Τὸ μεγαλύτερο ψέμμα τῆς Γιαννάκου καὶ τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ ρυπαρογραφήματος Ρεπούση ἦταν οἱ ὑποκριτικὲς κραυγές, μὲ ὕφος χίλιων καρδιναλίων, περὶ «σεβασμοῦ τῶν θεσμῶν». Ὅπως ἀπεδείχθη πλέον, τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο εἶχε ἀπὸ καιρὸ κρίνει ἀνεπαρκεῖς τὶς «διορθώσεις» τοῦ βιβλίου. Καὶ ὅμως ἡ Γιαννάκου ἀπέκρυψε τὴν γνωμοδότησι τοῦ Π.Ι. καὶ μὲ δική της πολιτικὴ ἀπόφαση ἐπεχείρησε νὰ περάσῃ τὸ βιβλίο στὰ κλεφτά. Ἀλλὰ ἡ ἄνομη πλεκτάνη κατέρρευσε, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ κατέρρευσε καὶ ἡ πλεκτάνη Ἀννάν· μὲ τὸ ΟΧΙ τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ὕψωσαν ἀνάστημα εὐθύνης, ξεσκέπασαν τὶς ἀνομίες, ἐξουδετέρωσαν τὴν πλεκτάνη, ἔδωσαν στὴν κυβέρνησι τὴν δύναμη ἔστω καὶ μὲ καθυστέρηση νὰ ἀποκαταστήσῃ τὴν συνταγματικὴ νομιμότητα καὶ νὰ προστατεύσῃ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας.
Ἔξυπνος ὁ νέος ὑπουργός, φρόντισε νὰ πάρῃ ἐπαναβεβαίωσι τῆς ἀπορριπτικῆς γιὰ τὸ βιβλίο κρίσεως τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου (καὶ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ μὴν εἶναι ἀπορριπτική!), ἀφοπλίζοντας ἔτσι τὴν συμμορία τῶν ἐθνομηδενιστῶν, ἡ ὁποία ἔκθετη πλέον ἔμεινε νὰ κραυγάζῃ ὑπὲρ τῆς παρανομίας Ρεπούση. Τὸ «βαθὺ κράτος» τοῦ διαπλεκόμενου ἐθνομηδενισμοῦ ἔκανε τὸ μοιραῖο λάθος. Ξεπέρασε κάθε ὅριο προκλητικότητος καὶ ἀνομίας. Τὸ πιόνι Ρεπούση, ἡ καθηγήτρια γαλλικῶν στὴν ὁποία ἐνεχείρισαν τὸ φονικὸ στιλέτο, δὲν εἶχε συναίσθηση τοῦ μέτρου. Παραβίασε συνειδητὰ τὸ ἀναλυτικὸ πρόγραμμα τοῦ ΥπΕΠΘ γιὰ τὴν συγγραφὴ τοῦ βιβλίου - καὶ ὑπερηφανευόταν γι᾿ αὐτὸ δημοσίως ἀπὸ τὶς στῆλες τῆς «Αὐγῆς»· τὸ κουρελογράφημά της, ἐν τούτοις, παρὰ τὴν παρανομία, προωθήθηκε ἀπὸ τοὺς πάτρωνές της, κατὰ παραβίασιν ὄχι μόνον τοῦ ἀναλυτικοῦ προγράμματος ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ τοῦ Συντάγματος, ὅπως ἔκρινε μὲ τὸ ἱστορικό της πόρισμα ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν· παραβίασε ἐν συνέχειᾳ θρασύτατα τὴν ἐντολὴ γιὰ διορθώσεις σύμφωνα μὲ τὸ πόρισμα τῆς Ἀκαδημίας (ἐδῶ ἔχει ἕνα... δίκιο, διότι ἡ Ἀκαδημία δὲν ἐντόπισε μόνον ἐπιμέρους σφάλματα, ἀλλὰ ἔκρινε ἀπαράδεκτη τὴν ὅλη φιλοσοφία τοῦ συγγράμματος, ἡ ὁποία βεβαίως δὲν ἐπιδεχόταν διόρθωσι!) καὶ προκλητικῶς καταφερόταν ἐναντίον τῆς Ἀκαδημίας· μὲ ἀποκορύφωμα τὸν ἐμπαιγμὸ τῆς «διορθώσεως» τοῦ «συνωστισμοῦ» μὲ τὴν μετονομασία του σέ... «δραματικὲς συνθῆκες»! Καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀνομίες, ἡ διαπλεκόμενη συμμορία συνωμότησε γιὰ νὰ ἀποκρύψῃ τὴν ἀπόρριψι τῶν «διορθώσεων» ἀπὸ τὸ Π.Ι. καὶ νὰ ἐπιβάλῃ τὸ βιβλίο στὰ σχολεῖα. Ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες πολῖτες ξεσκέπασαν τὴν πλεκτάνη, ἔστειλαν σπίτι τοὺς τὰ πιόνια τῶν συνωμοτῶν, ἀπεκατέστησαν τὴν νομιμότητα καὶ τοὺς θεσμούς, διετράνωσαν ὅτι τὰ παιδιά μας τὰ θέλουμε Ἕλληνες καὶ δὲν τὰ δίνουμε στοὺς γενιτσάρους! ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ!
