Ad astra per aspera: Ἕνα ρεαλιστικὸ πολιτικὸ ὅραμα γιὰ τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος

Μὲ πρωτοβουλία συλλόγων καὶ ἑνώσεων ἀστρονομίας: Συλλογὴ ὑπογραφῶν κατὰ τοῦ ἐξοβελισμοῦ τῆς ἀστρονομίας ἀπὸ τὸ Λύκειο

Τί συμβαίνει; Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἱστορία μας (τὸ παρελθόν μας) ἐξοβελίζει καὶ τὸ μέλλον μας (τὰ ἄστρα) ἀπὸ τὸ σχολεῖο τὸ ὑπουργεῖο διὰ βίου ἀφελληνισμοῦ καὶ ἀποβλακώσεως;

Ἀντιδροῦν πολλοὶ στὰ φόρουμ τοῦ Διαδικτύου. Γράφουν πολλὰ καὶ ὡραῖα. Ἀρκετοὶ ἐξ αὐτῶν ἐπισημαίνουν καλοπροαιρέτως ὅτι ἡ ἀστρονομία μᾶς βοηθᾷ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς προλήψεις τῆς ἀστρολογίας καὶ τοὺς τσαρλατάνους καὶ νὰ σκεπτόμαστε ὀρθολογικά. Σιγὰ τὸ πρᾶμα, λέω ἐγώ. Ἐὰν αὐτὸ μόνον νομίζετε ὅτι προσφέρει ἡ ἀστρονομία, φίλοι μου, τὸ παιχνίδι εἶναι ἤδη χαμένο. Λιγότερο ἐπικίνδυνος εἶναι ὁ κάθε ὀνειροπαρμένος ἢ θεομπαίκτης τηλεπλασιὲ ἀπὸ ὅσο περιοριστικὴ εἶναι ἡ πεζὴ αὐτὴ ἀντίληψις στὴν ὁποία μᾶς ἔχουν καθηλώσει. Ἡ ἀστρονομία, ὅμως, μᾶς μαθαίνει νὰ ὀνειρευόμαστε, νὰ πετοῦμε στὰ ἄστρα· τὸν γεωσκώληκα τῆς λάσπης τὸν κάνει ταξιδευτὴ τῶν ἄστρων καὶ τῶν γαλαξιῶν.

Δὲν θέλω τὴν ἀστρονομία γιὰ νὰ μπορῶ «νὰ σκέπτομαι ὀρθολογικά». Αὐτὸ τὸ κάνω καὶ χωρὶς τ᾿ ἀστέρια· μοῦ ἀρκεῖ ὁ «Economist». Ἀγαπῶ τ᾿ ἀστέρια ἐπειδὴ νοσταλγῶ τὴν οὐράνια καταγωγή μου· Γῆς παῖς εἰμι καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος, αὐτὰρ ἐμοὶ γένος οὐράνιον (Ὀρφικὸν ἀπόσπασμα 17).

Ὁ Λουκᾶς Καβακόπουλος (συγγραφεὺς καὶ ἐπὶ χρόνια συνεργάτης τοῦ Παντελῆ Γιαννουλάκη στὸ «Strange») γράφει τὰ «Θέλω να ταξιδέψω στο Διάστημα!», «Πρέπει να φτιάξουμε Αποικίες στα Άστρα!», καί, παρόλο ποὺ σὲ ὁρισμένα σημεῖα διαφωνῶ μὲ τὶς ἀπόψεις του, μὲ αὐτὰ τὰ ἄρθρα μὲ συγκινεῖ.

Ὁ ποιητής, ἐπίσης, ἐκτὸς ἀπὸ καθηγητῆς ἀστροφυσικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν, ἀλλὰ καὶ πολιτικός, Χρίστος Γούδης, ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον δραστήριους καὶ συναρπαστικοὺς διανοητὲς τοῦ καιροῦ μας, γράφει τοὺς «Ἐραστὲς τῶν ἄστρων» (ἐκδ. Λιβάνη, 2006), καὶ θέτει ξανὰ τὰ ἐρωτήματα γιὰ τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν ποίησι, τὸν ἄνθρωπο, τὰ ἄστρα, τὸ μέλλον μας.

Μιὰ ποὺ ἔχουμε αὔριο καὶ ἐκλογές, ἰδοὺ ἕνα ρεαλιστικὸ ὅραμα γιὰ τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος. Ποιός θὰ τὸ διατυπώσῃ καὶ θὰ τὸ κάνῃ πράξι; Μετὰ τοὺς μεγάλους ἀποικισμοὺς τῆς Μεσογείου τοῦ 10ου καὶ 8ου-7ου αἰῶνος π.Χ., μετὰ τὴν ἐπέκτασι τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος κατὰ τὰ ἑλληνιστικὰ καὶ βυζαντινὰ χρόνια, νὰ ἀποικίσουμε, τώρα, τὰ ἄστρα καὶ τοὺς γαλαξίες. Ad astra per aspera.

Μιὰ ὡραία, ἑλληνικὴ ἐκδήλωσις («Ἴων Δραγούμης καὶ Ἑλληνισμός»)

Τὸ βράδυ τῆς περασμένης Τετάρτης εἶχα τὴν εὐκαιρία νὰ παραστῶ στὴν ἡμερίδα «Ἴων Δραγούμης καὶ Ἑλληνισμός» ποὺ διοργάνωσε τὸ Ἰνστιτοῦτο Ἐθνικῶν καὶ Κοινωνικῶν Μελετῶν «Ἴων Δραγούμης» στὸ Μέγαρο τῆς Παλαιᾶς Βουλῆς. Στὴν αἴθουσα ὅπου ἀγόρευσαν τόσες μεγάλες μορφὲς τοῦ κοινοβουλευτικοῦ μας βίου ἐπὶ ἕναν καὶ μισὸν αἰῶνες, εἴχαμε τὴν εὐκαιρία νὰ ἀκούσουμε γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τῆς ἁγνότερης ἴσως μορφῆς τῆς νεωτέρας πολιτικῆς μας ἱστορίας, τοῦ πολιτικοῦ μὲ τὴν πλέον γνήσια καὶ φιλελεύθερη, ρωμαλέα ἑλληνικὴ σκέψι ποὺ γνώρισε ὁ πολιτικός μας βίος.

