Πνευματώδη τε καὶ θελξίπικρα

Πνευματώδη...

Tὸ θαυμάσιο καὶ ἐνημερωτικότατο Ἀντίβαρο, πραγματικὸ ἀντίδοτο στὴν ἰδιωτεία, κυκλοφορεῖ στὸ πολυτονικό.

Ὁ Ἔλλογος γράφει στὸ πολυτονικό («Ἡ δημιουργία τῆς σελίδας αὐτῆς δὲν ἔχει ὡς ἐφαλτήριο τὴν προγονοπληξία ἤ τὴν λατρεία κάποιων ὑποτιθέμενων ἰαματικῶν ἰδιοτήτων τοῦ πολυτονικοῦ. Σκοπὸς της εἶναι τὸ παιχνὶδι μὲ τὴν πολυτονικὴ γραφὴ καὶ τὴν εἰκαστικότητά της.») Διαβάζοντας ἐγώ, τώρα, ὅτι «Ὁ Καλλίμαχος ὑπήρξε, τρόπῳ τινά, ὁ μέντοράς μου. Ἀπό τὴν δική του σελίδα εμπνεύστηκα.», πρὸς στιγμήν τρόμαξα· ἀμάν, πῆρα κόσμο στὸν λαιμό μου! Ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ μὴν πῶ ὅτι δὲν κολακεύθηκα κιόλας.

Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. Ἕνα ὡραῖο (πολυτονικό - καὶ τὸ ὅτι εἶναι πολυτονικὸ δὲν εἶναι τὸ σημαντικότερο) ἱστολόγιο.

Οἱ ἱστοσελίδες τοῦ κ. Νεκταρίου Μαμαλούγκου (Ἑλληνικὴ Ἱστορία, Ὀρθοδοξία, Ἐπιστῆμες, Τέχνες κ.ἄ.), ὁ δικτυακὸς τόπος τοῦ πρώην Προέδρου τῆς Δημοκρατίας κ. Χρήστου Σαρτζετάκη, ἡ «Μυριόβιβλος» (Ψηφιακὴ Βιβλιοθήκη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) καὶ ὁ δικτυακὸς τόπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἶναι μερικὰ ἀκόμη παραδείγματα πολυτονικῆς καλαισθησίας καὶ σεβασμοῦ στὴν γλωσσική μας κληρονομιά.


...και θελξίπικρα

Ἔγραφα τὶς προάλλες γιὰ τὸν θελξίπικρον φραπέ. Κατὰ τ᾿ ἄλλα, δὲν εἶμαι καὶ τόσον φανατικὸς ὀπαδὸς τοῦ καφέ, ἀλλὰ βεβαίως τὸν ἀπολαμβάνω· ἄλλωστε συνηγορεῖ καὶ αὐτὸς ὁ Ἴων Δραγούμης:

«Τὸ νερὸ μὲ τὸ γλυκὸ τοῦ κουταλιοῦ, ἡ ἀνατολίτικη συνήθεια, καὶ ὁ καφὲς εἶναι ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες μικρὲς χαρὲς τῆς καθημερινῆς ζωῆς, καὶ ἡ πρώτη ἀπόλαψη ποὺ ἀποζητοῦμε μόλις σηκωθοῦμε ἀπὸ τὸν ὕπνο. [...] Καὶ μιὰ γλάστρα μὲ βασιλικὸ μπορεῖ νὰ συμβολίζει τὴν ψυχὴ τοῦ ἔθνους καλλίτερα ἀπὸ ἕνα δράμα τοῦ Αἰσχύλου.» («Ἑλληνικὸς Πολιτισμός», 1914.)

Μάλιστα.

Εἰς τὸ ἄρθρον μου ὀμιλῶ γιὰ δύο-τρεῖς ἐμφανίσεις τῆς λέξεως «θελξίπικρος»· ἀπὸ τότε, βεβαίως, πολλαπλασιάστηκαν, ὅπως ἁπλὸν γούγλισμα μπορεῖ νὰ δείξει. Ἡ σπορὰ λοιπὸν τοῦ Κ. Ζουράρι καὶ τοῦ Π. Μπουκάλα ἔπιασε! Γιὰ δὲ τὸ ἰδικόν μου δημοσίευμα ἐπαινέθηκα ἀρκούντως, σήμερα, ὅμως, κολακεύθηκα περισσότερο, ἀνακαλύπτοντας ὅτι, ἀνήμερα τῆς ἡμέρας τῶν ἐρωτευμένων, ἄγνωστη τις Δήμητρα ἐθεώρησε καλὸν νὰ χρησιμοποιήσει αὐτούσια μία φράση μου σέ σχόλιό της σὲ ἄλλο ἱστολόγιον ἐδῶ. Σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι, πρῶτον, δὲν ὑπέγραψα ἐγὼ ὡς Δήμητρα, δεύτερον, δὲν ζητῶ «πνευματικὰ δικαιώματα»! Ποιὸς ξέρει μάλιστα, ἴσως ἡ ἄγνωστη Δήμητρα ἐσυγκίνησεν καὶ ἄγνωστον ἱππότην μὲ τὴν φράσιν αὐτήν· ἔχω λοιπὸν τὴν φαντασίωσιν ὅτι μπορεῖ καὶ νὰ ἐλειτούργησα, κάπου κάποτε, ὥς Σιρανὸ ντὲ Μπερζεράκ. (Σᾶς διαβεβαιῶ, πάντως, ὅτι δὲν ὁμοιάζω τοῦ Ζερὰρ Ντεπαρντιέ.) Ἐνδιαφέρον ποὺ ἔχουν οἱ δικτυακὲς διαδρομὲς τῶν λέξεων!

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε

   Σήμερα, ἡ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Χριστιανοσύνης· ἡ Παναγία μας, εἶτε ὡς μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας, εἶτε ὡς ἡ Παναγιά ἡ Γλυκοφιλοῦσα καὶ Γοργοεπήκοος καί..., καὶ ἑκατοντάδες ἄλλα ὀνόματα, εἶτε, ἐδῶ καὶ δεκάδες χιλιάδες χρόνια, ὡς ἀρχαία μεγάλη Μητέρα-Θεά, εἶτε ὡς πολεμικὴ Παρθένος καὶ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, πάντοτε μαζί μας.

Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια
ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια
ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου͵ Θεοτόκε·
ἀλλ΄ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον
ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον͵
ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε͵ Νύμφη ἀνύμφευτε.

...

Χαῖρε͵ τῆς ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος·
χαῖρε͵ τῆς βασιλείας τὸ ἀπόρθητον τεῖχος.

Χαῖρε͵ δι΄ ἧς ἐγείρονται τρόπαια·
χαῖρε͵ δι΄ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι.

[Χαιρετισμοί.]

Τζάρτζανος, καθαρεύουσα, δημοτική, καί... Εὐρωβίζιον

   Ὁ κ. Ἀντώνης Καρκαγιάννης, μὲ ἀφορμὴ πρόσφατο συνέδριο γιὰ τὸν Ἀχιλλέα Τζάρτζανο, μᾶς θυμίζει παλαιὸ κείμενο τοῦ μεγάλου παιδαγωγοῦ. (Οἱ ἀπόψεις τοῦ κ. Καρκαγιάννη γιὰ τὴν μεταρρύθμιση Ῥάλλη (ἀπόψεις μὲ τὶς ὁποῖες φυσικὰ διαφωνῶ) εἶναι ἄλλο θέμα, τὸ ὁποῖο θὰ σχολιασθεῖ προσεχῶς.) (Τὸ κείμενο Τζαρτζάνου: [1] [2].)

   Ἀξίζει, πάντως, νὰ σημειωθεῖ, ὅτι τὸ κείμενο τοῦ Τζαρτζάνου, τὸ ὁποῖον, πρὶν ἕναν αἰώνα, σὲ σύγκριση μὲ τὶς ἀπόψεις τῶν ἀκραιφνῶν ἀρχαϊστῶν ὑπὲρ τῆς ἐξαφανίσεως τῆς δημοτικῆς γλώσσης, θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ κήρυγμα ὑπὲρ τῆς δημοτικῆς· ἐνῶ σήμερα, μὲ τὴν πολεμικὴ κατὰ τὴς λογίας παραδόσεως τῶν «προοδευτικῶν» καὶ τὸν ἐξαμερικανισμὸ τῶν πάντων, τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Διότι ὁ Τζάρτζανος ἐξηγεῖ ὅτι ἡ γλώσσα εἶναι καὶ ἡ προφορικὴ καὶ ἡ γραπτή, καὶ ἡ δημοτικὴ καὶ ἡ λόγια, καὶ ὅτι αὐτὰ συνυπάρχουν φυσικότατα.

   Δυστυχῶς, ὁρισμένοι «προοδευτικοὶ» φιλόλογοι καὶ γλωσσολόγοι (μία μόνον παράταξις τῶν φιλολόγων καὶ τῶν γλωσσολόγων, βεβαίως) (Μοσχονᾶς, Χάρης, Φραγκουδάκη, Φερράρι-Κακριδῆ κ.ἄ.), πολεμώντας ἐναντίον τῆς λογίας γλωσσικῆς παραδόσεως σήμερα, ἐν ἔτει 2006, νομίζουν ὅτι κάνουν ἀντίσταση στά... τεθωρακισμένα τῆς χούντας τοῦ Παπαδόπουλου! Προοδευτικοί, κατὰ τ᾿ ἄλλα. Καὶ δὲν ἔχουν ἀντιληφθεῖ ὅτι, σήμερα, καὶ ἐνῷ προστατεύουν τὴν χώρα ἀπὸ τόν... Παπαδόπουλο, δὲν θὰ ἐπικρατήσει καμμία... «χουντικὴ καθαρεύουσα», ἀλλὰ μᾶλλον ἡ... ἀμερικανο-γιουροβιζιονικὴ! (Νὰ ἐκέρδιζε τουλάχιστον ἡ συμπαθής μου, χαρίεσσα Οὑκρανή, ἔστω καὶ ἐλαφρῶς ἀμερικανίζουσα· ἀλλὰ μᾶς ἔφαγαν τὰ τέρατα! Κλείνει ἡ παρένθεσις.)

   Κλείνω μὲ τὶς τελευταῖες παραγράφους ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ ἀφιερώματος στὸ «νέο γλωσσικὸ ζήτημα» τοῦ περιοδικοῦ «Ἄρδην» (τ. 30, Μάιος-Ἰούν. 2001):

Ισοπέδωση και αντίσταση

   Πλέον, στις συνθήκες του παγκοσμιοποιούμενου καπιταλισμού, της "πραγματικής υπαγωγής" του πολιτισμού στο κεφάλαιο [δηλαδή το κεφάλαιο δεν υποτάσσει απλώς τον πολιτισμό, αλλά τον μεταβάλλει σε τομέα της καπιταλιστικής παραγωγής], οι άρχουσες τάξεις, ιδιαίτερα των μικρών και εξαρτημένων χωρών, δεν επιμένουν πλέον στη διατήρηση της παράδοσης και της ταυτότητας ως εγχώριων μεσολαβητών της ηγεμονίας τους. Αντιθέτως, αξιοδοτούν και προάγουν την ισοπέδωση των ταυτοτήτων που συνιστούν εμπόδιο σε αυτή την "πραγματική υπαγωγή". Εθνικές γλώσσες, παραδόσεις, ιδιαιτερότητες, ακόμα και εγχώρια πολιτικά και προνοιακά συστήματα, θα πρέπει να υποβαθμιστούν ή ακόμα και να εξαλειφθούν. Η γλωσσική συγχρονία, στην πιο χυδαία συχνά εκδοχή της, θα πρέπει να εξοβελίσει κάθε στοιχείο διαχρονίας. Σήμερα χρειαζόμαστε τα αγγλικά ως παγκόσμια lingua franca και οι εγχώριες γλώσσες αποτελούν ένα ακόμα εμπόδιο στην χωρίς όρια επέκταση των διαδικασιών της κεφαλαιακής αξιοποίησης.