Ἡ μεγάλη αὐτὴ ὴθικὴ πρὸ παντὸς νίκη, μᾶς γέμισε σήμερα ὅλους χαρά. Ὅλους ὅσοι δώσαμε τὸν μικρὸ ὁ καθένας ἢ μεγαλύτερο ἀγῶνα μας, ὅσοι θυμώσαμε, κλάψαμε, ξεσηκωθήκαμε, φωνάξαμε, μελετήσαμε καὶ κοπιάσαμε, ἐπιμείναμε, νιώσαμε τὴν ἀγωνία καὶ τὴν ἀπογοήτευσι, τὴν ἀποφασιστικότητα καὶ τὴν ἐλπίδα· τὸ Χρέος.
Πολλοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ συστρατεύθηκαν στὸν καλὸ ἀγῶνα· καὶ γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι· καὶ ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς ἐπιστήμης καὶ τοῦ βιβλίου καὶ τῆς δημοσιογραφίας· καὶ διδάκτορες καὶ νοικοκυρές. Θὰ περιοριστῶ ἀπὸ ἐδῶ μόνον νὰ συγχαρῶ τὸν Ἀνδρέα Σταλίδη τοῦ «Ἀντίβαρου». Νὰ ᾿σαι καλὰ Ἀνδρέα!
Γνωρίζουμε ὅτι μετὰ τὸ «νενικήκαμεν» τοῦ Μαραθῶνος χρειάστηκαν οἱ Θερμοπύλες. Ἂν ἔρθουν -καὶ τὸ ξέρουμε ὅτι θὰ ἔρθουν-, θὰ μᾶς βροῦν ἐκεῖ. Ἕτοιμους ἀπὸ καιρό· ἀπὸ χιλιάδες χρόνια.
Ἔξυπνος ὁ νέος ὑπουργός, φρόντισε νὰ πάρῃ ἐπαναβεβαίωσι τῆς ἀπορριπτικῆς γιὰ τὸ βιβλίο κρίσεως τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου (καὶ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ μὴν εἶναι ἀπορριπτική!), ἀφοπλίζοντας ἔτσι τὴν συμμορία τῶν ἐθνομηδενιστῶν, ἡ ὁποία ἔκθετη πλέον ἔμεινε νὰ κραυγάζῃ ὑπὲρ τῆς παρανομίας Ρεπούση. Τὸ «βαθὺ κράτος» τοῦ διαπλεκόμενου ἐθνομηδενισμοῦ ἔκανε τὸ μοιραῖο λάθος. Ξεπέρασε κάθε ὅριο προκλητικότητος καὶ ἀνομίας. Τὸ πιόνι Ρεπούση, ἡ καθηγήτρια γαλλικῶν στὴν ὁποία ἐνεχείρισαν τὸ φονικὸ στιλέτο, δὲν εἶχε συναίσθηση τοῦ μέτρου. Παραβίασε συνειδητὰ τὸ ἀναλυτικὸ πρόγραμμα τοῦ ΥπΕΠΘ γιὰ τὴν συγγραφὴ τοῦ βιβλίου - καὶ ὑπερηφανευόταν γι᾿ αὐτὸ δημοσίως ἀπὸ τὶς στῆλες τῆς «Αὐγῆς»· τὸ κουρελογράφημά της, ἐν τούτοις, παρὰ τὴν παρανομία, προωθήθηκε ἀπὸ τοὺς πάτρωνές της, κατὰ παραβίασιν ὄχι μόνον τοῦ ἀναλυτικοῦ προγράμματος ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ τοῦ Συντάγματος, ὅπως ἔκρινε μὲ τὸ ἱστορικό της πόρισμα ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν· παραβίασε ἐν συνέχειᾳ θρασύτατα τὴν ἐντολὴ γιὰ διορθώσεις σύμφωνα μὲ τὸ πόρισμα τῆς Ἀκαδημίας (ἐδῶ ἔχει ἕνα... δίκιο, διότι ἡ Ἀκαδημία δὲν ἐντόπισε μόνον ἐπιμέρους σφάλματα, ἀλλὰ ἔκρινε ἀπαράδεκτη τὴν ὅλη φιλοσοφία τοῦ συγγράμματος, ἡ ὁποία βεβαίως δὲν ἐπιδεχόταν διόρθωσι!) καὶ προκλητικῶς καταφερόταν ἐναντίον τῆς Ἀκαδημίας· μὲ ἀποκορύφωμα τὸν ἐμπαιγμὸ τῆς «διορθώσεως» τοῦ «συνωστισμοῦ» μὲ τὴν μετονομασία του σέ... «δραματικὲς συνθῆκες»! Καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀνομίες, ἡ διαπλεκόμενη συμμορία συνωμότησε γιὰ νὰ ἀποκρύψῃ τὴν ἀπόρριψι τῶν «διορθώσεων» ἀπὸ τὸ Π.Ι. καὶ νὰ ἐπιβάλῃ τὸ βιβλίο στὰ σχολεῖα. Ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες πολῖτες ξεσκέπασαν τὴν πλεκτάνη, ἔστειλαν σπίτι τοὺς τὰ πιόνια τῶν συνωμοτῶν, ἀπεκατέστησαν τὴν νομιμότητα καὶ τοὺς θεσμούς, διετράνωσαν ὅτι τὰ παιδιά μας τὰ θέλουμε Ἕλληνες καὶ δὲν τὰ δίνουμε στοὺς γενιτσάρους! ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ!
Ἡ μεγάλη αὐτὴ ὴθικὴ πρὸ παντὸς νίκη, μᾶς γέμισε σήμερα ὅλους χαρά. Ὅλους ὅσοι δώσαμε τὸν μικρὸ ὁ καθένας ἢ μεγαλύτερο ἀγῶνα μας, ὅσοι θυμώσαμε, κλάψαμε, ξεσηκωθήκαμε, φωνάξαμε, μελετήσαμε καὶ κοπιάσαμε, ἐπιμείναμε, νιώσαμε τὴν ἀγωνία καὶ τὴν ἀπογοήτευσι, τὴν ἀποφασιστικότητα καὶ τὴν ἐλπίδα· τὸ Χρέος.
Πολλοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ συστρατεύθηκαν στὸν καλὸ ἀγῶνα· καὶ γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι· καὶ ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς ἐπιστήμης καὶ τοῦ βιβλίου καὶ τῆς δημοσιογραφίας· καὶ διδάκτορες καὶ νοικοκυρές. Θὰ περιοριστῶ ἀπὸ ἐδῶ μόνον νὰ συγχαρῶ τὸν Ἀνδρέα Σταλίδη τοῦ «Ἀντίβαρου». Νὰ ᾿σαι καλὰ Ἀνδρέα!
Γνωρίζουμε ὅτι μετὰ τὸ «νενικήκαμεν» τοῦ Μαραθῶνος χρειάστηκαν οἱ Θερμοπύλες. Ἂν ἔρθουν -καὶ τὸ ξέρουμε ὅτι θὰ ἔρθουν-, θὰ μᾶς βροῦν ἐκεῖ. Ἕτοιμους ἀπὸ καιρό· ἀπὸ χιλιάδες χρόνια.