Ὅλες οἱ ὁμιλίες θὰ ἀναρτηθοῦν προσεχῶς στὸν δικτυακὸ τόπο τοῦ Ἰδρύματος. Δυὸ-τρεῖς μόνον παρατηρήσεις ἀπὸ ἐμένα.

Κατ᾿ ἀρχάς, ἀξίζουν συγχαρητήρια στοὺς ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Ἰδρύματος, καὶ ἰδιαιτέρως στὸν πρόεδρο, καθηγητὴ Χρίστο Γούδη, γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῆς ἐκδηλώσεως. Τὸ ἐπίπεδο τόσο τῶν ὁμιλητῶν ὅσο καὶ τῶν παρισταμένων (Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἱερωμένοι, βουλευταὶ καὶ πολιτικοί καὶ διπλωμάται, στρατιωτικοὶ καὶ ἀπογόνοι μακεδονομάχων, πανεπιστημιακοί, ἱστορικοὶ καὶ φιλόλογοι, δημοσιογράφοι καὶ ἐπιστήμονες κάθε τομέως καὶ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, ἐνεργοὶ πολίτες), ἀλλὰ καὶ ἡ ὅλη ὀργάνωσις, αἴθουσα, ἔντυπο ὑλικό κ.λπ. ἦταν ἐξαιρετικά. Μοναδικὸ πρόβλημα ἡ μὴ αὐστηρὴ τήρησις τοῦ προγράμματος, λόγῳ τοῦ ἐνδιαφέροντος τῶν ὁμιλιῶν.

Ἀξιοκατάκριτος ἡ ἀπουσία τοῦ ἐν ἐνεργείᾳ πολιτικοῦ κόσμου, μὲ ἐξαίρεσι τοὺς βουλευτὲς τοῦ ΛΑ.Ο.Σ. Ἀλλὰ πῶς νὰ παραστοῦν οἱ πολιτικοὶ τῆς μίζας καὶ τῆς διαπλοκῆς, τοῦ «ὅ,τι εἶναι νόμιμο εἶναι ἠθικό», τῆς Ζῆμενς καὶ τοῦ Χρηματιστηρίου, τοῦ Σχεδίου Ἀννάν καὶ τοῦ «θὰ ξεχάσουμε τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας», τῶν Ἰμίων καὶ τοῦ βιβλίου τῆς Ρεπούση, τῆς λαθρομεταναστεύσεως, τῆς ὑποτέλειας καὶ τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ, σὲ ἡμερίδα γιὰ τόν... Ἴωνα Δραγούμη! Νὰ ἀκοῦν γιὰ Ἑλληνισμὸ καὶ παράδοσι καὶ λαϊκὸ πολιτισμὸ καὶ γλῶσσα καὶ ἑλληνικὲς κοινότητες, καὶ κράτος ποὺ ὑπηρετεῖ τὸ Ἔθνος, καὶ Ἔθνος ποὺ σκοπὸ ἔχει τὴν δημιουργία πολιτισμοῦ, καὶ ἀγῶνες καὶ Μακεδονία καὶ Μαρτύρων καὶ Ἡρώων Αἷμα!

Δεύτερον, ἡ ἐπιτυχία τῆς ἐκδηλώσεως καταδεικνύεται ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν ἐπρόκειτο οὔτε γιὰ κομματικὴ ἐκδήλωσι, οὔτε γιὰ ἁπλὴ ἀπαγγελία πανηγυρικῶν λόγων καὶ ἐγκωμίων. Παράδειγμα ἡ ὁμιλία τοῦ καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν πατρὸς Γεωργίου Μεταλληνοῦ, γιὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Ἀντιπαρέβαλε ὁ πατὴρ Γεώργιος τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ μὲ τὸν Ἴωνα Δραγούμη, ὑποδεικνύοντας σημεῖα στὰ ὁποῖα ἀντιπαρατίθενται καὶ συγκρούονται οἱ θέσεις καὶ ἡ δράσις τῶν δύο μεγάλων αὐτῶν μορφῶν (κυρίως σὲ σχέσι μὲ τὴν ἑλληνορθόδοξη ἁγιοπατερικὴ παράδοσι), καὶ σημεῖα στὰ ὁποῖα συμβαδίζουν. Κριτικὴ και στὸν Δραγούμη, λοιπόν· κανενὸς εἰδωλοποίησις. Μέσῳ αὐτῶν τῶν ἀντιπαραθέσεων καὶ τοῦ γόνιμου διαλόγου, ὅπως ἐτόνισε καὶ ὁ πατὴρ Γεώργιος, ἐφ᾿ ὅσον στὴν ψυχὴ καὶ τῶν μὲν καὶ τῶν δὲ ὑπάρχει ἡ Ἑλλάδα, ἐπιτυγχάνεται ἡ σύνθεσις, γιὰ τὸ καλὸ τῆς πατρίδος μας.