   Μια ορισμένη εργαλειακή αντίληψη για τη γλώσσα παύει πλέον να αποτελεί το όργανο του ακραίου δημοτικισμού, ίσως και λαϊκισμού, και μεταστρέφεται σε μηχανισμό της παγκοσμιοποίησης. Πλέον, οι εγχώριοι εκδοτικοί μηχανισμοί και οι τεχνοκράτες εισάγουν την "απλούστευση" της γραφής και της γλώσσας, τη λεκτική ισοπέδωση, την απομάκρυνση από την ιστορική γραφή, και στηρίζουν τον εξοβελισμό της εκμάθησης των αρχαίων ελληνικών από την εκπαιδευτική διαδικασία. Οι τουριστικοί επιχειρηματίες, οι επιχειρήσεις της "νέας οικονομίας" και το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο προωθούν ήδη τη λατινική γραφή και τα greeklish ως προθάλαμο για σταδιακή τουλάχιστον υποκατάσταση της ελληνικής από την αγγλική.

   Για την ιδεολογική στήριξη αυτού του εγχειρήματος επιστρατεύεται ο εργαλειακός ισοπεδωτισμός. "Η γλώσσα δεν κινδυνεύει" διακηρύττουν οι "εκσυγχρονιστές", κεκράχτες των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων και των πολυεθνικών, ενδεδυμένοι "τα παλιά δοξασμένα κουρέλια" του αγωνιστικού δημοτικισμού [και μαζί τους δυστυχώς και μερικοί ειλικρινείς και καθυστερημένοι υποστηρικτές της παλαιάς γλωσσικής αντιπαράθεσης]. Κατά τον ίδιο τρόπο επιστρατεύτηκαν τα παλιά "λαμπερά κουρέλια" του διεθνισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να δικαιολογηθεί η επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας. Προβάλλουν και πάλι, λοιπόν, τον "κίνδυνο" του "γλωσσικού εθνικισμού ή καθαρολογισμού". Συσκοτίζοντας το γεγονός ότι η αντιπαράθεση, δημοτικισμού και καθαρεύουσας, έχει σήμερα υποκατασταθεί από μια νέα, από την αντιπαράθεση μεταξύ της ελληνικής γλώσσας στη συγχρονία και τη διαχρονία της, και των μηχανισμών εκπτώχευσης και περιθωριοποίησής της, της γλωσσικής παγκοσμιοποίησης και ισοπέδωσης. Τώρα πια ο Βηλαράς και ο Βούλγαρης, ο Κοραής, και ο Τριανταφυλλίδης, ο Σολωμός και ο Παπαδιαμάντης, βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο. Και στο απέναντι γνωρίζομε ποιοι βρίσκονται, γνωρίζομε τα εκδοτικά συγκροτήματα, τους πολιτικούς, τους διανοούμενους υπηρεσίας, που, στο όνομα μιας ξεπερασμένης αντίθεσης, και της αντίληψης πως "η γλώσσα δεν κινδυνεύει", συντάσσονται σήμερα με τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης.

   Και βέβαια, κατά κυριολεξία, η "γλώσσα" δεν κινδυνεύει, όπως τονίζει και ο Σαράντος Καργάκος, κινδυνεύουν όμως σε μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χρόνια να μην υπάρχουν εκείνοι που τη χρησιμοποιούν σαν ζωντανό εργαλείο και να διατηρηθεί ως απολίθωμα, ως νεκρή γλώσσα σαν τα λατινικά.

   Η θέση μας σε αυτό το νέο γλωσσικό ζήτημα που έχει ανακύψει δεν μπορεί παρά να είναι μια στάση ενεργού αντίστασης. Μια εκ νέου αξιοδότηση της γλώσσας μας από τον Όμηρο μέχρι τον Μακρυγιάννη και τον Σεφέρη. Και στην παράδοσή μας, των τελευταίων αιώνων, έχουμε την κόκκινη γραμμή που μας οδηγεί. Είναι η γλωσσική παράδοση του έπους του Διγενή Ακρίτη στο Βυζάντιο, της Ερωφίλης και του Ερωτόκριτου στην Ενετοκρατούμενη Κρήτη, λόγια έργα υψηλής τέχνης που έγιναν ταυτόχρονα και δημοτικά άσματα που τα απομνημόνευε και τα τραγουδούσε ο αγράμματος λαός, εμπλουτίζοντας την καθημερινή του γλώσσα και τα τραγούδια του. Και ξανάπαιρνε αυτά τα τραγούδια ο Σολωμός για να τα κάνει υψηλή τέχνη, ο Ρήγας για να τα κάνει Θούριους. Έχουμε τη μεγάλη Επτανησιακή παράδοση που θα γεννήσει τον Σολωμό και τον Κάλβο. Έχουμε την αρχαιογνωσία και τον δημοτικισμό του Μανώλη Τριανταφυλλίδη, στον δρόμο που χάραξε ο Δημητράκης Καταρτζής, οι Δημητριείς, ο Ρήγας Φεραίος και, από μια άλλη αφετηρία ο Αδαμάντιος Κοραής. Έχουμε την παράδοση του Παπαδιαμάντη και του Καβάφη, του Πικιώνη και του Κώστα Παπαϊωάννου. Μια γλώσσα ζωντανή που στηρίζεται στη μητρική μας γλώσσα ενώ ταυτόχρονα ανοίγεται θαρραλέα στον θησαυρό των χιλιετιών της γλωσσικής μας παράδοσης, αναχωνεύοντας διαρκώς νέα στοιχεία από αυτή, αλλά και από τη σύγχρονη ζωή και τις ξένες γλώσσες.

   Όχι λοιπόν σε μια στάση αμυντικής αναδίπλωσης, όχι σε ένα ηρωϊκό και πένθιμο σόλο. Επιτέλους μια σύνθεση, που δεν θα είναι άμυνα, απλή "επιστροφή" στην παράδοση, όπως έκανε κάποτε ο Γρηγόριος ο Παλαμάς ή... ο Πλήθωνας, αλλά ενεργός και δημιουργική αντίσταση. Να 'μαστε λοιπόν πάλι στο αίτημα του Σολωμού: "Στο νου μου δεν έχω άλλο πάρεξ ελευθερία και γλώσσα".

Τὰ ἀγγλικὰ ἐπίσημη γλώσσα τῶν Η.Π.Α.

Μετὰ ἀπὸ διάλογο, προβληματισμὸ καὶ ἀντιπαραθέσεις πολλῶν δεκαετιῶν, ἡ Γερουσία τῶν Η.Π.Α., ἐνέκρινε στὶς 18-5-2006 τὴν θέσπιση τῆς ἀγγλικῆς γλώσσης ὡς ἐπισήμου γλώσσης τῶν Η.Π.Α. (Ἀπαιτεῖται καὶ ἔγκριση ἀπὸ τὴν Βουλὴ τῶν Ἀντιπροσώπων.) Ἡ νομοθεσία ἐκρίθη ἀναγκαία γιὰ τὴν ἀναγνώριση τοῦ θεμελιώδους ῥόλου τῆς ἀμερικανικῆς γλώσσης καὶ παιδείας στὴν συγκρότηση καὶ τὴν ἐνότητα τοῦ ἀμερικανικοῦ ἔθνους, ἀναγκαία ἐπίσης γιὰ τὴν ὀμαλὴ ἐνσωμάτωση τῶν μεταναστῶν στὴν ἀμερικανική κοινωνία.

Ἐν Ἑλλάδι, ἀντιθέτως, φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ ἀποτελοῦν οἱ ἐπισημάνσεις ὅσων θέτουν στὸ ἐπίκεντρο τῆς συζητήσεως τὴν γλώσσα μας. Ὅσον ἀφορᾶ δὲ στὸ Σύνταγμα, καὶ ἐν ὄψει τῆς προσεχοῦς ἀναθεωρήσεως, ἀντὶ τῶν κεντρικῶν αὐτῶν ζητημάτων γιὰ τὴν ὑπόσταση τοῦ ἔθνους μας, τὸ μόνο ποὺ ἀπασχολεῖ τοὺς γελοίους προοδευτικάριους εἶναι τὸ «δικαίωμα» τῶν ἐλεγχομένων ἀπὸ ξένα κέντρα παραθρησκευτικῶν σεκτῶν νὰ ἀσκοῦν πλύση ἐγκεφάλου στὰ παιδιά μας, ἤ τὸ πῶς θὰ οἰκοδομοῦν ἀνενόχλητοι οἱ ἰσλαμιστὲς κέντρα ἐκπαιδεύσεως ταλιμπὰν κάτω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη.

Θὰ γελάσω πολὺ ἐὰν κάποιοι «προοδευτικοὶ» φωστῆρες θεωρήσουν τὴν δημοσίευσή μου αὐτὴ ὡς... ὑποστήριξη τῶν Η.Π.Α. τοῦ Μποὺς καὶ τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας τῆς ἀμερικανικῆς «κουλτούρας»· εἰδικῶς δὲ ἐὰν οἱ ἴδιοι εἶναι ὑποστηρικτὲς καὶ συνοδοιπόροι τῆς Anna Diamandopoulou και τῶν λοιπῶν «προοδευτικῶν» τῆς aristeras, οἱ ὁποῖοι ὑπεστήριξαν τὰ ἀγγλικὰ ὡς ἐπίσημη γλώσσα τῆς... Ἑλλάδος. (Τῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου Ἑλληνικῆς πατρίδος, ἐν συγκρίσει μὲ τὶς ἐκ γενετῆς πολυφυλετικὲς καὶ πολυεθνικὲς Η.Π.Α. (ὅπου εὔλογο εἶναι τὸ ἐρώτημα γιατὶ τὸ ἀγλλοσαξωνικὸ στοιχεῖο πρέπει νὰ ὑπερέχει τοῦ «ἱσπανικοῦ» (hispanic)).)

Θυμηθεῖτε τὸ πρόσφατο ἄρθρο τοῦ Χάντιγκτον γιὰ τὸν κίνδυνο ἐνώπιον τοῦ ὁποίου εὐρίσκεται ὁ ἀγγλοσαξωνικὸς χαρακτήρας τῶν Η.Π.Α. Προσωπικῶς δὲν λέγω ὅτι εἶναι σωστὸ αὐτό· ἀκούγεται μάλιστα ἴσως καὶ προκλητικό, ὁ καταδυναστεύων τὴν ἀνθρωπότητα WASP-ισμὸς νὰ ἐμφανίζεται καὶ ὡς θύμα, τὸ ὁποῖον χρειάζεται προστασία. (Καθ᾿ ὅσον μὲ ἀφορᾶ, ἃς διαλυθοῦν εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθησαν.) Ἀλλά, ἐὰν οἱ Ἀμερικανοί κρίνουν ὅτι χρειάζεται προστασία ὁ καταδυναστεύων τὴν ἀνθρωπότητα παγκόσμιος WASP-ισμός, δέν χρειάζεται μέριμνα ἡ δική μας ἐθνικὴ παράδοση, οἱ παραδόσεις ὅλων τῶν λαῶν, τῶν πραγματικῶν θυμάτων τῆς παγκοσμιοποιήσεως; Λοιπόν; Ἃς ἀνακυρηχθεῖ ἐπιτέλους ἀπὸ τὸ Σύνταγμα ἡ Ἑλληνικὴ Γλώσσα ὡς ἐπίσημη γλώσσα τῆς Ἑλλάδος!

