Καὶ μιὰ ἱστορικὴ παραβολή
Ὁ μπαρμπα-Γιάννης καὶ οἱ ἑλληνοποῦλες. Στὸ πρόσωπο καὶ στὸ παράστημά τους θάλλει ἡ ζωντάνια, τὸ ἦθος, ἡ αἰσιοδοξία τῆς νέας Ἑλλάδος· καὶ ἀγαλλιᾷ ἡ ψυχὴ τοῦ κυβερνήτου.
 |
| Παναθηναϊκὸν Στάδιον, 1938. AP wirephoto ἀπὸ τὰ ἀρχεῖα τῆς ἐφημερίδος Seattle Times· σφραγίδα στὸ πίσω μέρος: JAN 29 1941 - ἡ στιγμὴ τῆς ἀθανασίας. |
Λίγο καιρὸ μετά, ὅμως, πύκνωσαν τὰ σύννεφα τοῦ πολέμου. Τὸ ἀθάνατο ἔπος τῆς Πίνδου. Καὶ ὁ θάνατος τοῦ κυβερνήτου, τοῦ πατέρα τῆς νίκης, τὶς στιγμὲς τῆς μεγαλυτέρας του δόξης.
Καὶ μετὰ κατέβηκαν οἱ Γερμανοί. Νέες σελίδες τραγωδίας καὶ δόξης προστέθησαν στὸ αἱματοβαμμένο βιβλίο τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Μὰ κάθε ἀνθρώπινο ὅριο εἶχε πρὸ πολλοῦ ξεπεραστῇ.
Συγκυβέρνησις στρατιωτικῶν καὶ πολιτικῶν ὑπὸ τὸν στρατηγὸ Τσολάκογλου ὑπέγραψε τὴν συνθηκολόγησι καὶ ἀνακοίνωσε τὴν κατάλυσι τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας:
- «ἀφαίρεση τμήματος τῆς κυριαρχίας μας», πρωθυπουργὸς Γ.Α.Π., 11-2-2010, σύνοδος Ε.Ε., καὶ 23-4-2010, Καστελόριζον
- «Η κρίση έφερε υποχώρηση της δημοκρατίας και αυτή είναι ίσως η δραματικότερη παρενέργεια της οικονομικής περιπέτειας.» Π.τ.Δ. Κάρολος Παπούλιας, 23-7-2014
Καὶ ἀκολούθησαν οἱ μαῦρες μέρες τῆς κατοχῆς. Οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν ἀπὸ τὴν πείνα στοὺς δρόμους.
Φωτογραφίες ἀπὸ τὴν Ἀθήνα τῆς κατοχῆς
Ὁ γκαουλάιτερ Φοῦχτελ περιδιαβαίνει τοὺς δρόμους τῶν κατεχομένων Ἀθηνῶν. Μὲ δυσαρέσκεια καὶ ἀποστροφὴ βλέπει ἕναν πεινασμένο ἐπαίτη ξαπλωμένο στὸ πεζοδρόμιο. Στέλεχος τῆς ντόπιας κατοχικῆς κυβερνήσεως, μὲ τὰ χέρια στὶς τσέπες, κοιτάζει θυμωμένος ποὺ ἡ ὑπηρεσία ἀμέλησε νὰ καθαρίσῃ τὸν δρόμο πρὶν περάσει ὁ Γερμανὸς γκαουλάιτερ καὶ δεῖ τὸ ἐνοχλητικὸ θέαμα.
 |
| «Το «περίεργο θέαμα» που έκανε τον φον Φούχτελ και τη συνοδεία του να γελάσουν, στο Ηράκλειο…», CandiaNews, 24-7-2014 |
Στὴν κατοχικὴ Ἀθήνα, οἱ ἄνθρωποι ψάχνουν γιὰ φαγητὸ στὰ σκουπίδια.
Μὰ δὲν ἔχει σβήσει ὁλότελα ἀπὸ τὶς καρδιὲς ὁ πόθος τῆς ἐλευθερίας...
Ὁ μπαρμπα-Γιάννης τῶν Ἑλλήνων, ὁ μεγαλύτερος ἡγέτης τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος μετὰ τὸν Καποδίστρια, ὁ πατέρας τοῦ ΟΧΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜά, ἦτο δικτάτωρ -λέγει ἡ συμβατικὴ ἀντίληψις, αὐτὴ ποὺ κυριάρχησε στὸν δημόσιο βίο τῆς ἐποχῆς τῆς μετριοκρατίας, ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία, μέχρι τὶς πανεπιστημιακὲς ἔδρες καὶ τὸν κοινοβουλευτικὸ λόγο-, ὡστόσο -δὲν μποροῦν νὰ μὴν τὸ ποῦν αὐτὸ ἔστω- τὴν στιγμὴ ἐκείνη συμπαρατάχθηκε μὲ τὸ αἴσθημα ὁλοκλήρου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ὤ τῆς ἀφελείας! Ἡ στιγμὴ ἐκείνη, πτωχοί μου ἄνθρωποι, ἦταν βεβαίως ἡ κορυφὴ τοῦ Ὀλύμπου τῆς νεωτέρας Ἑλληνικῆς Ἱστορίας· μά ὁ Ὄλυμπος αὐτὸς ὀλόκληρος, πρὶν στηθεῖ ὁ θρόνος τοῦ Διὸς στὴν κορυφή του, εἶχε ὑψωθεῖ πετραδάκι-πετραδάκι ἀπὸ τοὺς πρόποδες μέχρι τὴν κορυφή, εἶχε οἰκοδομηθεῖ καὶ σφυρηλατηθεῖ ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ καθεστώς, μὲ ἐκείνην τὴν χρηστὴ καὶ ὑπεύθυνη διοίκησι, μὲ ἐκεῖνον ἡγέτη καὶ ἐμπνευστή, μὲ ἐκεῖνες τὶς ἀξίες καὶ τὰ ὁράματα.
