Παραδοξολογίαι -ἢ περὶ φιλελευθερισμοῦ, ἐλευθέρου ἀνταγωνισμοῦ καὶ φυσικῆς ἐπιλογῆς

   Ἂς ἀκολουθήσουμε, χάριν παιδειᾶς, τὴν λογικὴ τοῦ (νεο)φιλελευθερισμοῦ ἔως τὶς ἀκραῖες συνέπειές του.

   Ἀφοῦ -κατὰ τοὺς ἐλευθεριακούς- δὲν ὑπάρχει κοινωνία, ἀλλὰ μόνον ἄτομα, τότε, καὶ τὸ κράτος ἄτομα δὲν τὸ φτιάχνουν;

   Ἄρα δὲν ὑπάρχει οὔτε κράτος. Ὑπάρχουν μόνον ἄτομα. (Ἑπομένως, ἐναντίον τίνος φωνάζουν οἱ ἐλευθεριακοί; )

   Καὶ τὸ κράτος, καὶ ὅλα τὰ πράγματα, εἶναι ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία.

   Καὶ ὁ κομμουνισμός, καὶ ὁ Στάλιν καὶ ὀ Μάο, εἶναι ἀποτελέσματα ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας.

   Ἑπομένως καλὰ καὶ σεβαστά, καθ᾿ ὅσον καὶ γιὰ ὅσο πέτυχαν.

   Ἐὰν ἔχουμε κρατισμὸ καὶ ὄχι φιλελευθερισμό, τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία «κρατισμὸς» ἔχει ἐπικρατήσει, πρὸς τὸ παρόν, διὰ τοῦ ἐλευθέρου ἀνταγωνισμοῦ τῆς ἀγορᾶς, τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας «φιλελευθερισμός».

   Ἐν τέλει, τὸ κάθε τὶ ποὺ γίνεται εἶναι καλὸ καὶ δίκαιο, ἀκριβῶς ἐπειδὴ γίνεται.

Μάργκαρετ Θάτσερ

(Στὴν σημερινὴ Ἑλλάδα, πάντως, θὰ χρειαζόταν μιὰ Θάτσερ...)

   Ἀφοῦ οἱ λαοὶ ἔχουν τοὺς ἡγέτες ποὺ τοὺς ἀξίζουν, καὶ ἀφοῦ, ἀκόμη περισσότερο, ὁ ἐλεύθερος ἀνταγωνισμὸς εἶναι ὁ κύριος ἐὰν ὄχι ὁ μόνος παράγων ἐξελίξεως καὶ προόδου, ἡ δικτατορία εἶναι τὸ καλύτερο πολίτευμα.

   Ὁ δικτάτωρ ποὺ κατέλαβε τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία μὲ τὴν δύναμί του, διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου, εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ὁ ἱκανότερος καὶ καταλληλότερος ἡγέτης.

   Εἶναι ὁ πλέον ἀξιοκρατικῶς ἀναδειχθεὶς ἡγέτης.

   Τὸ δίκαιον τῆς ἐξουσίας του εἶναι ἀκριβῶς τὸ ὅτι τὴν κατέκτησε.

   Ἡ ἀπαγόρευσις τῶν πραξικοπημάτων, τῶν πολέμων, ἐμφυλίων καὶ διακρατικῶν, εἶναι παρεμπόδισις τοῦ ἐλευθέρου ἀνταγωνισμοῦ. Ἡ δημοκρατία εἶναι συνωμοσία τῶν κατωτέρων πνευματικῶς καὶ ἠθικῶς ἀνθρώπων (κηφήνων τοῦ δημοσίου), προκειμένου νὰ ἐμποδίζουν τοὺς ἀξίους νὰ ἀνέρχονται διὰ τοῦ ἐλευθέρου ἀνταγωνισμοῦ στὴν κορυφὴ τῆς κοινωνίας.

   Ἀλλὰ καὶ ἡ δημοκρατία, ὅπως ὅλα, εἴπαμε, ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία εἶναι.

   Ἄρα καὶ αὐτὸ καλὸ εἶναι, ἀφοῦ γίνεται.

   Ἄρα δὲν χρειάζεται οὔτε νὰ κάνουμε τίποτε οὔτε νὰ σκοτιζόμεθα μὲ τίποτε, ἀφοῦ ὅ,τι γίνεται ἢ θὰ γίνῃ ἀπὸ μόνο του, καλὸ καὶ φυσικὸ εἶναι.

   Ἄρα τὸ ὑπέρτατο ἰδανικὸ εἶναι ὁ ὕπνος.

«Οἱ τεμπέληδες τῆς εὔφορης κοιλάδας» (1978)

Ὑ.Γ.  Ὁ ἔμπειρος ἀναγνώστης θὰ ἀντελήφθη ὅτι τελικῶς ἀναγόμεθα στὸ θεμελιῶδες στὴν μαθηματικὴ λογικὴ παράδοξον τῆς αὐτοαναφορᾶς («ἀπαγορεύεται νὰ ἀπαγορεύεται», «αὐτὴ ἡ πρότασις εἶναι ψευδής» κ.λπ.)

Ὑ.Γ.2  Ἀφοῦ φτάσαμε στὸν ὕπνο, συνιστῶ τὴν κλασικὴ ταινία τοῦ Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Οἱ τεμπέληδες τῆς εὔφορης κοιλάδας» (1978).

Ὑ.Γ.3  Θὰ μπορούσαμε νὰ ἐπεκταθοῦμε σὲ ζητήματα ὅπως διάκρισις φύσεως (ἀοράτου χειρὸς τῆς ἀγορᾶς, ἢ πάλης τῶν τάξεων ἢ τεχνολογικῆς ἐξελίξεως) καὶ πόλεως (κοινωνίας, βουλήσεως τοῦ ἐλευθέρου ἀνθρώπου-πολίτου) κατὰ τὴν (ἀρχαία, ἀλλὰ καὶ νεώτερη) ἑλληνικὴ ἀντίληψι καὶ φιλοσοφία, ἀλλὰ αὐτὸ ἀφήνεται γιὰ ἄλλη εὐκαιρία.