Ἀναμφιβόλως, τὸ Ἰνστιτοῦτο Ἐθνικῶν καὶ Κοινωνικῶν Μελετῶν «Ἴων Δραγούμης», στὸν λίγο χρόνο τῆς ὑπάρξεώς του, ἔχει ἤδη κατορθώσει νὰ ἀναταράξῃ τὰ λιμνάζοντα νερὰ καὶ νὰ παραγάγῃ φρέσκια πολιτική, ἱστορική, κοινωνική, ἐθνικὴ σκέψι. [Δικτυακὸς τόπος] [Βίντεο ἐκδηλώσεων καὶ ἐκπομπῶν]

Τέλος, θὰ κάνω ἀκόμη μιὰ μνεία στὸ συγγραφικὸ ἔργο τοῦ καθηγητοῦ Χρίστου Γούδη. Σὲ ὅσους παρέστησαν στὴν ἐκδήλωσι μοιράστηκε δωρεὰν ἡ 80σέλιδη ποιητικὴ συλλογὴ τοῦ Χρίστου Γούδη μὲ τίτλο «Ἕλληνες: παῖδες ἐσμὲν καὶ θείας κοινωνοὶ φύσεως» (ἐκδ. «Μέτρον», 2006). Συλλογὴ ἑλληνοκεντρικῶν ποιημάτων τοῦ καθηγητοῦ, ἀλλὰ καὶ ποιητικῶν ἀποδόσεων τοῦ ἰδίου στὴν νέα ἑλληνικὴ ἀποσπασμάτων ἀπὸ τὸν Ὅμηρο, καθὼς καὶ τῆς Ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλίας τοῦ Ἰησοῦ. Ποιήματα γιὰ τὴν Ὀλυμπία, τὴν Ἀθήνα καὶ τὶς Θερμοπύλες· τὸ Εἰκοσιένα, τὸ Μεσολόγγι, τοὺς Ἕλληνες καὶ τοὺς «Ὡραίους σὰν Ἕλληνες» ὅπου γῆς. Ὡραιότατο.

Ἀντιγράφω (μεταφέροντας στὸ πολυτονικὸ) τὴν εἰσαγωγή:

Ἡ μεγαλωσύνη τῶν ἐθνῶνδὲν μετριέται μὲ τὸ στρέμμα.
Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται
καὶ μὲ τὸ αἷμα.
Κωστῆς Παλαμᾶς

Τρεῖς χιλιάδες χρόνια ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ἑλληνικὴ ἱστορία συμπυκνωμένη στὴ λιτότητα τοῦ ποιητικοῦ λόγου. Χρεῖ λέγειν τὰ καίρια. Στὴν ἐποχή μας τῶν γοργῶν ρυθμῶν, τῆς ἀγχώδους κινητικότητας καὶ τῆς φυγῆς σὲ ἕνα μελλοντικὸ πουθενά, ἡ ἀναγωγὴ στὴν πεμπτουσία τῆς ἑλληνικότητας ἀποτελεῖ ὑπαρξιακὴ πράξη ἀντίστασης ἐνάντια σὲ ἕναν τεχνολογικὸ νεοβαρβαρισμὸ καὶ ἕναν ἀμοραλιστικὸ οἰκονομισμὸ ποὺ δίκην πλημμυρίδος κατακλύζουν τὴ γῆ τῶν προγόνων μας.

Σ᾿ αὐτοὺς ποὺ διατείνονται ὅτι τὴν γλῶσσαν τὴν ἑλληνικὴ οἱ Ποσειδωνιᾶται ἐξέχασαν τόσους αἰῶνας ἀνακατευμένοι μὲ Τυρρηνοὺς καὶ μὲ Λατίνους κι ἄλλους ξένους (Κ. Καβάφης) ἐμεῖς ἀντιστεκόμαστε μὲ μιὰ σύντομη ἐκφορὰ τῶν ἡρωικῶν πράξεων, τῶν μαρτυρικῶν ὁλοκαυτωμάτων καὶ τῶν θείων ἐντολῶν τῶν Ἑλλήνων. Γιατί ἐμεῖς Ἕλληνες ἐσμὲν τὸ γένος ὡς ἥ τε φωνὴ καὶ ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ (Πλήθων Γεμιστὸς) καὶ θείας ἐσμὲν κοινωνοὶ φύσεως (Πέτρου, Ἐπιστολαί). Καὶ ἐπιμένουμε ἀνυποχώρητοι, ὁπλισμένοι μὲ νεανικὸ πεῖσμα, γιατί οἱ Ἕλληνες ἀεὶ παῖδες ἐσμέν, γέρων δὲ Ἕλλην οὐκ ἔστιν (Πλάτων). Καὶ ὡς ἐλάλησεν ὁ αἰνικτής: παιδὸς ἡ βασιληίη...

Χρίστος Γούδης
30 Νοεμβρίου 2005
τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα
Πάτρα

Καὶ τὸ πρῶτο ποίημα ἀπὸ τὴν συλλογή:

Η ΚΙΒΩΤΟΣ

Τὴν κιβωτὸ τῆς μοίρας μας
Δὲν τήνε φτιάξαμε ἀπὸ ξύλο
Καὶ δὲν τὴν ρίξαμε στὴ θάλασσα

Δὲν τὴ γεμίσαμε μ᾿ ὅλα τὰ ζωντανὰ τῆς φύσης
Καὶ δὲν στείλαμε περιστέρι
Γιὰ νὰ χαθεῖ στὴν καταιγίδα
Ἢ νάρθει πίσω ὁδοδείκτης τῆς γαλήνης.

Τὴν κιβωτὸ τῆς μοίρας μας
Τὴν φτιάξαμε ἀπὸ μάρμαρο πεντελικὸ
Καὶ πνεῦμα ἁρμονίας καὶ κολῶνες

Καὶ τήνε στήσαμε στὸ βράχο
Νὰ ἀγναντεύει τὸν γαλάζιο ὁρίζοντα
Μέσ᾿ ἀπὸ τὰ γαλάζια μάτια της ἡ κουκουβάγια

Καὶ νὰ φωλιάζει στὰ ἐρείπια αὐτῆς τῆς γῆς
Καὶ νὰ θρηνεῖ τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴ μοναξιὰ
Τῆς δόξας ποὺ ἦταν κάποτε ἡ Ἑλλάδα

Καὶ νὰ προσμένει τὴν μεγάλη ἐπιστροφὴ
Μέσ᾿ ἀπ᾿ τὰ βάθη τῆς δικῆς μας πολυτάραχης Ἀνατολῆς
Γιὰ νὰ σηκώσει πάλι ὑψηλὰ
Τὸν φωτοδότη Ἥλιο τῶν Ἑλλήνων

* * *

Ἄρθρα γιὰ τὸν Ἴωνα Δραγούμη:
+ Χρῆστος Χαρίτος, «Ἴων Δραγούμης: ὁ Ἑλληνικὸς Ἐθνικισμὸς στὴν καθαρή του μορφή», «Ἑλληνικὲς Γραμμές», 28-7-2008.
+ Γιῶργος Πισσαλίδης, «Ἴων Δραγούμης: ὁ πατέρας τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ», «Ἑλληνικὲς Γραμμές», 2002.

