όσο και στην αλλαγή ιδεολογικού παραδείγματος στο ελληνικό σχολείο.