Ἐνδιαφέρον εἶναι, μάλιστα, ὅτι τὸ ψήφισμα τῆς Γερουσίας τῶν Η.Π.Α. ὑπεστήριξε ὄχι μόνον ἡ ἀμερικανικὴ δεξιὰ ἀλλὰ καὶ πολλοὶ φιλελεύθεροι, ἀκόμη καὶ ἐκπρόσωποι μεταναστῶν, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ἀναγκαία τὴν ἀμερικανικὴ γλώσσα καὶ παιδεία, γιὰ τὴν ἐνσωμάτωση στὴν ἀμερικανικὴ κοινωνία. (Κτίστε ἐσεῖς σχολὲς ταλιμπὰν καὶ ἀλβανο-σλαβο«μακεδονικὰ» σχολεῖα.) (Ἄλλοι, βεβαίως, τὸ θεωροῦν ῥατσιστικό.)

Τὴν προηγούμενη ἡμέρα, στὸν ἔτερο πυλώνα τῆς νεωτερικότητος, τοῦ δυτικοευρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποιήσεως, στὴν Γαλλία, ἡ Γαλλικὴ Ἐθνοσυνέλευση ἐψήφισε μὲ συντριπτικὴ πλειοψηφία τὸν νόμο Σαρκοζὶ γιὰ τὸν περιορισμὸ τῆς ἀνεξελέγκτου λαθρομεταναστεύσεως καὶ τὸν ὁρισμὸ τῆς γαλλικῆς παιδείας ὡς προαπαιτουμένου κριτηρίου γιὰ τὴν παροχὴ ἀδείας παραμονῆς καὶ ὑπηκοότητος.

Ἡ πολυπολιτισμικότητα εἶναι ἤδη νεκρὴ στὶς ἴδιες τὶς χῶρες ποὺ τὴν γέννησαν καὶ τὴν ἐπέβαλαν, σχολιάζει ὁ Π. Παπακωνσταντίνου στὴν σημερινὴ (20-5-2006) «Καθημερινή». (Βεβαίως, αὐτὸ δὲν ἐμποδίζει τὸ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν «πολυπολιτισμικότητα» σὲ ἐμᾶς.) Οἱ μόνοι ποὺ δὲν τὸ ἔχουμε ἀντιληφθεῖ εἴμαστε ἐμεῖς.


Σημειώσεις

Σχετικοὶ δικτυακοὶ τόποι γιὰ τὶς Η.Π.Α.:

The U.S. Constitution Online: Official Language
ProEnglish
U.S. English
English First


Περιαστικοὶ θρύλοι.

Σημειωτέον ὅτι στὶς Η.Π.Α. οὐδέποτε ἔως σήμερα εἶχε θεσπισθεῖ ἐπίσημη γλώσσα τοῦ κράτους. Φυσικά, αὐτὸ καὶ μόνον καταρρίπτει τοὺς διαδεδομένους περιαστικοὺς θρύλους ὅτι ἡ ἐπίσημη γλώσσα τῶν Η.Π.Α., παρὰ μία ψῆφο, θὰ ἦταν ἡ Ἑλληνικὴ, ἡ γερμανικὴ [1] [2] (πολὺ πιὸ διαδεδομένος διεθνῶς θρύλος ἀπὸ τὴν ἐκδοχὴ γιὰ τὴν Ἑλληνική) ἤ ἡ ἑβραϊκὴ. (Ἀρκετοὶ δὲ ἀλβανοὶ ἐθνικιστὲς, ἔχουν ἕναν παρόμοιο θρύλο (μεταξὺ πολλῶν ἄλλων τερατωδῶν), ὅτι, παρὰ μία ψῆφο, τὰ... ἀλβανικὰ θὰ ἦταν ἐπίσημη γλώσσα τῆς... Ἑλλάδος!)


Γιὰ τὸ ψήφισμα τῆς Γερουσίας τῶν Η.Π.Α., ἀπὸ τὸ «U.S. English»:

On May 18th, 2006, the U.S. Senate approved an amendment offered by Sen. James Inhofe that would make English the national language of the United States. The amendment, offered as part of comprehensive immigration reform legislation, passed by a margin of 63-34. The measure declares that there is no affirmative right to receive services in languages other than English, except where required by federal law. In addition, the measure upholds English as part of U.S. naturalization requirements.

"This is a historic vote in support of the language that has united Americans for more than two centuries," said Mauro E. Mujica, Chairman of the Board of U.S. English, Inc. [...]

According to a 2005 poll by Zogby International, 79 percent of Americans support making English the official language of the United States, including more than two-thirds of Democrats and four-fifths of first- and second-generation Americans. [...]

The embrace of English as the official language of the United States was fitting in the wake of President George W. Bush's Monday night speech imploring immigration reform. In his speech, the President told the nation, "The success of our country depends upon helping newcomers assimilate into our society and embrace our common identity as Americans." [...]

"The debate on the Senate floor today contained many different viewpoints, but the Senators were unanimous in their belief that English is the unifying factor and the key to opportunity in the United States," continued Mujica. "In our diverse country, we must focus on the things that bring us together. Without a common language, we are not a nation of immigrants, but instead groups of immigrants living in a nation."

[...]

Ἀδιάλειπτη ἱστορικὴ καὶ γλωσσικὴ συνέχεια τῶν Ἑλλήνων

Διαβάζω στὰ «Νέα» (26 Ἀπρ. 2006):

Ο MΟPIΣ ΣAPTP ΓIA THN AΔIAΛEIΠTH IΣTΟPIKH ΣYNEXEIA
«Eλληνική ιστορία ίσον γλώσσα»
«H ιστορία των Ελλήνων είναι η ιστορία της γλώσσας τους που συνεχίζεται μέχρι σήμερα», λέει ο Μορίς Σαρτρ.
«[...] για να δείξουμε την ενότητα του ελληνικού πολιτισμού μέσα στον χρόνο και τον τόπο.»
[...] υποστηρίζει τη συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού μέσα από γεγονότα της κοινωνικής και της οικονομικής ιστορίας. [...]

Μπά! Τὶ εἶναι ἐτοῦτος πάλι! Ὀπαδὸς τοῦ... Λιακόπουλου;! Γιὰ νὰ δοῦμε:

καθηγητής της Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Τουρ και μέλος του Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Γαλλίας. [...] έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους σημαντικότερους επιστήμονες στον χώρο του.

Μπά! Γιὰ φαντάσου! Και δὲν φρόντισε νὰ... ἐνημερωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐν Ἑλλάδι προοδευτικάριους γλωσσολογοῦντες, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἔθνικὴ καὶ γλωσσικὴ συνέχεια καὶ τέτοια ῥατσιστικά;!

Γιὰ νὰ διαβάσουμε καὶ τὴν συνέχεια... Καί, ναί, τὸ ἄρθρο κλείνει μὲ κάτι ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ἕναν εὐαίσθητο πολυπολιτισμικὸ νὰ αὐτοκτονήσει:

Ο Μορίς Σαρτρ αποδεικνύει ότι οι Έλληνες ασκούσαν στους άλλους λαούς την επιρροή τους και ήταν λιγότερο ανοιχτοί σε μία αντίθετη τακτική. «Ενώ για παράδειγμα, οι ελληνικές αρχές εξουσίας στη Συρία ελάχιστα επηρεάστηκαν από τον ιθαγενή πολιτισμό, οι Σύριοι εξελληνίστηκαν σε μεγάλο βαθμό ώστε να μιλάμε για ελληνο-βουδιστική τέχνη στην Γκαντάρα».

Ὦ, θεοί!

Αφήνω τὸ τελευταῖο σχόλιο στὸν Στάθη («Ἐλευθεροτυπία», 6 Μαΐου 2006):

«Μόλις προ ολίγων ημερών ένας ακόμη ελληνιστής, ο κ. Μορίς Σαρτρ, μιλούσε (σε συνέντευξή του στα «ΝΕΑ») για την αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια των Ελλήνων -«ελληνική ιστορία ίσον γλώσσα». Μόνον κάτι ψώνια δικά μας ψωμίζονται γράφοντας με (μονο)μανία και μάνητα το αντίθετο. Πλην όμως, τραγική ειρωνεία, αποτελούν τα ίδια αυτά τα έρμα κνώδαλα τη ζώσα απόδειξη του αντιθέτου όσων θέλουν να αποδείξουν. Η ύπαρξή τους, δηλαδή, είναι η πιο κραυγαλέα δήλωση της συνέχειας του ελληνισμού· καθ' ότι πάντα ανάμεσα στους Ελληνες ευδοκιμούσαν και γραικύλοι και ραγιάδες.»

Μάλιστα!

Στ᾿ Ὅσιου Λουκᾶ τὸ μοναστήρι

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ «Στ᾿ Ὅσιου Λουκᾶ τὸ μοναστήρι» τοῦ Ἄγγελου Σικελιανοῦ.

Ὑπέροχο ποίημα γιὰ τὸν ἐπιτάφιο θρῆνο, κατανυκτικῆς, χριστιανικῆς καὶ παγανιστικῆς μαζί, Ἑλληνικῆς ἀτμόσφαιρας. Στὴν Ἑλλάδα ἡ Ἀνάστασις κατισχύει, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ τὸ βαθύτερον σκότος καὶ τὸν ἔσχατον πόνον τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς!

Στ᾿ Ὅσιου Λουκᾶ τὸ μοναστήρι, ἀπ᾿ ὅσες
γυναῖκες τοῦ Στειριοῦ συμμαζευτῆκαν
τὸν Ἐπιτάφιο νὰ στολίσουν, κι ὅσες
μοιρολογῆτρες ὥσμε τοῦ Μεγάλου
Σαββάτου τὸ ξημέρωμα ἀγρυπνῆσαν,
ποιὰ νὰ στοχάστη - ἔτσι γλυκὰ θρηνοῦσαν! -
πὼς, κάτου ἀπ᾿ τοὺς ἀνθούς, τ᾿ ὁλόαχνο σμάλτο
τοῦ πεθαμένου τοῦ Ἄδωνη ἦταν σάρκα
ποὺ πόνεσε βαθιά;
Γιατὶ κι ὁ πόνος
στὰ ῥόδα μέσα, κι ὁ Ἐπιτάφιος Θρῆνος,
κι οἱ ἀναπνοὲς τῆς ἄνοιξης ποὺ μπαῖναν
ἀπ᾿ τοῦ ναοῦ τὴ θύρα, ἀναφτερῶναν
τὸ νοῦ τους στῆς Ἀνάστασης τὸ θάμα,
καὶ τοῦ Χριστοῦ οἱ πληγὲς σὰν ἀνεμῶνες [*]
τοὺς φάνταζαν στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια,
τὶ πολλὰ τὸν σκεπάζανε λουλούδια
ποὺ ἔτσι τρανά, ἔτσι βαθιὰ εὐωδοῦσαν!

[*] Σημείωσις ἡμετέρα: Κατὰ τὸν ἀρχαῖο μῦθο, οἱ ἀνεμῶνες (κατ᾿ ἄλλη ἐρμηνεία οἱ παπαροῦνες) φύτρωσαν ἀπὸ τὰ δάκρυα τῆς Ἀφροδίτης λευκές, καὶ βάφτηκαν κόκκινες ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Ἀδώνιδος. (Ἐνδιαφέρον: «Τα Ελγίνεια της ελληνικής χλωρίδας».)