No marbles, no flame?

Παρακολουθῶ μὲ ἐνδιαφέρον τὶς πρωτοβουλίες πολιτῶν στὸ Διαδίκτυο, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ἀρπαχθέντων γλυπτῶν τοῦ Παρθενῶνος ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ Λονδίνου τὸ 2012. Οἱ πιὸ μαχητικοὶ μάλιστα προτείνουν νὰ ἀντιτάξουμε στοὺς Ἄγγλους τὸ σύνθημα: No marbles? No flame!

Ἱστολόγιον: No marbles? No flame!

Facebook group (ἤδη (27-9-2008) 4.222 μέλη): You want the OLYMPIC FLAME??? Give us back the STOLEN Marbles

Θεωρῶ τὶς πρωτοβουλίες αὐτὲς ἀξιέπαινες, καὶ τὶς στηρίζω. Θεωρῶ ὅτι εἶναι εὐκαιρία καὶ εἶναι καὶ χρέος μας νὰ ἀνακινήσουμε τώρα τὸ θέμα. Καὶ θεωρῶ ὅτι πρέπει νὰ τίθεται μετ᾿ ἐπιτάσεως, καὶ ἑν Ἑλλάδι καὶ στὴν Βρετανία, στὸ ὑψηλότερο δυνατὸ ἐπίπεδο (ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας κατὰ τὴν παράδοσι τῆς Φλόγας), ἀλλὰ καὶ -πάνω ἀπ᾿ ὅλα- μεταξὺ πολιτῶν τῶν δύο χωρῶν.

Ἐν τούτοις, γιὰ τὸ σύνθημα «No marbles? No flame!» ὑπάρχουν ἀντιρρήσεις, τυπικὲς καὶ οὐσιαστικές.

Σὲ ἐπίπεδο μιᾶς πρωτοβουλίας πολιτῶν, εἶναι -ἐπαναλαμβάνω- ἀξιέπαινο, καὶ προσωπικῶς τὸ στηρίζω, διότι θὰ βοηθήσῃ νὰ ἀνακινηθῇ τὸ θέμα. Ὡς Ἑλληνικὴ Πολιτεία, ὅμως, δὲν μποροῦμε καὶ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ θέσουμε ἔτσι. Ὄχι ἔτσι.

Τυπικῶς, κατ᾿ ἀρχάς, δὲν ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν Ὀλυμπιακὴ Φλόγα. Οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες καὶ ἡ Φλόγα, τυπικῶς -ὅσο καὶ ἂν αὐτὸ εἶναι ἀνιστόρητο, ἱερόσυλο ἢ ὅπως ἀλλιῶς τὸ χαρακτηρίσουμε-, ἀνήκουν στὴν ΔΟΕ· ἐμεῖς δὲν ἔχουμε κανένα τυπικὸ δικαίωμα, μόνον ἠθικό. Ἡ ΔΟΕ μᾶς ἀναθέτει νὰ δίνουμε τὴν Φλόγα καὶ νὰ παρελαύνουμε πρῶτοι, γιὰ νὰ μᾶς τιμήσῃ. Συνεπῶς, ἄρνησί μας νὰ δεχθοῦμε τὴν ἀρμοδιότητα τῆς ΔΟΕ θὰ ἐσήμαινε αὐτόματη διαγραφή μας ἀπὸ τὸ διεθνὲς ἀθλητικὸ κίνημα (ἴσως γιὰ καλό, θὰ ποῦν μερικοί· ἄσχετο!)

Αὐτὸ ὡς πρὸς τὸ τυπικὸν τῆς ὑποθέσεως. Ὡς πρὸς τὴν οὐσία, ἡ κίνησις θὰ ἦταν λανθασμένη στρατηγικῶς. Ἐφ᾿ ὅσον δὲν ἔχουμε τὴν δύναμι νὰ ἐκβιάσουμε καὶ νὰ ἐπιβάλουμε διὰ τῆς ἰσχύος τὸ δίκαιόν μας, μιὰ ἀντίδρασι σὰν τὴν παραπάνω θὰ μᾶς ἐμφάνιζε σὰν κακομαθημένο παιδὶ ποὺ τοῦ πῆραν τὸ παιχνίδι και γιὰ ἐκδίκησι κλαίγεται καὶ κρατᾷ μοῦτρα. Θὰ μᾶς δυσφημοῦσε διεθνῶς καὶ θὰ ἐπίκραινε τὴν πλειονότητα τῶν Βρετανῶν πολιτῶν καὶ τοὺς φιλέλληνες ὅλου τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι στηρίζουν τὸ δίκαιο αἴτημα τῆς ἐπιστροφῆς τῶν γλυπτῶν. Ἡ ἔξυπνη στάσις, ἐπομένως, εἶναι νὰ δείξουμε ἀνωτερότητα: Ἐμεῖς προσφέρουμε, καὶ θὰ προσφέρουμε, ἀνεξαρτήτως ἀνταλλαγμάτων. Σᾶς δίνουμε τὴν Φλόγα, κι ἂς χρωστᾶτε ἀκόμη ἐσεῖς αὐτὸ ποὺ ὀφείλετε στοὺς Ἕλληνες καὶ στὸν πανανθρώπινο πολιτισμό. Καὶ εἴμεθα βέβαιοι ὅτι θὰ κάνετε τὸ χρέος σας.

Καὶ ἡ στάσις αὐτὴ δὲν εἶναι μόνον στρατηγικῶς ἀποτελεσματικότερη, ἀλλὰ καὶ βαθύτατα ἠθική. Ὄχι ἐπειδή... «τὰ γλυπτὰ δὲν ἀνήκουν σὲ ἐμᾶς, ἀλλὰ στὴν ἀνθρωπότητα», κατὰ τὴν μπουρδολογία κάποιων διανοητικῶς καθυστερημένων καὶ ἀφελληνισμένων «προοδευτικῶν». Ἀλλὰ γιὰ ἐντελῶς διαφορετικοὺς λόγους.