Γειά σου Καλλίμαχε!! Μεγάλη δικαίωση για όλους τους πατριώτες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήυγ: και κλάμαααα οι κουτουριάρηδες κι ο ΣΥΡΙΖΑ... πολύ κλάμα σου λέω!! πω πω πω :)
Ελπίζω να έχεις εκτιμήση την καθοριστική συμβολή της Πατριωτικής Αριστεράς (από το ΚΚΕ, Ζουράρις, Θεοδωράκης, Μπιτσάκης, Μαργαρίτης, Ασδραχας, μέχριΡήξη/Αρδην)στην απόσυρση του βιβλίου. Ελπίζω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔείτε κι αυτό:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρανόμως έγινε καθηγήτρια η κ. Θάλεια Δραγώνα
Το ρεπορτάζ του Χρήστου Μόρφου εδώ:
Χωρίς έθνος, χωρίς πατρίδα ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΤΥΧΙΟ)
Ευγε άνθρωπε! Αν έρθουν οι Θερμοπύλες, να δούμε ποιοί θα είναι εκεί. Ευγε και πάλι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως φαίνεται ότι το λιακορεπούσειο πνέυμα έχει αρχίσει να βγάζει τα προδοτικά του φιντάνια. Πηγαίνετε στη σελίδα http://www.geocities.com/babisakrivopoulos/seperiptosipolemou.html και διαβάστε τι γράφει ένα εθελόδουλο σκατό, ένας κάποιος Μπάμπης Ακριβόπουλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχαιός
Αντιγράφω για να πάρετε μια ιδέα από αυτή τη σελίδα:
Σε περίπτωση πολέμου
Δεν υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία, ταραζόμουν στη σκέψη και μόνο. Ήθελα να αποφύγω την κακομεταχείριση και τις προσβολές, την καταναγκαστική εργασία και κάθε εμπειρία βαναυσότητας, τσαμπουκά και αποθηρίωσης. Όταν ακούω να λένε ιστορίες από το στρατό, με ασκήσεις πολεμικές και καψόνια, με κυνήγι μεταναστών και μιλιταριστική κατήχηση, με σκληρές πλάκες, με εξόδους σε πορνεία για βιασμό, με ταπεινώσεις μικρών φαντάρων, με.. με .. με.., μού έρχεται να κάνω εμετό.
Δε θέλω επίσης να υπηρετήσω σε κανένα πόλεμο, όταν και αν έρθει η μαύρη ώρα. Δεν πιστεύω ότι χρωστάω τίποτα, πόσο μάλλον εμένα τον ίδιο, σε ό,τι πιο πολύ μισώ. Είναι φοβερό για τον μέσο άνθρωπο να καλείται να σκοτώσει και να πεθάνει, νιώθει ανέτοιμος. Προσωπικά, χρειάζομαι άλλους τρόπους αντιμετώπισης της βίας, πιο αξιόπιστους απ’ το να πέσω με τα μούτρα πάνω της, για ν’ αποδείξω ένας θεός ξέρει τι. Όποιο κι αν είναι το διακύβευμα, πολύ που με νοιάζει, το μόνο που πραγματικά θα μ’ ένοιαζε είναι η ζωή, η δική μου, των δικών μου κι όποιων άλλων μπορούμε να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε.
Υπό αυτό το πρίσμα, αν γινόταν σήμερα μια επιστράτευση και με καλούσαν, θα βρισκόμουν σε πολύ δύσκολη θέση. Θα πάγωνα βλέποντας το χαρτί, δεν ξέρω τι θα έκανα. Ενστικτωδώς και με τη μία θα ήθελα να κρυφτώ, να εξαφανιστώ, να φύγω μακριά. Κι αυτό είναι όλο. Ήρωας, προστάτης, πολεμικό ρομπότ — καλό είναι να μένεις σε απόσταση από αυτούς τους ρόλους. Καλό είναι να μη γνωρίζεις τίποτα για ανδρεία, χρέη κι ιδεώδη, ούτε για εκείνη την παράδοξη “λευτεριά” των όπλων. Πολλά ακούμε γι’ αυτήν, πάντα θετικά, κι όμως είναι η πιο εκπληκτική ιδέα να λες ότι ένα πτώμα κομίζει την ελευθερία — σίγουρα όχι τη δική του. Όχι και πολύ ελευθερία να σε διατάζει ο κάθε αξιωματικός να θυσιαστείς ή να μείνεις δια βίου ανάπηρος.