Τὸ μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ. (Ἡ φωτογραφία άπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Φωτογραφικὴ Τράπεζα.)

Τῶν Ἑλλήνων ἡ Λαμπρή

Ἔχω καιρὸ να τὸν διαβάσω. Μακάρι νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ γράφει μὲ τὴν ἴδια ἔμπνευση καὶ γνώση.

Καλὴ Ἀνάσταση!



Τὸ «Ἕλληνες» μᾶς μάρανε;

Τοῦ Ἠλία Μπαζίνα
(«Φίλαθλος», 23 Ἀπρ. 1997)

Ο αθλητισμός είναι από τη φύση του διεθνιστικός. Ακόμα και όταν γίνεται από Έλληνες, δεν μπορεί ποτέ να είναι ένα μοναδικά "ελληνικό" φαινόμενο. Το ελληνικό Πάσχα, όμως, ΕΙΝΑΙ! Και ελληνικό και ΜΟΝΑΔΙΚΟ.

Το ελληνικό Πάσχα έχει διπλό χαρακτήρα: θρησκευτικό και εθνικό. Είναι κι αυτή μία ιδιορρυθμία του λαού μας και της ιστορίας του. Μείναμε τόσα χρόνια μόνοι ή σχεδόν μόνοι στον κόσμο, ώστε τίποτα δικό μας δεν είναι πια εντελώς όμοιο με ό,τι άλλο υπάρχει στον κόσμο. Το Πάσχα των καθολικών είναι ίδιο για ένα δισεκατομμύριο κόσμο. Το ελληνικό Πάσχα είναι μόνο των Ελλήνων. Κανένας δεν αμφισβητεί τους δεσμούς και με τους άλλους ορθοδόξους. Οι δεσμοί αυτοί, όμως, είναι σχεδόν αποκλειστικά δεσμοί πίστης. Όχι ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ.

Η παράδοση, όμως, έχει αυθυπαρξία σαν αγαθό. Γι' αυτό και το Πάσχα των Ελλήνων έχει μεγάλη αξία ακόμα και για εκείνους, που δεν εξαντλούν το νόημά του στο μεταφυσικό του περιεχόμενο. Το Πάσχα οι συνειδητοί ορθόδοξοι συνυπάρχουν αρμονικά με όλους τους πανέλληνες, έξω και πέρα από το θρησκευτικό δεσμό. Οι ημέρες αυτές κάθε χρόνο μάς αναβαπτίζουν και μάς ενώνουν σαν έθνος. Και τονώνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, που απειλούνται με εξαφάνιση. Αυτά τα χαρακτηριστικά, που τόσο ενοχλούν [...].

Αξίζει να προστατεύεται η παράδοση, πέρα από όλα τα άλλα. Έκανε αιώνες για να γίνη. Είναι συχνά φαινόμενο οιονεί φυσικό. Αν τήν αφήσης να μαραθή, για να επιχειρήσουμε και μία αντιστοιχία με την οικολογία, είναι άγνωστο τι θα συμπαρασύρη.

Προσωπικά, θεωρώ τη Μεγάλη Εβδομάδα ως την πιο σπουδαία, μαγική και μυστηριακή στιγμή του χρόνου. θα τό θεωρούσα βλασφημία να επιχειρήσω να δώσω "λογική" ερμηνεία στα όσα σημαίνει για μένα. Περιορίζομαι να τή ζω, όπως τήν παρέλαβα από τους γονείς μου και τους δασκάλους μου. Και θεωρώ ΚΑΚΟ οτιδήποτε μπαίνει ανάμεσα στους Έλληνες και τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ακόμα και αν αυτό είναι ένα αθλητικό γεγονός. Ή μάλλον, ΙΣΑ ΙΣΑ αν πρόκειται για αθλητικό γεγονός. Τά έχουμε ξαναπή αυτά. Θα τά λέμε και θα τά ξαναλέμε εφόσον ΔΕΝ διορθώνονται.

Δεν αμφιβάλλω ότι οι παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ θα προτιμούσαν να μην έπεφτε Μεγάλη Εβδομάδα το φάιναλ φορ. Δεν γνωρίζω αν θα ήταν καν σε θέση να κάνουν κάτι για να αποφευχθή το ατόπημα. Θέλω να πιστεύω ότι, αν μπορούσαν να κάνουν κάτι, θα τό έκαναν.

Εν πάση περιπτώσει, τώρα [...] διάφοροι μηχανισμοί ισοπέδωσης - όχι φυσικά μόνο το... φάιναλ φορ - έχουν μπη σε λειτουργία από διάφορες πλευρές για να αφανίσουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ελληνικού πολιτισμού, ενός πολιτισμού απειλητικού για τα σχέδια της παγκόσμιας δικτατορίας.

Τα συμπτώματα είναι αμέτρητα. Όσοι έχουν έστω και την ελάχιστη νοημοσύνη και στοιχειώδες ιστορικό ένστικτο, τά βλέπουν. Ωραία, θα μού πήτε. Και τί έγινε αν τα παιδιά μας δεν θα λέγωνται Έλληνες. Αφού θα ζουν, θα τρώνε, θα αφοδεύουν, θα αναπαράγωνται, το "Έλληνες" μάς μάρανε;

Ο καθένας, φίλοι, κάνει τις επιλογές του. Εγώ τις δικές μου τίς έχω κάνει. Καλές γιορτές!


Ὁ φόβος καὶ ὁ θάνατος εἶναι τὸ ψέμμα

Τοῦ Ἠλία Μπαζίνα
(«Φίλαθλος», 25 Δεκ. 1998)
[...]

Είναι πολύ διαφορετική η εικόνα του Ιησού που έχω εγώ. [...] η ασκητική φιγούρα του νέου άντρα με το σκαμμένο πρόσωπο και το χάος στο βλέμμα. Που, όταν άνοιξη, τύχω βράδυ ανάμεσα σε κυπαρρίσια και ελιές, βλέπω κάπου μπροστά μου την ασπράδα του χιτώνα του και ακούω τη φωνή του να μπερδεύεται με τα τριζόνια. ΝΟΜΙΖΩ πως λέει "δεν θέλω να πεθάνω έτσι, Πατέρα, πατέρα, με ακούς;". Και μόνη απάντηση το τριζόνι.

Σιγή ο πατέρας, ανεξιχνίαστες οι βουλές του. Και κάπου εκεί, πέρα, στο μονοπάτι, δαυλοί πλησιάζουν. Νοιώθω το φόβο να πάλλεται, να απλώνεται σαν κρύα, μαύρη λάσπη, έμεσμα οργής, μίσους, τύψεων, έμεσμα αιώνων, κόσμων, γενεών.

Νοιώθω τη μοναξιά του σφάγιου. Και μετά, ΟΛΑ να τα σκεπάζη κάτι ΑΛΛΟ, βαθύ, βουβό και πελώριο. Μακάρια αρμονία και συμπαντική χαρά. Αθάνατη, ακλόνητη. Η Ζωή αγκαλιάζει το σφάγιο, το ρουφάει μέσα της, απαλά, στοργικά, σαν το βρέφος να ξαναγυρίζη στο ενάμνιο υγρό, στη σιγουριά του μητρικού σώματος, στον ωκεανό της αγάπης.

Την ώρα της άνοιξης γίνονται αυτά. Τα γεννάει το άγιο χώμα της Μεσογείου. Παραισθήσεις, όνειρα, έκσταση και παροξυσμό αυτού, που δεν ξέρουμε τι είναι αλλά το λέμε Αγάπη. Ξέρουμε μόνο ότι ήταν, είναι και θα είναι. Εδώ. Στα αγιασμένα χώματα της Μεσογείου. Και ότι είναι η μήτρα όλων των ωραίων πραγμάτων. Και ότι το ψέμα είναι ο Φόβος και ο Θάνατος. Εκτός από τη Ζωή δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Ποτέ δεν χρειάστηκα να μου εξηγήση κανένας το Πάσχα. Ούτε νομίζω ότι οποιοσδήποτε ΜΠΟΡΕΙ να εξήγηση σε οποιονδήποτε αυτά τα πράγματα. Όσο περνάνε τα χρόνια, η πίστη μου στις λέξεις ξεθωριάζει. Άλλα πράγματα, πανίσχυρα και καταλυτικά, παίρνουν τη θέση τους. Καθώς το ελάχιστο εκείνο μόριο, που μού αναλογεί να καταλάβω από την ομορφιά της πλάσης, σιγά σιγά μού αποκαλύπτεται, μαθαίνω να αφήνω την καρδιά μου ελεύθερη, να σκέφτεται εκείνη για μένα.

[...] και ενώ η κακόφωνη πολυχρωμία μού απειλεί μάτια κι αυτιά, ενώ ο κρότος του χρυσού και του αργύρου πάνω στους μπεζαχτάδες της οικουμένης σκεπάζει τα πάντα, εγώ αφουγκράζομαι μακρινό αλλά βέβαιο, το Πάσχα να πλησιάζη...

Θελξίπικρος ἔρως καὶ καφὲς (τῆς παρηγοριᾶς;)

Ὁ Παντελῆς Μπουκάλας, ὅταν δὲν τὸν πιάνει τὸ «προοδευτικό» του σύνδρομο καὶ δὲν ἀναλίσκεται στὸ κυνήγι τῶν... ἐπαράτων ἐθνικιστῶν καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, εἶναι ὡραῖος. Τὴν Κυριακὴ αὐτὴν (12 Φεβ. 2006), ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς προσεχοῦς ἑορτῆς γλυκαναλάτου τινὸς δυτικοῦ ἁγίου, ἀσχολεῖται μὲ ἀναφορὲς τινὲς τῆς ἀρχαιοελληνικῆς λογοτεχνίας στὸν πτερόεντα τοξευτὴν θεόν [1]. Χρησιμοποιεῖ δὲ ἕνα καταπληκτικὸ ἐπίθετο: «ὁ θελξίπικρος Ἔρως» (θελκτικὸς καὶ πικρὸς μαζί· ὅποιος ἀγαπᾶ παιδεύει, ποὺ λέγει ὁ θυμόσοφος λαὸς, ἤ, «δὲν ὑπάρχει ἀγάπη δίχως πόνο», ὅπως τραγουδᾶ ἡ Ἐλευθερία Ἀρβανιτάκη («Μόνο λίγο», ἀπὸ τὸ «Τανιράμα» (1989))).

Κοιτώντας στο TLG #D (δὲν ἤλεγξα τὸ #E ἀκόμη) βλέπω ὅτι ἡ λέξη αὐτὴ εἶναι ἅπαξ λεχθὲν σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀρχαία καὶ μεσαιωνικὴ γραμματεία μας· ἀναφέρεται μία μόνον φορά, στὴν Ἑλληνικὴ («Παλατινὴ» συχνὰ ἀποκαλούμενη [κακῶς· λόγῳ παλατίου τινὸς τῆς Ἑσπερίας, ὅπου δυτικὸς τις ἄρπαξ ἐφύλασσε τὰ χειρόγραφα]) Ἀνθολογία, καὶ σὲ ἄσχετη περίπτωση (ὄχι γιὰ τὸν ἔρωτα, ἀλλὰ γιὰ τὴν... φαγούρα «θελξιπίκρους κνησμονὰς»). Τὸ Google δίνει δύο ἀναφορές: μία, ὁ «θελξίπικρος νόστος τῆς [πατρώας] γῆς», καὶ ἄλλη μία, ὁ «θελξίπικρος καφές» - μὲ κυριολεκτικὴ σημασία στὴν τελευταία περίπτωση, σὲ ἕνα καταπληκτικόν... ζουραρίζον κείμενον, συνδυάζον εὐτραπελίαν καὶ δηκτικὴν κριτικὴν ἐλαττωμάτων -ἤ προτερημάτων· τὸ συναμφότερον!- τοῦ λαοῦ μας, κείμενον τὸ ὁποῖον παραθέτω ἀκολούθως [2]. (Τώρα, βεβαίως, ἀπὸ τὸν ἔρωτα ξεκινήσαμε, στὸν καφέ («τῆς παρηγοριᾶς», γιὰ ἐρωτοχτυπημένους;!) καταλήξαμε· ἐν πάσῃ περιπτώσει!)