Τὰ γλυπτὰ τῆς Ἀκροπόλεως, ἀναπόσπαστα μέλη -ἀκρωτηριασθέντα ἀπὸ τὸν Ἔλγιν- τοῦ μνημείου, ἱερὰ κειμήλια καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν σύμβολα τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας καὶ ταυτότητος, ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὸν στοιχειώδη σεβασμὸ πρὸς τὸν παγκόσμιο πολιτισμό, τὴν Τέχνη καὶ τὴν Φύσι, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐθνική μας ὑπόστασι, νὰ ἐπιστρέψουν στὴν πατρίδα τους, καὶ τὸ μνημεῖο νὰ ἀποκατασταθῇ. Ἀλλὰ τὴν Φλόγα, τὸν Πολιτισμό, τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Ὀμορφιά καὶ τὴν Ἀρετή, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες τὰ χαρίζουμε στὴν ἀνθρωπότητα ἁπλόχερα, χωρὶς νὰ περιμένουμε ἀνταπόδωσι.

Τὰ ἱερὰ κειμήλια τοῦ Παρθενῶνος δὲν εἶναι ἀντάλλαγμα γιὰ ὁτιδήποτε· οὔτε χάριν ἀνταλλαγμάτων προσφέρουμε τὴν Ὀλυμπιακὴ Φλόγα.

Ἡ Ἑλλὰς εἶναι ὁ πνευματικὸς ἡγέτης τῆς ἀνθρωπότητος. [1]

Ἡ Ἑλλάς, ὅπως ὁ ἥλιος, χαρίζει ἁπλόχερα, χωρὶς νὰ ζητᾷ ἀνταλλάγματα, τὸ φῶς της σὲ δικαίους καὶ ἀδίκους. [2]

Ἡ Ἑλλὰς ἀντιτάσσει τὴν ἀσπίδα, τὸ δόρυ καὶ τὸ ξίφος, ὄχι γιὰ νὰ κερδίσῃ ὑλικὴ ἰδιοκτησία καὶ ἐξουσία, ἀλλὰ γιὰ νὰ κερδίσῃ τὴν ψυχή της· γιὰ νὰ ὑπερασπισθῇ τὴν Τιμή της.

Ἡ Ἑλλάς, ἔδωσε τὴν Ὀλυμπιακὴ Φλόγα στὸ Τρίτο Ράιχ, γιὰ νὰ λάβῃ εἰς ἀνταπόδωσιν τὴν φλόγα τῶν Στούκας, τὸ ὀλοκαύτωμα τοῦ Διστόμου καὶ τῶν Καλαβρύτων. Ἡ Ἑλλὰς θὰ δώσῃ τὴν ἱερὴ Φλόγα καὶ στὸ Ἠνωμένο Βασίλειο, ἀσχέτως ἂν δὲν ἔχει λάβει εἰς ἀνταπόδωσιν παρὰ τὸ σχοινί τοῦ Καραολῆ καὶ τοῦ Παλληκαρίδη, τὴν προδοσία τῆς Πόλης καὶ τῆς Κύπρου. [3]

Τὰ ἱερά μας κειμήλια θὰ τὰ ἐπανακτήσουμε, ἐπιτελώντας τὸ χρέος μας πρὸς τὴν Ἱστορία, τοὺς θεοὺς καὶ τὴν τιμή μας, εἴτε ὅταν φρονιματισθοῦν οἱ ἐξουσιαστὲς τοῦ φίλου λαοῦ τῶν Βρετανῶν, εἴτε μὲ τὴν δύναμι τῶν ὅπλων [4], ὅταν καταστῇ δυνατόν. Ἔως τότε, θὰ συνεχίσουμε νὰ προσφέρουμε καὶ νὰ θυσιαζόμεθα, ὅπως κάναμε χιλιετίες τώρα.

Μιὰ ἄλλη ἄποψις (ἀπὸ τὸν καθηγητὴ Χρίστο Γούδη)

Ὑπάρχει μάλιστα ἡ ἄποψις ὅτι ἀκόμη καὶ τὰ κλαπέντα κειμήλιά μας εἶναι οἱ καλύτεροι πρεσβευτές μας. Ὁ θαυμασμὸς ποὺ ἀπολαμβάνουν σὲ ὅλον τὸν κόσμο καταδεικνύει τὴν παγκόσμια πνευματικὴ ὑπεροχὴ καὶ κυριαρχία μας. «Οἱ καλύτεροι πρεσβευτές μας εἶναι τὰ ἀρχαῖα», λέγει ὁ Χρίστος Γούδης (βλέπε ἀπὸ τὸ 20:30 λεπτὸν τοῦ βίντεο). «Τί καλύτερη διαφήμισι; Θὰ ἔπρεπε νὰ δίνουμε κι ἄλλα ἀγάλματα», νὰ προβάλλουμε τὴν Ἑλλάδα σὲ ὅλον τὸν κόσμο, ἀντὶ νὰ τὰ ἔχουμε νὰ πιάνουν ἀράχνες στὶς ἀποθῆκες μας, συμπληρώνει.