Ναί, ἀλλὰ ἦτο δικτάτωρ. Συγγνώμην, ἀλλὰ πρέπει νὰ σᾶς ἐπισημάνω ὅτι καὶ τὴν εὐφυΐα εἶχα καὶ τὴν ἱστορικὴ γνῶσι ἀπέκτησα ὥστε νὰ ἀποβάλω ἐνωρὶς αὐτὰ τὰ ταμποὺ καὶ τὰ κλισὲ τοῦ παρακμιακοῦ κατεστημένου. Δὲν ξέρω ἐὰν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἐπέτυχε ὅ,τι ἐπέτυχε παρὰ τὸ ὅτι ἦτο δικτάτωρ ἢ χάρις εἰς αὐτό (ὁλοένα τείνω πρὸς τὸ δεύτερο)· πεῖτε το ὅπως θέλετε. Ἀλλὰ τὸ ἐπέτυχε. Καὶ ἐπραγματοποίησε ἕνα αἰώνιο ὑπόδειγμα ἀρετῆς ποὺ ἡ λάμψις του θὰ μείνῃ στὸν χρόνο ἀναλλοίωτη.
Ὑπὲρ τὴν Νίκην ἡ Δόξα.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, 4η Αὐγούστου (καὶ φυσικὰ τὴν 28η Ὀκτωβρίου), ὅλο καὶ περισσότερα -ἱστορικὲς ἀναλύσεις καὶ ἐκτιμήσεις καὶ ψύχραιμα σχόλια, καὶ πολιτικὲς ἀψιμαχίες καὶ εὐφυεῖς παρατηρήσεις καὶ ὕμνοι καὶ κατάρες- λέγονται, γράφονται, ἀντιπαραβάλλονται ἢ καὶ ἐκτοξεύονται ἀλλήλοις, γιὰ ἐκείνη τὴν κοντόχοντρη, συμπαθητική, καλοκάγαθη φιγούρα μὲ τὸ μπαστουνάκι, γιὰ τὴν ὁποίαν ὁ Γεώργιος Βλάχος ἔγραψε ὅτι «ἀφοῦ ἐπὶ δεκαὲξ ἔτη ἠγωνίσθη ἐναντίον ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων εἰς μάτην διὰ νὰ χρησιμεύση εἰς τὴν Ἑλλάδα, εἰς μὲν τέσσαρα ἔτη κατώρθωσε νὰ τὴν ἀναπλάση, εἰς δὲ μίαν ὥραν τὴν ἔσωσε» [*]. Κάθε χρόνο ὅλο καὶ περισσότερα λέγονται, γράφονται... Καὶ εἶναι ἑπόμενον· ἡ σύγκρισις τῶν μεγεθῶν καὶ τῶν ποιοτήτων εἶναι συντριπτική, βοᾷ, καὶ σήμερα πλέον πονᾷ, πονᾷ βαθιά, στὴν καρδιὰ καὶ τὰ μηνίγγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωστάκης Καραμανλῆς: ψησταριὰ Μπαϊρακτάρη
Γιωργάκης Παπανδρέου: Καστελλόριζο (μνημόνιο)
Ἀντώνης Σαμαρᾶς: Ζάππειον (μνημόνιο)
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ: ΠΙΝΔΟΣ
[*] Γεώργιος Ἀ. Βλάχος, «Ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς - Ἱστορία, Ἀναμνήσεις, Ἀπολογία», «Ἡ Καθημερινή», 8 Δεκεμβρίου 1940:
«[...] Ἡ στήλη αὐτὴ ἠσθάνθη τώρα, τὰς ἡμέρας αὐτὰς τῆς χαρᾶς, τὴν ἀνάγκην νὰ φυλλομετρήση τὴν ἱστορίαν της -τοὺς παλαιούς της λογαριασμούς- νὰ ἀνατρέξη εἰς περασμένους καιρούς, νὰ ἐνθυμηθῆ. Ἀλλὰ ἠσθάνθη πρὸ παντὸς τὴν ἀνάγκην νὰ γράψη ὅ,τι φρονεῖ, ὅ,τι σκέπτεται διὰ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ἐπὶ δεκαὲξ ἔτη ἠγωνίσθη ἐναντίον ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων εἰς μάτην διὰ νὰ χρησιμεύση εἰς τὴν Ἑλλάδα, εἰς μὲν τέσσαρα ἔτη κατώρθωσε νὰ τὴν ἀναπλάση, εἰς δὲ μίαν ὥραν τὴν ἔσωσε.»
Κι όμως, δεν υπάρχει ούτε ένας ανδριάντας για τον Άνθρωπο αυτό. Βέβαια, όταν εδώ και 20 χρόνια γυρεύουν χώρο να στήσουν στην Αθήνα τον ανδριάντα του Μ. Αλεξάνδρου και .... δεν βρίσκουν, του Μεταξά θα στήσουν;
ΑπάντησηΔιαγραφή