Σημειώσεις
[1] Τὸ γλυπτὸν: Σύμπλεγμα Ἀφροδίτης, Πανὸς καὶ Ἔρωτος· περίπου 100 π.Χ., Δῆλος· Ἐθνικὸν Ἀρχαιολογικὸν Μουσεῖον.

Τὶς καλύτερες φωτογραφίες, πολὺ ὑψηλῆς ἀναλύσεως, ἀπὸ τὰ Ἑλληνικὰ Μουσεῖα, μπορεῖτε νὰ βρεῖτε στὸν δικτυακὸ τόπο τοῦ Λαζάρου Φιλιππίδη.

[2] Τὸ κείμενον: Ἡ ἀρχικὴ δημοσίευσις τοῦ κειμένου ἀνήκει στὸ δικτυακὸν περιοδικὸν Λάσπη.


Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΦΡΑΠΕ

Η γαμψωνυχοπαντοφιλάρπαστη γοητεία του ηδυμιγούς εθνικού μας χεύματος

Του αυθέκαστου βωλοκόπου
Αδελφού Πανεκφάντορος

Το εξ εσπερίας προερχόμενο περί ου ο λόγος πόμα, πάνυ αφίσταται του να θεωρείται ένα απλό μέσον διαφυγής εκ της αδηφάγου τύρβης. Έτι περαιτέρω, δέον όπως του αναγνωρισθεί το εκπάγλου πληρότητος απείκασμα της εν γένει ελληνορωμέικης συνάξεως κοσμοθεωρίας. Γηθοσύνως οι Έλληνες συρρέουν στις κατά τόπους καφετέριες για να γευτούν τον υπέρφατο και διαπρύσιο ιχώρα δοθείσης ευκαιρίας, μετά των επί στήθους αυτών φίλων. Ηδύς, πικρός, θελξίπικρος, σκέτος, αϊδίως αποτελεί την έμπεδον σύγχρονον πολιτισμική αξία των Ελληνορωμέων, όπερ έδει δείξαι.

ΦΡΑΠΕ Ο ΠΕΡΙΠΥΣΤΟΣ

Ολβιόδωρος ο κυρίως ειπείν ελληνορωμέικος καφές, κατέχει υπερφαώς το ακροθίνιον των προτιμήσεων των Νεοελλήνων εις την εθελότρεπτον αυτών μισγάγκεια μετά της ραστώνης. Η χαρμονή που αφειδώλευτα αυτή επιδαψιλεύει, δύναται όπως συντελεσθεί όχι μόνον εις τα καθ'ύλην αρμόδια καταστήματα, αλλά και εις τας οικίας των υπεράντλων οδιτών του βίου.

Οι όμαυλοι Ελληνορωμαίοι ορθοτομούν γευόμενοι το λυσιμελές χεύμα, επιρρωνύοντας την ήδη διαδεδομένη οικουμενικώς υπόνοια περί την όλως ακηδία αυτών εις παν τι το χρηστόν και εις τα εν είδει θεμέθλων καθεστώτων. Συνελόντι ειπείν, οι συνεχιστές της αργόσυρτης διάρκειάς μας, αλλοτριομορφοδίαιτοι και ευθυτενείς ραδίως μυκτηρίζουν τους αχμάκηδες ευρωλιγούρηδες, της οικείας τους γνώμης αυτοκράτορες όντες. Εν πάση περιπτώσει, ο φραπέ προσιδιάζει στην ενοειδή μονοείδια της απροσαύδητης ελληνορωμέικης αμετροέπειας, διό και οι εξ'εσπερίας κίναιδοι στέκουν κεχηνότες έμπροσθεν αυτής.

ΦΡΑΠΕ Ο ΥΠΕΡΑΧΡΟΝΟΣ

Πόρρω απέχει της αλήθειας το αξίωμα ότι ο χρόνος βιώνεται παντού ο ίδιος. Τεχνηέντως οι οιηματίες ευρωλιγούρηδες ιεροπρόπως απένειμαν τα πρεσβεία τιμής εις τον Αλφρένδον Αινστάιν, ο οποίος απλώς κατάφερε να ερμηνεύσει τα κτιστά κατηγορήματα, ενώ οι θεοδιφείς Eλληνορωμηοί έχουν φύσει, ασυγχύτως διακριτή την θεωρία των ρητών και αρρήτων αποκεκαλυμμένων αληθειών του σύμπαντος κόσμου στην πιο απόλυτη εννοημάτωση. Ούτω πως,ανέκαθεν οι εκφραστές της αργόσυρτης διάρκειάς μας υπήρξαν οι άπεφθοι κτίτορες της ζειδώρου αδρανείας και ανεμελιάς. Ό,τι λοιπόν για τους νεήλυες ευρωλιγούρηδες σημαίνει ραστώνη και ακηδία για τους ορθοεπείς Ελληνορωμηούς αποτελεί αδιαμφισβητήτως την ατραπό προς τη νήψη. Περίφροντις ο κάτοικος της καθ' ημάς Ανατολής υπεραίρεται για την χαρμολύπη του και σουνετίζει τη φενάκη του καθωσπρεπισμού, πυκτεύοντάς την με την ενάργεια της βουλησιαρχίας και της καταλλαγής. Πρωτόλιο εξείκασμα αυτής της κοσμοθεωρίας είναι ο κλεινός φραπέ, ο οποίος αλληλοπεριχωρείται μετά των ακολούθων ιδιωμάτων κατά τρόπο συναμφότερον:

* Ο καταναλίσκων φραπέ αναβιβάζεται σε ουρανομήκεις μαρμαρυγές.
* Η διαδικασία της πόσης φραπέ συνδυάζεται απροσχηματίστως με την εκφαντορία υψιπετών αληθειών.
* Ελευθερόβουλος και οιωνεί ιεροπρόπος, ο Έλληνας συνεχιστής της αργόσυρτης διάρκειάς μας, κρυφιομύστης κυλινδείται στην χαοδίνη της συστολής του χρόνου, διασκεδάζοντας τις πολύπλαγκτες σκέψεις με το υπέρχρονο παίγνιον των πεσσών μετά των κύβων.
* Ως συμπαρομαρτούντα της ως άνω νήψεως συναριθμούνται και τα κάτωθι: κάπνισμα σιγαρέττων, εθελότρεπτη ροπή προς τον κέλευθο του ιλασμού μέσω της εφάμαρτης πρακτικής του κοινωνικού σχολιασμού και συμμετρικώς ασύμμετρην ένδυσην.

ΦΡΑΠΕ Ο ΑΠΕΡΙΛΗΠΤΟΣ

Εν κατακλείδι, οι χάσκακες της εσπερίας δεν δύνανται να προσεταιρισθούν τις εριβόλακες μηχανές των Νεοελλήνων, στην άφατη προαίρεση αυτών συναρμογής μετά της υπερβάσεως και της περιδινίσεως. Αλάστορες, αλγεσίδωροι, έμμεστοι χαμερπών αιτιάσεων, απλώς εκδηλώνουν την χθονία τους χωματερή, έτσι που διέρχονται αέναα από καυδιανά δίκρανα και διολισθαίνουν σε μία εναγή, θλιβερή κατιούσα... Από την Εσπερία ερρύη τα φαύλα, ου μην αλλά και η λύμη του φληναφήματος του μονοφυσιτισμού. Στωμύλοι και υπομείονες οι ευρωλιγούρηδες μένει να κοιτούν κεχηνότες τους χλιδανόσφυρους συνεχιστές της αργόσυρτης διάρκειάς μας. Περιδεείς τεπελετίζουν την ελευθερόδουλη υπακοή τους στην αγχίκρημνη υπακοή τους στις αρχές της τελολογίας, μόλις αγχίθυροι στην καθ' ημάς Ανατολή διαπιστώνουν την αμφίτρητη μισγάγκειά τους με το έρεβος του αυνανισμού.

ΕΝ ΕΙΔΕΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Ας ηχεί στο διηνεκές η ζείδωρος μολπή του νεοελληνικού ωχαδελφισμού, αφήνοντας τους εξ εσπερίας βεβλαμμένους να χειμάζονται από την τύρβη του αμιγούς αδελφισμού. Η αλκή του Έλληνα, αυτεξούσιος και εθελόρμητη θα επικρατήσει για πάντα... Οι καιροί ου μενετοί...

(Λάσπη)

Ἄγγελος Ἐλεφάντης καὶ Σπύρος Μοσχονᾶς

Ἡ τραγελαφικότης τῆς κατὰ τῶν «ἐθνικιστῶν» κινδυνολογίας τοῦ κ. Μοσχονᾶ, φθάνει μέχρι τοῦ σημείου, καὶ ὁ Ἄγγελος Ἐλεφάντης ἀκόμη, ἐκδότης τοῦ περιοδικοῦ «Πολίτης», τακτικὸς ἀρθρογράφος τῆς ἐφημερίδος «Αὐγὴ» καὶ πολιτευτὴς τοῦ Συνασπισμοῦ τῆς Ἀριστερᾶς, νὰ χαρακτηρίζεται περίπου... ἐθνικιστής! (Καὶ αὐτὸς ἐπίσης, ἀγωνίζεται γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα! Ὅλοι... «ἐθνικιστές», τελικῶς (καθόλου παράδοξο· Ἕλληνες εἴμαστε, τὴν γλωσσική μας κληρονομιά φροντίζουμε καὶ ἀναδεικνύουμε), καὶ ὁ κ. Μοσχονᾶς μόνος του, νὰ πολεμᾶ τὰ φαντάσματα...)

Ἐδῶ, λοιπόν, δὲν μπορῶ παρὰ νὰ γίνω ἐγὼ... πολυπολιτισμικός, καὶ νὰ ἀνακράξω καγχάζοντας: I rest my case!

Μία ἐνδιαφέρουσα ἀνάπτυξη τῶν θέσεών του γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα κάνει ὁ κ. Ἐλεφάντης στὸ περιοδικὸ «Ὑφος», τ. 9-10, χειμὼνας 2000-2001 (ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «Κυριακάτικη Αὐγή», 14 Ἰαν. 2001).

Τὰ ὑπόλοιπα τὰ διηγεῖται ὁ Γιῶργος Καραμπελιᾶς, στὸ ἐξαιρετικὸ βιβλίο του «1922 - χιλιαεννιακοσιαεικοσιδυο: Δοκίμιο γιὰ τὴ νεοελληνικὴ ἰδεολογία» (ἐκδ. «Ἐναλλακτικὲς ἐκδόσεις», 2002):

Εις σε προστρέχω τέχνη της ποιήσεως

[...]

Σήμερα μπορεί να θεωρηθεί παράδοξο -δεδομένης της υστερικής ευρωλαγνείας του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής αριστερής διανόησης- ωστόσο είναι αλήθεια ότι η θετική επανεκτίμηση της λαϊκής και εθνικής μας παράδοσης αποκτάει μαζικό χαρακτήρα, στη δεκαετία του ‘60, με φορέα την Αριστερά και την προοδευτική διανόηση της εποχής, η οποία επιστρέφει στις ρίζες της βυζαντινής παράδοσης, της αγιογραφίας κ.λπ. Η αντίδραση στη σταλινίζουσα σοβιετολαγνεία θα εκφραστεί με την επιστροφή στο εγχώριο και το «λαϊκό».

