«Tὴ γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική· τὸ σπίτι φτωχικὸ στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου. Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου.» (Ὀδυσσέας Ἐλύτης, «Ἄξιον ἐστί»)

Σελίδες Πατριδογνωσίας - Περικλῆς Γιαννόπουλος - Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Ἀντίβαρο - Πολυτονικό

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Εἶπαν (Ἔθνος καὶ ἐθνικισμός) (3)

...τὸ ἀπλούστερο καὶ φυσικώτερον τῶν πραγμάτων: ἡ Ὡραιοτέρα Γῆ νὰ ἀποδίδει τὸ Ὡραιότερον Ἄνθος.

Ἢ Ἑλλὰς ἢ τέφρα.
(Περικλῆς Γιαννόπουλος)

Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες, ὅ,τι εἶστε μὴν ξεχνᾶτε,
δὲν εἶστε ἀπὸ τὰ χέρια σας μονάχα, ὄχι. Χρωστᾶτε
καὶ σὲ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν, θὰ ᾿ρθοῦνε, θὰ περάσουν.
Κριτές, θὰ μᾶς δικάσουν
οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί.
(Κωστῆς Παλαμᾶς)

Τὸ πρῶτο σου χρέος, ἐκτελώντας τὴ θητεία σου στὴ ράτσα, εἶναι νὰ νιώσεις μέσα σου ὅλους τοὺς προγόνους. Τὸ δεύτερο, νὰ φωτίσεις τὴν ὁρμή τους καὶ νὰ συνεχίσεις τὸ ἔργο τους. Τὸ τρίτο σου χρέος, νὰ παραδώσεις στὸ γιὸ τὴ μεγάλη ἐντολὴ νὰ σὲ ξεπεράσει.
(Νίκος Καζαντζάκης, «Ἀσκητική»)

Ἡ ἰδέα τοῦ Ἔθνους πρέπει μέσα μας νὰ ξαναπάρῃ ἀκέραια τὴ μονάχη αὐθεντική, τὴν πιὸ βαθιὰ Ἑλληνική της ἐκδοχή, ἐκδοχὴ ὡς μιᾶς κοινωνίας κατὰ βάθος ὁμοαίματων ἀνθρώπων, συνδεμένων ἀπ᾿ τὸ ἴδιο χῶμα, απὸ τὴν ἴδια γλῶσσα κι ἀπ᾿ τοὺς ἴδιους μακρινότατους ἱστορικοὺς ἀγῶνες.
(Ἄγγελος Σικελιανός)

Περνώντας τὰ χρόνια καὶ κοιτάζοντας πίσω μου, βλέπω πὼς ὅ,τι αἰσθάνθηκα καὶ ἐσκέφθηκα, πάντα ἑλληνικὰ αἰσθάνθηκα καὶ ἐσκέφθηκα. Τὸν κόσμο δὲν τὸν εἶδα παρὰ ὡς Ἕλληνας. Γι᾿ αὐτό, μπορεῖ πολλὲς χῶρες ἄλλες νὰ ἐθαύμασα καὶ νὰ μοῦ ἄρεσαν, ἀλλὰ καμμία δὲν αἰσθάνθηκα καὶ ἀγάπησα βαθιὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Καὶ αὐτὰ ποὺ στὴ δική μου Ἑλληνικὴ φυλὴ ἐπέκρινα καὶ ἀπέρριψα, εἶναι ἐκεῖνα ποὺ θὰ ἐπιθυμοῦσα μὲ τὴν πρόοδό της νὰ ἔφευγαν γιὰ νὰ γίνῃ μεγαλύτερη καὶ ὡραιότερη καὶ καλλίτερη. Σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἶμαι τίποτε ἄλλο παρὰ Ἕλληνας. Καὶ δὲν ἐννοῶ πολίτης καὶ ὑπήκοος τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, ἀλλὰ Ἕλληνας στὸ αἴσθημα καὶ στὴν ψυχή, ἕνα ἄτομο μέσα στὴν ἀτέλειωτη σειρὰ τοῦ παρελθόντος, τοῦ παρόντος καὶ τοῦ μέλλοντος τῆς ράτσας μου.
(Ἰωάννης Μεταξᾶς)

4 σχόλια:

  1. Να συνεισφέρω; (χωρίς αναγκαστικά να ασπάζομαι)

    ...δεν διανοούμαι καν να αμφισβητήσω προς τα έξω ή να αποκρύψω από τον εαυτό μου ότι με την Ελλάδα με συνδέουν οι υπαρξιακοί εκείνοι δεσμοί που γίνονται πρόδηλοι ακόμα και στον πιο ξεσκολισμένο κοσμοπολίτη όταν διαθέτει επαρκή αυτογνωσία και στοχαστεί σοβαρά πάνω στους παράγοντες που τον διαμόρφωσαν. Ο κοσμοπολιτισμός δεν μου είναι καθόλου ξένος, και είχα την ευκαιρία να τον ασκήσω πρακτικά πολύ περισσότερο από πλείστους όσους παρ' ημίν, οι οποίοι τον κηρύσσουν θεωρητικά κατακεραυνώνοντας τον 'εθνικισμό' κάθε είδους. Όμως ο αντικειμενικά υφιστάμενος δεσμός μου με την Ελλάδα παρέμεινε πάντοτε υποκειμενικά ενεργός υπό τη μορφή ενός υπαρξιακού και όχι μόνον θεωρητικού ενδιαφέροντος...