Ὀρθὲς γενικῶς οἱ παρατηρήσεις τοῦ κ. Γούδη, ἀλλὰ ἐπὶ τοῦ συγκεκριμένου διαφωνῶ. Πρῶτον, ὅσον ἀφορᾷ στὴν Ἀκρόπολι εἰδικῶς, τὸ μνημεῖο εἶναι ἐνιαῖο, τόσο τὸ γλυπτὸ μνημεῖο τὸ ἴδιο, ὅσο καὶ σὲ συνάφεια μὲ τὸν Ἱερὸ Βράχο, τὸ γλυπτὸ καὶ τὸ φυσικὸ μνημεῖο μαζί. Δεύτερον, ἄλλο νὰ δίδῃς, ἄλλο νὰ σὲ κλέπτουν. Τρίτον, οἱ κλέπται Φραγκοσάξονες δὲν ἀναγνωρίζουν διὰ τῆς κλοπῆς πνευματικὴ ὀφειλὴ εἰς τοὺς Ἕλληνας, ἀλλὰ θεωροῦν ἑαυτοὺς ἀπογόνους καὶ ἰδιοκτῆτες τῆς ἀρχαίας κληρονομᾶς, ἐμᾶς δὲ μᾶς θεωροῦν νόθους καὶ ἀνδράποδα. (Περισσότερα γιὰ τὴν ἱστορία καὶ τὴν σημασία τῆς λεηλασίας ἔχω γράψει στὸ «Ἡ ἀποκατάστασις τοῦ Παρθενῶνος καὶ ἡ ξανθιὰ ἀρχ**ολόγος», ὅπου καὶ παραπομπὲς καὶ σὲ ἄλλες ἐξαιρετικὲς ἱστοσελίδες γιὰ τὸ θέμα.)

(Γιὰ τὸ ἀξιολογότατο ἔργο τοῦ Ἰνστιτούτου «Ἴων Δραγούμης» καὶ τοῦ Χρίστου Γούδη προσωπικῶς, καὶ γιὰ τὴν πρόσφατη ὡραία ἐκδήλωσι στὴν Παλαιὰ Βουλή, θὰ γράψω προσεχῶς. Οἱ δὲ ἐκπομπὲς τοῦ Ἰδρύματος προβάλλονται καὶ ἀπὸ τὸ osoizontanoi.blogspot.com .)


Σημειώσεις:

[1] Γεώργιος Ἀ. Βλάχος, «Ἡ Καθημερινή», 29 Ὀκτ. 1940: «Κράτος μικρὸν μὲ ἱστορίαν μεγίστην, μήτηρ θηλάσασα τὴν ὑφήλιον, φάρος λαμπροτάτου φωτός, ἡ Ἑλλάς, καταυγάσασα τοὺς αἰῶνας, ἔδωσεν εἰς ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα ὄχι μόνον τὴν ζωήν, τὸ φῶς, τὸν πολιτισμόν, τὰ γράμματα καὶ τὰς τέχνας, ἀλλὰ καὶ τὸ παράδειγμα τῆς αὐτοθυσίας καὶ τοῦ ἡρωισμοῦ, τὴν Σαλαμῖνα, τὰς Θερμοπύλας, τὸ Ζάλογγον, τὸ Σοῦλι, τὸ Μεσολόγγι...»

[2] Ἰωάννης Συκουτρῆς, «Φιλοσοφία τῆς ζωῆς»: «Εἰς τὴν ἑτοιμότητα τοῦ κινδύνου τὸν σύρει [τὸν ἡρωικὸ ἄνθρωπο] μὲ ἀκαταμάχητον ἔλξιν ἡ αἰσθητική, θὰ ἔλεγα, γοητεία τοῦ κινδύνου, ἡ συναίσθησις ὅτ᾿ εἶναι προνόμιον τῶν ἐκλεκτῶν (ὄχι καθῆκον ἢ πράξις φιλανθρωπίας) νὰ συντρίβωνται ὑπὲρ τῶν ἄλλων, ὑπὸ τῶν ἄλλων - τὸ πολυτιμότερον προνόμιον! [...]
Ὑπερήφανος εἶναι, ὄχι ἐγωιστής. Δι᾿ αὐτὸ σπαταλᾷ τὸν ἑαυτόν του. Ἡ εὐτυχία του εἶναι νὰ δαπανᾷ, ἀκριβέστερον ἀκόμη: νὰ δαπανᾶται. Ἀνεξάντλητος ὅπως εἶναι, δὲν ξέρει ἀριθμητικήν. Εἶναι τόσον πλούσιος, ὥστε θ᾿ ἀναπληρώσῃ εὔκολα (τὸ ξέρει) κάθε ζημίαν· πρὸς τί λοιπὸν νὰ τὴν ὑπολογίζῃ; [...]
Σκορπᾷ τοῦ νοῦ του τὰ γεννήματα, ποὺ εἶναι δι᾿ αὐτόν βιώματα ψυχῆς, χωρίς νὰ κατοχυρώνῃ συγγραφικῶς τὴν πατρότητά των, νά ἔτσι σὰν τὸν ἥλιον ποὺ ἀκτινοβολεῖ παντοῦ τὸ φῶς του. Καὶ ὁ ἥλιος δὲν ἔχει μετρητὴν τοῦ φωτός· ἔχουν αἱ ἠλεκτρικαὶ ἐταιρεῖαι μόνον. Καὶ εἶν᾿ ἡ χαρά του νὰ σκορπᾷ: ὅλα τ᾿ ἀγαθὰ τῆς γῆς τὰ ἐκτιμᾷ ὄχι ὡς κτήματα, ἀλλ᾿ ὡς χρήματα (μὲ τὴν ἀρχαίαν σημασίαν τῆς λέξεως ἐκ τοῦ χρῶμαι), ὡς δαπανήματα δηλαδή. Ἢ μᾶλλον πιστεύει πὼς ἀγαθὰ δὲν εἶναι· γίνονται ἀγαθά, ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς καὶ ἐφ᾿ ὅσον δαπανῶνται.»

[3] Ἠλίας Μπαζίνας, «Φίλαθλος», 5 Δεκ. 1999: «Ἂς μὴν μᾶς παρασύρῃ λοιπὸν κάποια ἀταίριστη καὶ ξένη πρὸς τὴν οὐσία τοῦ Ἕλληνα ἔπαρση. Ἂς μὴ φανταζόμαστε ὅτι ἤρθαμε γιὰ νὰ «κυβερνήσουμε τὸν κόσμο». Δὲν εἶναι ἡ μοίρα καὶ ὁ προορισμός μας νὰ ὑποδουλώνουμε ἀλλὰ νὰ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΥΜΕ. Νὰ λυτρώνουμε ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ σκοταδιοῦ. Σχεδὸν πάντα μὲ δικές μας ὀδύνες καὶ ὠδίνες. ἡ μοῖρα μας εἶναι ἡ μοῖρα τοῦ Προμηθέα. Τὸν Σταυρό τὸν ἀγκαλιάσαμε σὰν σύμβολο, γιατὶ καταλάβαμε ὅσο κανένας τὸ νόημά του.»