[...]

[Ὡστόσο, σήμερα...] Οι εκσυγχρονιστές της Αριστεράς θα μεταβληθούν σε πρωτοπορία του εγχειρήματος της επιβολής μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας χωρίς ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά, ενός φανταστικού έως ανύπαρκτου, «ευρωπαϊκού έθνους» - ή, ίσως, υπαρκτού μόνον για τους κατά σύστημα αρδευόμενους από τα ευρωπαϊκά προγράμματα. [79]

Ματαίως θα προσπαθούν όσοι παραμένουν πιστοί στο αρχικό «ευρωκομμουνιστικό» πείραμα να αντισταθούν στη «λαίλαπα» του εκσυγχρονισμού. Παραδειγματική η περίπτωση του περιοδικού Πολίτης και του εκδότη του, Άγγελου Ελεφάντη, που θα επιχειρεί να συντηρήσει την ελληνοκεντρική παράδοση του ΚΚΕ-Εσωτερικού, τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των κατά καιρούς συνεργατών του περιοδικού θα σαλπίζει την έλευση των «νέων καιρών». Θα επιμένει στο πολυτονικό και την υπεράσπιση της ελληνικής γλώσσας και θα χαρακτηρίζεται συντηρητικός από παλιούς συντρόφους και «μαθητές» του:

[Γράφει ὁ Ἄ. Ἐλεφάντης] Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα σημειώσει ότι «αυτού του είδους η πρόβλεψη -για το ζοφερό μέλλον των εθνικών γλωσσών- συνάδει με τις ανάλογες προβλέψεις για την έκπτωση του έθνους-κράτους -η αναφορά μάλιστα στην κεντρικότητα του κράτους-έθνους θεωρείται αναχρονισμός, κρατισμός, εθνικισμός [ ] Κι έτσι τα περί αγγλικών ως δεύτερης επίσημης γλώσσας αποκτούν την πολιτική τους και την ιδεολογική τους σημασία, που δεν είναι άλλη από την προσαρμογή στα προτάγματα και τις πολιτισμικές ισοπεδώσεις που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση κι ένας χαώδης κοσμοπολιτισμός.

Αυτοί ωστόσο οι «αμετανόητοι εκκεντρικοί» του μέλλοντος [ ] και διάφοροι άλλοι μη εκσυγχρονιζόμενοι πρέπει, [ ] να στιγματιστούν ως αναχρονιστικοί, αρχαιόπληκτοι, ιδεοληπτικοί. [ ] Ιδού ένα έξοχο δείγμα αμαλγάματος, καμωμένο από το φίλο Σπύρο Μοσχονά, καθηγητή γλωσσολογίας στο τμήμα ΕΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γράφει: «όλοι έχουν άποψη [για τη γλώσσα] -όχι μόνο η κα Διαμαντοπούλου. Άποψη έχει ο γραφικός κ. Σαρτζετάκης, ο ημιμαθής κ. Πολύδωρας [Σημ. Καλλιμάχου: πάντοτε ὑβριστὴς ὁ ἀνάγωγος Μοσχονᾶς], η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι νεοορθόδοξοι ταγοί της, οι διάφοροι όμιλοι συνταξιούχων [Σημ. Καλλιμάχου: καὶ ἡλικιακὸς ῥατσισμὸς;!] για την προάσπιση ή τη διεθνοποίηση της ελληνικής, οι ακαδημαϊκοί [Σημ. Καλλιμάχου: Κατὰ τὸν κ. Μοσχονᾶ, καὶ αὐτὴ ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν εἶναι ἀναρμοδία εἱς ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα! Ὦ, θεοί! Ὅμως, κατὰ αὐτὸν τὸν Ἱδρυτικὸ Νόμο 4398/1929 (Συντακτικὴ Ἀπόφασις περὶ Ὁργανισμοῦ τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν), «[...]η ίδρυσις της Ακαδημίας εν Ελλάδι είναι Εθνική ανάγκη εκ των μεγίστων, όπως φωτίζη και χειραγωγή τας δημοσίας υπηρεσίας, μελετά και κανονίζη τα της Εθνικής ημών γλώσσης, παρασκευάζη και συντάσση και δημοσιεύη την Γραμματικήν, το Συντακτικόν και τα Λεξικά αυτής, ερευνά και εκδίδη ακριβώς τους μεγάλους Έλληνας συγγραφείς, μελετά και τελειοποιή την δημοσίαν εκπαίδευσιν, σπουδάζη και αποκαλύπτη την φύσιν της Χώρας[...]» Ἔλεος, κ. Μοσχονᾶ! Δὲν εἶναι τσιφλίκι δικό σας ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα!], οι «επίλεκτοι των ΜΜΕ», καλλιτέχνες, συγγραφείς και γραφιάδες, όλοι όσοι δηλώνουν ότι γλώσσα τους δόθηκε η ελληνική. Άποψη έχουν οι προγονόπληκτοι, οι αρχαιολάτρες, οι νεκρόφιλοι, οι κρυπτοκαθαρευουσιάνοι, οι νεοσυντηρητικοί της Αριστεράς» (Καθημερινή, 16 Δεκ. 2001). Υπογράμμισα εγώ ο ίδιος το «νεοσυντηρητικοί της Αριστεράς». Δεν ξέρω αν ο Σ. Μοσχονάς με κατατάσσει σ' αυτούς. Εγώ πάντως κατατάσσω οικειοθελώς, και εν γνώσει των συνεπειών, τον εαυτό μου στους «νεοσυντηρητικούς της Αριστεράς», διότι θέλω να συντηρηθεί η δυνατότητα των Νεοελλήνων να γράφουν και να μιλούν τη γλώσσα τους, να την καλλιεργούν και σ' αυτή τη γλώσσα να διατυπώνουν τα όποια δημιουργήματά τους, σ’ αυτήν να επικοινωνούν και να εκφράζονται. [80]

Πρόκειται για έναν διάλογο εξόχως διαφωτιστικό! Ο Ελεφάντης, μέσα από την ανάπτυξη της αντιπαράθεσης οδηγείται -κυριολεκτικώς- στην κατεδάφιση του ιδεολογικού οικοδομήματος της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς, η οποία επικεντρώνεται στην επίθεση στο έθνος-κράτος («η αναφορά στην κεντρικότητα του έθνους-κράτους θεωρείται αναχρονισμός, κρατισμός, εθνικισμός»), στην αποκάλυψη των στόχων της κας Διαμαντοπούλου, και των περί αυτήν, ως προς την ελληνική γλώσσα («η προσαρμογή στα προτάγματα και τις πολιτισμικές ισοπεδώσεις που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση»).

Ο καθηγητής γλωσσολογίας Σ. Μοσχονάς ακολουθεί τη συνήθη τακτική των «εκσυγχρονιστών»: όποιος αντιδρά στο ζήτημα της γλώσσας είναι «νεκρόφιλος», «αρχαιολάτρης» ή, στην καλύτερη περίπτωση, «νεοσυντηρητικός της Αριστεράς». Η ίδια τακτική ακολουθείται από τους ομοϊδεάτες του σε όλα τα ζητήματα που τέθηκαν στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια: Τον Οτσαλάν υποστήριζαν αυτοί που «υβρίζουν την Ελλάδα», τη Γιουγκοσλαβία από τις Νατοϊκές επιδρομές υπεράσπιζαν οι «οπαδοί του Μιλόσεβιτς», της ΕΟΚΑ υπεραμύνονται οι «Γριβικοί» κ.ο.κ.

Ο Ελεφάντης είναι εύστοχος στις διαπιστώσεις του. Ωστόσο η μεταφυσική της «Αριστεράς» την οποία καλλιεργεί εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια ο χώρος του ΚΚΕ Εσωτερικού, και κατ’ εξοχήν το περιοδικό Πολίτης, σύμφωνα με την οποία αρκεί να δηλώνεις «αριστερός» για να αφέονται όλες σου οι αμαρτίες, παρήγαγε διαστρεβλώσεις και είχε αρνητικές συνέπειες για ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο [81]. Σε μία περίοδο κατά την οποία η κοινωνική σύνθεση της «ανανεωτικής πτέρυγας» της Αριστεράς έγινε, τουλάχιστον, μεσοστρωματική [82], η επιμονή στην εξύμνηση της «Αριστεράς» χωρίς τις αντίστοιχες κοινωνικές πρακτικές, λειτουργούσε μάλλον ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για οποιαδήποτε μικρή -ή ενίοτε και μεγάλη- διαπλοκή. Συστηματικές δημοσιεύσεις άρθρων σε έντυπα της ανανεωτικής Αριστεράς συγκροτούσαν τον καλύτερο «φάκελο» για τους μελλοντικούς Πανεπιστημιακούς και εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες εγκαινίασαν την καριέρα τους μέσα από δημοσιεύσεις σε έντυπα του «χώρου».

[...]

Σημαία τους, η πάλη κατά του «σκοταδισμού», ο «εκσυγχρονισμός», - κατά περίπτωση «προοδευτικός ή αριστερός» αλλά πάντα εκσυγχρονισμός, πρόοδος, ποτέ «συντήρηση». Εξαφάνιση κάθε ταυτότητας εκτός από τη... δική τους, του «Αριστερού», του προοδευτικού, του εκσυγχρονιστή. Όλα τα άλλα, οποιαδήποτε αναφορά σε παράδοση, είναι συντηρητισμός. Η «συντήρηση» της γλώσσας, του περιβάλλοντος, της ιστορικής μνήμης, είναι «αναχρονισμοί» μπροστά στον «χρόνο» της νεωτερικότητας και των Χρηματιστηρίων που τρέχει και καταβροχθίζει τα πάντα. Ιδού ένα μέρος της απάντησης του Σ. Μοσχονά στον Ά. Ελεφάντη:
Δεν γνωρίζω αν ο Ά. Ελεφάντης υιοθετεί τη γλωσσική συντήρηση ως τη μόνη γλωσσική πολιτική. Συμβάλλει όμως με το άρθρο του στη διάδοση της παρωχημένης πεποίθησης ότι η εξάπλωση μιας ξένης γλώσσας, της αγγλικής εν προκειμένω, αποτελεί κίνδυνο για τις εθνικές γλώσσες και λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την καλλιέργεια της μητρικής. Η εικόνα της αποκάλυψης που περιγράφει (μια κοινωνία που μιλάει «τεχνοαγγλικά») εντάσσεται απολύτως στη λογική της γλωσσικής συντήρησης. Είμαι βέβαιος πως δεν ήταν στις προθέσεις του φίλου Ά. Ελεφάντη να τροφοδοτήσει το σύνδρομο «αμύνεσθαι περί πάτρης», σύνδρομο που οι αντιδράσεις στην πρόταση Διαμαντοπούλου έφεραν με έμφαση στο προσκήνιο. [83]

Η υπογράμμιση είναι σαφής: κάθε υπεράσπιση της γλώσσας κινδυνεύει να καταλήξει σε «υπεράσπιση της πατρίδας», πράγμα που αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως για κάθε συνεπή «Αριστερό», δηλαδή... εκσυγχρονιστή. [Σημ. Καλλιμάχου: !!!] Και για να μην έχουμε καμία αμφιβολία για τους στόχους των Αριστερών γλωσσολόγων, ας δούμε πώς ορίζει τη γλωσσική συντήρηση ο κος Μοσχονάς στο άρθρο του στην Καθημερινή: «ο όρος συντήρηση κυριολεκτεί: η γλωσσική συντήρηση συμπυκνώνεται στην προσπάθεια ακριβώς να συντηρηθεί η ελληνική γλώσσα» [84]. Προφανώς θα έπρεπε να αφεθούν ελεύθεροι οι «νόμοι της αγοράς» για να την εξοντώσουν. Κάθε πρόσκομμα, κάθε ανάχωμα σε αυτούς, είναι συντηρητισμός.