    [Τάκης Κονδύλης, συνέντευξη στον Σπύρο Τσακνιά, περιοδικό 'ΔΙΑΒΑΖΩ', τ.384, Απρίλιος 1998]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ δεν έχω να συνεισφέρω, τουλάχιστον κείμενο, καίτοι απολύτως ασπάζομαι!

    Πάνε χρόνια τώρα που κάποιοι έχουν διαστρεβλώσει τις έννοιες κι έχουν αλλάξει το νόημα κάποιων λέξεων. Μεταξύ αυτών και του ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ και μάλιστα πρώτου και καλύτερου. Γιατί; Απλό είναι το πράγμα: Ο Εθνικισμός είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας από την οποία μπορεί να κρατηθεί κανείς για να μην βουλιάξει στο τέλμα της παγκοσμιοποίησης. Λαοί που χάνουν την εθνική τους ταυτότητα, είναι αναγκασμένοι να σβήσουν στο διάβα του χρόνου. Πού είναι σήμερα οι Χαλδαίοι; Εμείς, όμως, οι Έλληνες, είμαστε ακόμη εδώ, όσο κι αν αυτό δυσαρεστεί κάποιους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εὐχαριστῶ, Ἠλία. Πολὺ καλό.
    Καὶ ξέρουμε ὅτι ὁ Κονδύλης κάθε ἄλλο παρὰ κολακεύει αἰσθήματα ἐθνικῆς ἢ ἄλλης αὐτοϊκανοποίησης.

    Ἐσεῖς δέ, φίλτατε Κρῆτα, πάντοτε εὔστοχος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω ότι τα πράγματα είναι απλά:

    Πατρίδα είναι το σπίτι μου, το κτίριο και οι άνθρωποι που καθόμαστε μαζί και που, συνήθως, είναι η οικογένειά μου. Αγαπώ τους ανθρώπους, διότι είναι «οι δικοί μου», αλλά είμαι και συναισθηματικά δεμένος με το κτίριο. Αγαπώ την αυλή, τον κήπο, την γλαστρούλα στο παράθυρο κλπ., όπως ακριβώς αγαπώ τις ακρογιαλιές, τα νησιά, τον ουρανό και την θάλασσα της Πατρίδας μου.

    Έθνος είναι η οικογένειά μου, οι άνθρωποι που πρωτογνώρισα στην ζωή μου, που πέρασα μαζί τους τα παιδικά μου χρόνια, αν όχι όλη μου την ζωή, έζησα τις χαρές και τις λύπες τους, μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα. Μέρος των ανθρώπων αυτών, όπως γράφω παραπάνω, κάθεται ακόμη στο σπίτι. Άλλοι έχουν φύγει, ίσως έχουν ξενιτευτεί. Όμως, δεν παύω γι αυτό να τους αισθάνομαι σαν «δικούς μου».

    Κάπως έτσι εξηγούσα κάποτε στα παιδιά μου τις έννοιες αυτές, τις καταλάβαιναν και εξακολουθούν να τις καταλαβαίνουν. Είναι τόσο δύσκολο για τους διεθνιστές να τις καταλάβουν και να πάψουν να δαιμονοποιούν τις έννοιες πατριωτισμός (=> αγάπη για το «σπίτι») και εθνικισμός (=> αγάπη για την οικογένεια); Πώς μπορεί κανείς να αρνηθεί τα τόσο φυσικά και ευνόητα αυτά πράγματα; Βεβαίως, υπάρχουν χώρες όπως οι ΗΠΑ και όχι μόνο, όπου άτομα από πολλά έθνη έχουν αναμειχθεί και δεν έχουν ακόμη προλάβει να αποκτήσουν εθνική συνείδηση, παρά το ότι είναι υπερήφανα που ανήκουν στο «American Nation». Και μόνον ότι, έστω και καταχρηστικώς, αυτοονομάζονται «nation»(*), δείχνει τον πόθο τους να γίνουν αυτό που μερικοί εξ «ημών» απορρίπτουν μετά βδελυγμίας. Αυτοί θέλουν τόσο πολύ να γίνουν αυτό που εμείς ΕΙΜΑΣΤΕ 3000 χρόνια τώρα κα βάλε και το αρνούμεθα, Κύριος οίδε γιατί.
    Οι Αμερικανοί, όμως, είναι υπερήφανοι για το «σπίτι» τους, την Αμερικανική Πατρίδα, την προσέχουν και δεν την ανταλλάσσουν με τίποτε. Είναι πατριώτες, όπως και να το κάνουμε.

    (*) Η λέξη «nation» είθισται να μεταφράζεται ως έθνος, αλλά δεν έχει ακριβώς την ίδια σημασία. Στα αγγλικά υπάρχει και η λέξη ethnos, ethnic κλπ., αλλ’ αυτό ανοίγει μία άλλη ιστορία, η οποία δεν είναι του παρόντος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

[comments moderated] Θὰ διαβάσω καὶ θὰ δημοσιεύσω τὸ σχόλιό σας τὸ συντομότερο δυνατόν. Σχόλια ἀγενῆ, ἄσχετα μὲ τὸ θέμα ἢ ἀνόητα, διαγράφονται.