[4] Ὅπως ὁ Αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος ἐπανέκτησε καὶ ἀνύψωσε τὸν Τίμιο Σταυρό [Ἱ.Μ. Παντοκράτορος] [Βῆμα] (Κωνσταντινούπολις 14 Σεπτ. 629, Ἰεροσόλυμα 30 Μαρτ. 630· ἐξ οὗ καὶ τὸ περίφημον «Σῶσον Κύριε τὸν λαόν Σου / καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν Σου· νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος / καὶ τὸ Σὸν φυλάττον διὰ τοῦ Σταυροῦ Σου πολίτευμα.»)


Δεῖτε ἐπίσης:

Ἡ Μελίνα, ὁ Ντασέν, ὁ Ἔλγιν καὶ τὸ νέο Μουσεῖο τῆς Ἀκρόπολης. Ἐκπομπὴ «Ἔρευνα», μὲ τὸν Παῦλο Τσίμα, MEGA, 2008-05-06 (54 min) [βίντεο] [ἱστοσελὶς τῆς ἐκπομπῆς] [κείμενο σὲ pdf]

Ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα θραῦσμα τῆς ζωφόρου τοῦ Παρθενῶνος ἀπὸ τὸ Μουσεῖο τοῦ Παλέρμο (23-9-2008). Εὐχαριστοῦμε θερμῶς τοὺς φίλους Ἰταλούς, τὸν πρόεδρο Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο καὶ τὸν φιλέλληνα ἀρχαιολόγο καθηγητὴ Λουὶ Γκοντάρ.

Marbles Reunited
Μιὰ θαυμάσια βρετανικὴ πρωτοβουλία, ἡ ὁποῖα ἀνασυνθέτει μὲ ἡλεκτρονικὸ τρόπο τὰ ἀκρωτηριασθέντα γλυπτὰ τοῦ Παρθενῶνος. Δεῖτε το!
Γιὰ αὐτοὺς τοὺς φίλους Βρετανούς, ὅπως καὶ αὐτοὺς τῆς British Committee for the Restitution of the Parthenon Marbles, ἀξίζει νὰ δώσουμε τὴν Φλόγα!

Προηγούμενες δημοσιεύσεις μου:
+ Ξενάγηση στὸ Νέο Μουσεῖο Ἀκροπόλεως (βίντεο) - Ἀναθερμαίνεται τὸ αἴτημα τοῦ ἐπαναπατρισμοῦ τῶν κλοπιμαίων τοῦ Ἔλγιν
+ Τὸ Νέον Μουσεῖον Ἀκροπόλεως καὶ ἡ ἄλλη ἄποψις γιὰ τὰ κτήρια τῆς Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου
+ Oἱ κόρες τῶν Ἀθηνῶν ταξιδεύουν
+ Ἡ ἀποκατάστασις τοῦ Παρθενῶνος καὶ ἡ ξανθιὰ ἀρχ**ολόγος
...ὅπου καὶ παραπομπὲς σὲ ἄλλους δικτυακοὺς τόπους.

Ἄλλα Facebook groups καὶ causes:
+ Repatriation of the Parthenon Marbles
+ Return of the Greek Art To Greece
+ Return and Restoration of Hagia Sophia and The Seminary of Halki
+ The new Acropolis Museum

Δύο βιβλία

Τὸν Σταῦρο Καρκαλέτση, ἱστορικό, βαλκανολόγο, συγγραφέα, ἀρθρογράφο περιοδικῶν πολιτικῆς καὶ ἄμυνας, ὑποψήφιο βουλευτὴ Εὐβοίας μὲ τὸν ΛΑ.Ο.Σ. στὶς τελευταῖες ἐκλογές, τὸν εἶχα ἀκουστὰ χρόνια τώρα ἀπὸ τὰ βιβλία του γιὰ τὶς περιπέτειες καὶ τοὺς ἀγῶνες τοῦ νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ. Θεωροῦσα δεδομένο ὅτι εἶναι Κύπριος εἶχε γράψει τόσα, γιὰ τὴν Κύπρο, ἀπὸ τὴν Κύπρο. Προσφάτως μόνον πρόσεξα σὲ κάποιο βιβλίο τὸ βιογραφικό του, καὶ μετ᾿ ἐκπλήξεως διάβασα ὅτι εἶναι γέννημα-θρέμμα Ἀθηναῖος! Μεγάλωσε καὶ σπούδασε στὴν Ἀθήνα. Καί, προσέξτε, σηκώθηκε ἀπὸ τὸ σπιτάκι του στὴν Ἀθήνα, τελειώνοντας τὶς σπουδές του, καὶ πῆγε καὶ ἔζησε χρόνια στὴν Κύπρο (Λεμεσσός), Δωδεκάνησα (Ρόδος και Κως), Θράκη (Κομοτηνή)! Ἐπειδὴ ἔνιωθε τὸ χρέος νὰ ἀγωνιστεῖ στὸ πλευρὸ τῶν ἀκριτῶν, ἐπειδὴ ἤξερε ὅτι δὲν ἀρκοῦν τὰ λόγια, χρειάζονται καὶ πράξεις.

Σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους ἁπλῶς βγάζει κανεὶς τὸ καπέλο γιὰ τὴν συνέπειά τους.