[...]

Γι’ αυτό και οι πιο γνήσιες ψυχές αυτής της χώρας προστρέχουν τόσο συχνά «στην τέχνη της ποιήσεως».

Όμως, διανοούμενοι, εφημεριδογράφοι, πολιτικοί, ατάλαντοι λογογράφοι, σπανίως δε, και σημαντικοί αλλά ιδεοληπτικοί διανοούμενοι, δεν αρκούνται στην εξουσία την οποία κατέχουν. Αισθάνονται πως απειλούνται. Ο Δημοσθένης Κούρτοβικ θα αναφερθεί στον «εθνοκεντρικό» Βελουχιώτη ως πιθανό σύμβολο της «ογκούμενης ελληνικής ακροδεξιάς» (sic!) [96], ο Γιάννης Γεράσης στον ελληνοκεντρικό μυστικισμό του Σεφέρη και την υποκατάσταση της «Μεγάλης Ιδέας» από τη «Λαϊκή ψυχή» και την αναφορά στον Μακρυγιάννη ή τον Θεόφιλο, τέλος ο Τάκης Καγιαλής θα μιλήσει για τον «έρποντα» φασισμό των Ελλήνων υπερρεαλιστών!
Και πράγματι, «είναι μία στάσις, νιώθεται», αφού, καθημερινά, αδιάκοπα, βομβαρδίζονται από τη νεοελληνική ιστορία και τέχνη, ανοίγοντας το ραδιόφωνο τους, συνωστιζόμενοι στα μουσεία για τους «θησαυρούς του Αγίου Όρους», ξεφυλλίζοντας μια ποιητική συλλογή του Σεφέρη ή του Καβάφη, θαυμάζοντας τους πίνακες του Τσαρούχη ή του Εγγονόπουλου· καθημερινά νιώθουν ως απειλή την παρουσία του Μακρυγιάννη και του Βελουχιώτη [97] καθώς και την καταφυγή των νέων σε σύμβολα όπως το '21 και η Αντίσταση. Όλα τούτα έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις ιδέες που εκφέρουν στα Πανεπιστήμια, με τα κοινωνιολογικά και φιλοσοφικά πονήματα που αναμεταδίδουν στους φοιτητές τους, σε αντίθεση με τη θεματική των εντύπων των περιοδικών και των εφημερίδων τους· έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα εκπονούμενα Ευρωπαϊκά Προγράμματα και με τα ξένα Πανεπιστήμια στα οποία προστρέχουν για να προσλάβουν ένα ελάχιστο κύρος. Επί τέλους, σε πλήρη αντίθεση με τον καθημερινό «εκσυγχρονισμό» τον οποίο ψελλίζουν.
Η τέχνη, η Αντίσταση, η «ελληνική ψυχή», τους διαφεύγουν ακόμα, και η «ελληνοκεντρική» ιδεολογία απειλεί διαρκώς να εισβάλει και στα δικά τους χωράφια! Γι' αυτό και νιώθουν να πολιορκούνται από τον «ελληνοκεντρισμό», έστω και αν κυβερνούν!

------------
[79] Ο «ευρωκομμουνισμός», που θέλησε να είναι πλησιέστερος σε μια ελληνική-ευρωπαϊκή εκδοχή του κομμουνιστικού κινήματος, σε αντίθεση με το «ρωσοκεντρικό» φρόνημα του ΚΚΕ, θα εκφυλιστεί σε απλό ευρωπαϊσμό και δυτικολαγνεία ενώ, αντίστροφα, η ρωσοτραφής ιδεολογία του παραδοσιακού ΚΚΕ θα το οδηγήσει, έστω in extremis, πιο κοντά στην «ανατολική» παράδοση και την ορθόδοξη ψυχή του ελληνισμού, όταν πλέον θα έχει χάσει κάθε νόημα η προσκόλληση σε κάποιο κρατικό ρωσικό μόρφωμα με ιδιαίτερα συμφέροντα. Δεν είναι τυχαίο εξ άλλου πως, σε ολόκληρη τη νεώτερη ιστορική διαδρομή μας. το «ρωσικό» κόμμα, από τον Λάμπρο Κατσώνη έως τον... Άρη Βελουχιώτη, θα βρίσκεται πιο κοντά στην ελληνική ιδιοπροσωπία.

[80] Α. Ελεφάντη «Νεοσυντηρητικός της Αριστεράς». Η Κυριακάτικη Αυγή, 23.12.2001.

[81] Πέρα από το ότι οδήγησε και σε πολιτικά σφάλματα: αδυναμία κατανόησης του «πολυσυλλεκτικού» ΠΑΣΟΚ και υπέρμετρη αλαζονεία των «αριστερών φωτισμένων».

[82] Εντυπωσιακό, για παράδειγμα ήταν το γεγονός ότι ένα κόμμα όπως ο Συνασπισμός, με 3,2% των ψηφοφόρων στις εκλογές του 2000 περιλάμβανε σχεδόν το 20% των παικτών του Χρηματιστηρίου και ότι πλέον τα υψηλότερα εκλογικά ποσοστά του τα συγκεντρώνει στα βόρεια προάστια των Αθηνών.

[83] Επιστολή του Σπύρου Μοσχονά στην Αυγή, 13/01/2002.

[84] Σπύρος Μοσχονάς «Ηθικός πανικός και γλωσσική συντήρηση», Η Καθημερινή, 16.12.2001.

[96] Βλέπε Άρδην, τ. 11.

[97] Το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου, Άρης ο αρχηγός των άτακτων, θα γίνει μπεστ-σέλερ στην ελληνική αγορά του βιβλίου.

Μοσχονᾶς μονότονος πνευματοκτόνος...

Ὅσοι δὲν γνωρίζουν καὶ ἀπὸ ἄλλα ἄρθρα τὸν συγκεκριμένο πανεπιστημιακὸ (φεῦ!), Σπ. Μοσχονά, θὰ ἐξεπλάγησαν ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο τῶν ὕβρεων καὶ τοῦ φανατισμοῦ ποὺ ἐξέμεσε ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς «Καθημερινῆς», κατὰ τοῦ πολυτονικοῦ καὶ ὁλοκλήρου τῆς γλωσσικῆς μας κληρονομιᾶς. Ὅσοι τὸν γνωρίζουν, ὅμως, δὲν ἐξεπλάγησαν. Πρόκειται γιὰ ἕναν ἀπὸ τοὺς πλέον χαρακτηριστικοὺς τύπους τῆς γνωστῆς «προοδευτικῆς» ὀμοταξίας ποὺ λυμαίνεται τὰ Ἑλληνικὰ πανεπιστήμια (κυρίως τὸ γλωσσολογικὸ τῆς Θεσσαλονίκης, τὸ ἱστορικὸ τῶν Ἀθηνῶν κ.ἄ. [Ἄλλος ἕνας, ἐπὶ παραδείγματι, μανιωδῶς «δημοσιογραφῶν» ἐσχάτως, ὁ κ. Λιάκος, ὅταν δὲν ὑβρίζει ὡς «ἐθνικιστή» (ὕβριν θεωρεῖ τὸν χαρακτηρισμὸ ὁ κ. Λιάκος, ἐννοεῖται) τὸν (μαρξιστὴ) Σβορῶνο (ἐπειδὴ εἶχε τολμήσει ὁ τελευταῖος νὰ μιλήσει γιὰ τὴν συνέχεια τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους), ἀναλίσκεται στὸ νὰ γράφει, ὠμὰ καὶ ἀπροκάλυπτα ὅτι... ἡ «παγκοσμιοποίηση» (διεθνὴς ἐξουσία) ἀπαιτεῖ καὶ νέα, παγκοσμιοποιημένη Ἱστορία (πρέπει κατὰ τὸν ἴδιον νὰ χαλκευθεῖ νὲα ἱστορία, δηλαδή!), ὅτι πρέπει νά... ἀλλάξουμε τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἔθνους (δηλαδὴ νὰ καταργήσουμε τὰ ἔθνη, ἔτσι ὤστε νὰ ἐξουσιάζει ἀνεξέλεγκτη ἡ διεθνὴς ἐξουσία!), κ.ἄ. φαιδρότητες, στὴν ὑπηρεσία βεβαίως-βεβαίως τοῦ Μεγάλου Ἀδελφοῦ καὶ τοῦ παγκόσμιου καπιταλισμοῦ (τὸν ὁποῖον λέγουν (ἀκόμη) ὄτι... ἀντιμάχονται.] Ὅταν πρὶν δύο-τρία χρόνια ὁ κοσμήτωρ τῆς Φιλοσοφικῆς, καθηγητὴς κ. Μικρογιαννάκης, εἶχε μιλήσει γιὰ ἀνθελληνικὴ «πέμπτη φάλαγγα» στὸν πανεπιστημιακὸ χῶρο, δὲν ἦταν ὑπερβολικός. Ὁ κ. Μοσχονᾶς, λοιπόν, ἐκ συστήματος, χρόνια τώρα, ἐργολάβος τοῦ «προοδευτισμοῦ», κατὰ τὴν συνήθη τακτική τῶν ὁμοίων του ἀναλίσκεται σέ ὕβρεις καὶ εἰρωνίες γιὰ ὅποιους τολμοῦν νὰ θίξουν τὰ θέσφατα τοῦ... πατέρα τῶν γραμμάτων μας (καὶ θιασώτη τῆς φωνητικῆς γραφῆς καὶ τοῦ λατινικοῦ ἀλφαβήτου) παλαιομαρξιστοῦ Γληνοῦ (οἱ παλαιοὶ κομμουνιστὲς ἔχουν καὶ τὴν δικαιολογία τῆς ἐπαναστατικῆς ἀφέλειας καὶ ὑπερβολῆς, βεβαίως· οἱ σημερινοὶ «προοδευτικοὶ» τῆς aristeras δὲν ἔχουν παρὰ μόνον τὴν συμπόρευση μὲ τὸν ἀμερικανικὸ καπιταλισμό), ἤ τὸν... ἀναμορφωτὴ Ράλλη (καταργήσαντα τὴν ἁπλὴ καθαρεύουσα καὶ τὰ ἀρχαῖα ἀπὸ τὸ γυμνάσιο) ἤ τὶς γλωσσικὲς ἀκρότητες τοῦ Ψυχάρη ἤ... ἤ... λὲς καὶ τὰ καταγγελλόμενα εἶναι... ψέμματα! (Οὔτε τοὺς προτεστάντες μισσιονάριους ἔχει ἀκουστά, καὶ πετάει ἕνα θαυμαστικό.) Ἐὰν αὐτὴ εἶναι... ἐπιστημονικὴ ἐπιχειρηματολογία, χαίρετε... Ἀλλὰ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι ὁ φανατικὸς αὐτὸς ταλιμπὰν τοῦ «δημοτικισμοῦ» καὶ τοῦ προοδευτισμοῦ, ὄχι μόνον πληρώνεται ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ πολιτεία γιὰ νὰ διδάσκει τοὺς νέους μας Ἑλληνικὰ σὲ δημόσιο πανεπιστήμιο, ἀλλὰ καὶ προβάλλεται ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς συντηρητικῆς καὶ δεξιᾶς (κάποτε τουλάχιστον) «Καθημερινῆς»...