Γιατί, φαντάσου αλήθεια πώς είναι η κατάσταση στον πόλεμο, εκεί που κάθε στιγμή μπορεί να δεχθείς μια σφαίρα στην καρδιά ή να φας μια χειροβομβίδα και να πεθάνεις ακαριαία. Αν μετά βρουν τα κομμάτια και τα στείλουν πίσω, σε βάζουν μέσα στο φέρετρο, σε κουκουλώνουν με τη σημαία και η μπάντα ετοιμάζεται να παιανίσει. Από μιας απόψεως, ευτυχώς θα είσαι ήδη νεκρός. Κάποτε άλλωστε τελειώνουν όλα αυτά κι επιτέλους σε θάβουν. Τότε οι δικοί σου παίρνουν το δρόμο για το σπίτι, εκεί που κι εσύ ήθελες πάντα να είσαι. Θα ήσουν πράγματι εκεί μαζί τους, αν μόνος σου δεν αποφάσιζες να στρατευθείς. Τελικά, εσύ θα είσαι υπεύθυνος για το χαμό σου και για τον πόνο που έδωσες στους άλλους.
Θέλω να γλιτώσω, να μη βάλω τον εαυτό μου σε τέτοια παγίδα θανάτου. Δεν μπορώ να υπερασπιστώ τίποτα που δε με περιλαμβάνει ολόκληρο, κεφάλι, χέρια, πόδια και κώλο — όλα εξαιρετικά θνητά κι ευάλωτα. Αν, σε περίπτωση πολέμου, δεν αναγνωριστεί το δικαίωμά μου στην άρνηση συνείδησης, κάτι στο οποίο δεν πολυβασίζομαι, τότε όντως μια επιλογή μένει, να το σκάσω. Ίσως βρω και κανέναν ομοϊδεάτη φίλο να το σκάσουμε μαζί και να σωθούμε μαζί. Ίσως όμως και όχι... Όπως και νά ’ρθουν πάντως τα πράγματα, αυτό πρέπει να κάνω. Αν δειλιάσω κι αναγκαστώ να πάω, είμαι καμένο χαρτί, αποκλείεται να επιβιώσω σ’ οποιοδήποτε πεδίο μάχης. Αλλά, σε κάθε δεδομένη στιγμή, ελπίζω ν’ αρνηθώ, ελπίζω να φανώ δυνατός, κι εύχομαι και το μέλλον να επιφυλάσσει σε μένα μια καλή τύχη· μια καλή τύχη για εμένα..
Προς Μπάμπη:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά αγόρι μου εσύ γιατί ζεις;
Τί τόσο κλαις πια;
Απέθαναν το '40 τόσοι
πολύ καλύτεροί σου.
Απόθανε και σύ.
...
Και αυτό για να μην ασελγούν
πάνω στο κορμί σου
οι φιλέμβολοι Άρειοι.
...
Υ.Γ. Όχι, δεν είμαι εγώ ο ποιητής. Το α' κομμάτι είναι από τον Όμηρο, το β' από τον Ζουράρι με χρονικές προσαρμογές απλά για να το καταλάβεις - αν και αμφιβάλλω αν ξέρεις Ελληνικά γιατί το κείμενό σου αποτελείται από μια μόνο λέξη: «Εγώ».
Πραγματικά μοναδικό! Στο λογοτεχνικό πόνημα του Μπάμπη του φοβιτσιάρη θα έβαζα τίτλο: «Είμαι ένα δειλό σκουλήκι». Τέτοια δήλωση ελλείψεως ανδρισμού, χαμερπούς φιλοτομαρισμού, δειλίας και αυτοεξευτελισμού δεν έχω ξαναδεί. Θα περίμενε δηλαδή κανείς να δικαιολογήσει την λιποταξία του με τίποτε... βαθυστόχαστες ψευτοφιλειρηνικές αριστερίστικες αρλούμπες. Αλλά όχι! Ούτε για άπατρις αριστερός δεν κάνει ο κατρουλιάρης Μπάμπης! Το μόνο που μάς λέει είναι ότι είναι δειλός και δεν νοιάζεται παρά μόνο για το τομάρι του! Κι ότι ακόμη και σε περίπτωση που θα πρέπει να αμυνθεί το μόνο που θα τόν νοιάζει θα είναι να φύγει, να κρυφτεί, να σώσει το τομάρι του! «Να κρυφτώ, εγώ, να φύγω, εγώ, να σώσω το τομάρι μου - είμαι ένα δειλό σκουλήκι!» Φτου ρε ξευτύλα Μπάμπη, χαραμίζουμε και το σάλιο μας!
ΑπάντησηΔιαγραφή