Τὸ παραληρηματικὸ ὑβρεολόγιο τοῦ «καθηγητοῦ» Σπ. Μοσχονᾶ, ἀρχίζει λοιπὸν καὶ τελειωμό δὲν ἔχει:

παραλήρημα
κινδυνολογίες
«ἔρευνας» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
«ἔρευνα» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν, ξανά]
«ἀνησυχούντων» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
«ἔρευνας» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
εἶδος καὶ ὕφος [εἰρωνικῶς· καὶ ὀμιλεῖ γιὰ ὕφος ὁ θρασὺς ὕβριστὴς Μοσχονᾶς!]
ἀνιστόρητη
παραλήρημα
ὄχι ἐπιστήμονα ἀλλὰ φανατικό [καὶ ὑβρίζει ἔτσι... «ἐπιστημονικῶς», ὁ «ἐπιστήμων» Μοσχονᾶς! ὁποία... ἐπιστημοσύνη!]
ἰδεοληψίες
ξενοφοβία [τὸ γνωστὸ, κουραστικὸ πιά, κλισέ]
ἡλικιακὸς ῥατσισμός [ῥατσιστικὸ τό... «πρεσβύτης»! ἀπὸ τὸν φανατικὸ ποὺ ὑβρίζει ὡς ξενόφοβους ὅλους τοὺς Ἕλληνες, μόλις τολμήσουν νὰ ἐκφράσουν τὴν παραμικρὴ φιλοπατρία]
Ὁ Τσέγκος [ἀγνοεῖ καὶ τοὺς στοιχειώδεις καλοὺς τρόπους ὁ... «ἐπιστήμων» (λὲς καὶ ὁ ψυχίατρος κ. Τσέγκος εἶναι... μπακάλης) «πανεπιστημιακὸς», γιὰ νὰ βάλει τὸ «κ.» (κύριος) μπροστὰ ἀπὸ τὸ ἐπώνυμο! καὶ ὁ ἀγενὴς καὶ φανατικὸς αὐτὸς ὑβριστὴς, πληρώνεται ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ κράτος γιὰ νὰ διδάσκει... Ἑλληνικὰ τοὺς νέους μας!]
ὁ, γιὰ νὰ μὴν ξεχνιόμαστε, νουνεχὴς Μεταξᾶς [εἰρωνικῶς]
νεο-ὀρθόδοξης [εἰρωνικῶς]
«ἀμερόληπτη ἔρευνα» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
ἰδεοληψίες
«ἔρευνα» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
«ἔρευνας» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
Ὁ Τσέγκος
«ἐρευνητὲς» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
Ὁ Τσέγκος
«ἐρευνητὲς» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
«ἔρευνας» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]

Δὲν ξέρω ἐὰν μοῦ διέφυγαν καὶ μερικά!

Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία: τὸ ἄσβεστο μίσος τῶν φανατικῶν αὐτῶν κατὰ τῆς Ἑλλάδος. Ἀλλὰ ἄς δοῦμε καὶ τὴν (ὐπ᾿ αὐτῶν ἐντέχνως καὶ πονηρῶς ὑπερ-προβαλλόμενη) ἀφορμή.

Ἔγραφα γιὰ τὸ «ζήτημα τῆς δυσλεξίας» (τὸ φάντασμα ποὺ ἐφηῦραν οἱ «προοδευτικοί», προκειμένου νὰ τὸ πολεμοῦν, μὴ δυνάμενοι νὰ ἀντιπαρατεθοῦν μὲ ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα σὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο ὑπαρκτὸ ζήτημα, ὅσον ἀφορᾶ τὸν ὑπ᾿ αὐτῶν μονότονο καὶ ἀπνευμάτιστο ἀκρωτηριασμὸ τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης):

«Όμως, ειδικά η υποτιθέμενη σχέση μονοτονικού-δυσλεξίας, μάλλον ως αφορμή των "προοδευτικών" "χρησιμεύει", για να μετατοπίζουν σκοπίμως το ζήτημα και να κατηγορούν τους αντιπάλους τους για αντιεπιστημονικότητα... Το πολυτονικό είναι απαραίτητο για λόγους σεβασμού της γλωσσικής μας παραδόσεως και διατηρήσεως της επαφής με αυτήν, λόγους αισθητικούς, λόγους φιλοσοφικούς (αποφυγή της χυδαιότητας του "εύκολου" και του "φτηνού"), λόγους εκπαιδευτικούς, ασχέτως δυσλεξίας ή... UFO και εξωγήινων, που λένε κάποιοι άλλοι.»

Ἡ ἐσχάτως ἀνακύψασα, λοιπόν, στὰ περὶ τοῦ γλωσσικοῦ δυσλεξία, πιθανῶς εἶναι ἐντελῶς ἄσχετη, πράγματι (πιθανῶς καὶ ὄχι· δὲν γνωρίζω), ἀλλὰ, καὶ ἄσχετη νὰ εἶναι, δὲν εἶναι ἐκεῖ τὸ ζήτημα. (Ἐγὼ πάντως οὐδέποτε φαντάστηκα ὅτι τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ εἶναι τό... νερὸ τοῦ Καματεροῦ, καὶ θεραπεύουν τὴν φαλάκρα καὶ τὴν ἀνικανότητα· νὰ μὴν περιφρονοῦμε τὴν κληρονομιὰ τῶν προγόνων μας, συνιστῶ.)

Ἀλλὰ τὶ γράφει, καὶ ἐδῶ ἀκόμη, ὁ κ. Μοσχονᾶς, πιστεύοντας ὅτι βρῆκε τὴν ἀφορμὴ νὰ τσουβαλιάσει, ὡς ἀσχέτους κινδυνολόγους, συσχετίζοντάς τους μὲ κάποιους ὑποτίθεται γραφικούς, ὅσους ἀγωνιοῦν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐθνική μας κληρονομιά;

«τα πορίσματα της οποίας θα μπορούσαν ενδεχομένως να κριθούν ανεξάρτητα από τις ιδεοληψίες του εμπνευστή της»

Θὰ μπορούσαν, ἐὰν ὁ κ. Μοσχονᾶς ἦτο ἐπιστήμων καὶ ἠσχολεῖτο μὲ αὐτὸ, καὶ ὄχι φανατικὸς ὑβριστὴς καὶ προπαγανδιστὴς τοῦ «ἀντιεθνικισμοῦ» του.

Πράγματι, τὸ μόνο σωστὸ (ἐὰν ἡ ἔρευνα ἔγινε ὄντως ἔτσι), εἶναι αὐτὸ ποὺ χαρακτηρίζει ὁ κ. Μοσχονᾶς ὠς «λογικὸ λάθος». (Βεβαίως, ὅτι καὶ ἔτσι ὑπάρχει ὄφελος ἀπὸ τὴν διδασκαλία εἶναι ἐνδιαφέρον· ἄσε ποὺ αὐτὸ τό, ἀναμενόμενο, ὅπως λέει, ἀποτέλεσμα, ὁ ἴδιος ἐν συνεχεία, ὅπως θὰ δούμε, τὸ ἀρνεῖται!) Ὅμως δὲν ἀρκεῖται σὲ αὐτὸ. Οἱ προθέσεις του εἶναι ἄλλες, καὶ ἡ γύμνια τῶν ἐπιχειρημάτων, ἡ πνευματικὴ σύγχιση καὶ οἱ ἰδεολογικὲς προκαταλήψεις ἀποκαλύπτονται:

«Επιπλέον, εικάζεται -αλλά εικάζεται μόνο- ότι το πολυτονικό συμβάλλει στη σχολική επίδοση και στην πρόληψη ή και στη θεραπεία μαθησιακών δυσκολιών, όπως της δυσλεξίας.»

Τότε, ἀφοῦ «μόνον εἰκάζεται», γιατὶ μᾶς ἔπρηξαν ὅτι δῆθεν οἱ ὑποστηρικτὲς τοῦ πολυτονικοῦ θεωροῦν ὅτι θεραπεύει τὴν φαλάκρα καὶ τὴν ἀνικανότητα;! Μόνοι τους τὰ λένε, μόνοι τους τὰ «διαψεύδουν» τελικῶς...

Καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλα λοιπὸν τὰ πολύ... «ἐπιστημονικά» ἐπιχειρήματα (βλέπε καὶ προηγηθεῖσες ὕβρεις) ὁ... «σοβαρὸς» πανεπιστημιακός, «ἀποδεικνύει ἐπιστημονικῶς» τοὺς ἰσχυρισμοὺς του, ὄχι μὲ καμμία ἄλλη ἀπόδειξη, παρὰ μὲ τὸ ὅτι εἰναι... «προφανεῖς γιὰ τὸν κοινὸ νοῦ»!

«Οπως έγραψε ο Εμμ. Κριαράς, «ο κοινός νους μάς λέει ότι δε χρειάζεται καμιά «ψυχιατρική» έρευνα για να αποδειχτεί το προφανέστατο: ότι απλοποίηση και ευκολία για τον μαθητή είναι να περιορίζονται τα τονικά και παρεμφερή στοιχεία (οξεία, περισπωμένη, ψιλή, δασεία) σε ένα» («Μακεδονία», 23/10/2005).

Τὶ μεγάλη σοφία! «Ἁπλοποίηση καὶ εὐκολία γιὰ τὸν μαθητὴ» εἶναι ἡ.... ἁπλοποίηση! Μπορούσατε νὰ τὸ φανταστεῖτε ἐσεῖς;! Μὰ τὴν Ἀθηνᾶ!

«Είναι παράδοξος πράγματι ο ισχυρισμός ότι μαθησιακές δυσκολίες όπως η δυσλεξία θεραπεύονται «ομοιοπαθητικά», δυσκολεύοντας μάλλον παρά απλουστεύοντας την ορθογραφία.»

Δὲν θὰ τὸ ἔλεγα. Παράδοξος εἶναι μᾶλλον ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι βελτίωση στὴν ὀρθογραφικὴ ἰκανότητα δὲν ἐπιφέρει ἡ ἐξάσκηση στὴν ὀρθογραφία, ἀλλὰ ἡ... κατάργηση τῆς ὀρθογραφίας! (Ἐὰν καταργηθεῖ καὶ ἡ ἱστορικὴ ὀρθογραφία, καί, γιατὶ ὄχι, αὐτὴ τούτη ἡ γραπτὴ γλῶσσα (ἄλλωστε, κατὰ τοὺς «προοδευτικοὺς» ἐκ τῶν γλωσσολόγων, ἡ γραφὴ δὲν εἶναι μέρος τῆς γλῶσσης· μόνο ὁ προφορικὸς λόγος!), πάντως, τὸ πρόβλημα τῆς ὀρθογραφίας θὰ ἐξαληφθεῖ πλήρως. Ναί, ἴσως μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια ἔχει δίκιο ὁ κ. Μοσχονᾶς!)

Ἡ κατακλείδα λοιπὸν ἑνὸς ἄρθρου, τὸ ὁποῖον ἐλέγχει τὴν ἐπιστημονικὴ συνέπεια μίας ἐρεύνης (πιθανῶς ἀτελοῦς· δὲν γνωρίζω, οὔτε εἶναι τὸ θέμα μου): «εἶναι προφανέστατο». Μάλιστα.

Ἀλλὰ περισσότερα γιὰ τὸν κ. Μοσχονά, γιὰ νὰ κλείσουμε μὲ τὴν θλιβερὴ αὐτὴ περίπτωση πανεπιστημιακοῦ, στό ἐπόμενο.