Ὅταν λοιπὸν οἱ μισέλληνες Λιακορεπούσηδες κραύγαζαν τὴν προπαγάνδα τους ἀμφισβητώντας τὴν Γενοκτονία τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ (στοὺς ὁποίους Λιακορεπούσηδες καὶ τοὺς λοιποὺς σιχαμεροὺς Νακρατζο-Ἰούς, μόλις πρὶν τέσσερις ἡμέρες ἡ International Association of Genocide Scholars ἔδωσε τὸ πλέον βροντερὸ χαστοῦκι, ἀναγνωρίζοντας ἐπισήμως τὴν γενοκτονία), ὁ Σταύρος Καρκαλέτσης μελετοῦσε Ἱστορία καὶ ἔγραφε βιβλία.

Σταύρος Γ. Καρκαλέτσης, «Τὸ Ποντιακὸ Ἀντάρτικο καὶ ἡ Γενοκτονία», Μονογραφίες τῆς Στρατιωτικῆς Ἱστορίας, 2007

«Tην αυγή του 20ού αιώνα οι Ελληνες κάτοικοι του Πόντου, οι οποίοι είχαν διατηρήσει επί τρεις σχεδόν χιλιετίες αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά της εθνικής τους ταυτότητας, ανέμεναν με λαχτάρα την εξόρμηση της "μητέρας-πατρίδας" προς απελευθέρωση των "αλύτρωτων αδελφών". Οι μεγάλες επιτυχίες του Ελληνικού Στρατού στους Βαλκανικούς Πολέμους έδωσαν βάσιμες ελπίδες στους Πόντιους ότι σύντομα θα εντάσσονταν στη Μεγάλη Ελλάδα. Οι Τούρκοι ηγέτες όμως είχαν ήδη συμφωνήσει να εξολοθρεύσουν όλους τους χριστιανούς της Μικράς Ασίας. Το 1914 άρχισαν οι πρώτες σφαγές. Αργότερα η δυναμική διεκδίκηση της Ιωνίας από τον Ελληνικό Στρατό (1919-1922) προκάλεσε τη γενίκευση της εξόντωσης των χριστιανών. Επρόκειτο για την πρώτη μεθοδευμένη γενοκτονία του 20ού αιώνα. Oι Πόντιοι όμως δεν δέχθηκαν -σε αντίθεση με τους Μικρασιάτες Ελληνες- μοιρολατρικά τον αφανισμό τους. Χιλιάδες άνδρες κατέφυγαν στα δυσπρόσιτα όρη της περιοχής, δημιούργησαν αντάρτικα σώματα και αντιστάθηκαν με άφθαστη γενναιότητα στους επίδοξους σφαγείς τους. O γνωστός ιστορικός Σταύρος Καρκαλέτσης εξιστορεί με συναρπαστικό τρόπο τις τραγικές όσο και ηρωικές στιγμές του ποντιακού Ελληνισμού. Από τη γενοκτονία στην ένοπλη αντίσταση και τέλος στον ξεριζωμό, ο αναγνώστης γίνεται μάρτυρας της τουρκικής βαρβαρότητας, της ελληνικής κρατικής αναλγησίας αλλά και της δόξας που κέρδισαν οι Πόντιοι αντάρτες στα όρη της Πάφρας, του Τοπ Τσαμ και της Σάντας. Tο βιβλίο περιλαμβάνει πλούσιο φωτογραφικό υλικό, πρωτότυπους χάρτες καθώς και θαυμάσιες καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις στολών του διακεκριμένου εικονογράφου Χρήστου Γιαννόπουλου, αποκλειστικού συνεργάτη των Εκδόσεων ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ.»

...

Στὸν καθηγητὴ ἀστρονομίας τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν, ποιητή, συγγραφέα, πρώην ὑπεύθυνο ἰδεολογίας καὶ πολιτικῆς τοῦ ἱδρύματος «Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς», ὑποψήφιο βουλευτὴ Ἐπικρατείας μὲ τὸν ΛΑ.Ο.Σ. στὶς τελευταῖες ἐκλογὲς καὶ νῦν πρόεδρο τοῦ ἱδρύματος «Ἴων Δραγούμης», «ἀναρχοδεξιὸ» (!) Χρίστο Γούδη, ἀναφέρθηκα καὶ ἄλλοτε, μὲ ἀφορμὴ τὸ βιβλίο του «Ἀνατομία τῆς Δεξιᾶς». (Ἄλλα βιβλία του: «Ὀδὸς Ἑλλήνων», «Ἡ κουλτούρα τῆς Δεξιᾶς» κ.ἄ.)

Αὐτὲς τὶς μέρες ὁ καθηγητὴς Χρίστος Γούδης ἐπανῆλθε δριμύτερος μὲ ἕνα νέο ἐξαίρετο πόνημα: «Ἱστορία τῆς Νεότερης Ἑλλάδας», ἐκδ. Κάκτος, 2007, σελ. 408. Ἕνα βιβλίο, κίνητρο γιὰ τὴν συγγραφὴ τοῦ ὁποίου ἀπετέλεσε, ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος, ἡ ἀνάγκη ἀντιστάσεως στὴν ἐθνομηδενιστικὴ προπαγάνδα τῶν Λιακορεπούσηδων (βλέπε βιβλίο Στ' Δημοτικοῦ.)

«Η Ελλάδα αναδύεται ύστερα από μακρές και υπόγειες διεργασίες ως «αναγεννώμενος φοίνιξ» από την τέφρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και αποκτά υπόσταση και μορφή μέσα από τα ολοκαυτώματα των αγωνιζόμενων για την ελευθερία τους Ελλήνων. «Πώς» και «γιατί» είναι ερωτήματα που αναλύονται και προσεγγίζονται στο έργο που θα διαβάσει ο αναγνώστης. Είναι τα «πώς» και τα «γιατί» ενός θαύματος. Του σύγχρονου ελληνικού θαύματος, στο οποίο οφείλουν να ανάγονται όλοι οι σημερινοί Έλληνες σε αναζήτηση των ριζών τους. Και από το οποίο μπορούν να αντλούν διδάγματα μεγαλοσύνης και αισιοδοξίας για την πορεία τους στο μέλλον. Χωρίς κομπασμούς, χωρίς αλαζονεία, χωρίς υπερφίαλους εθνικισμούς. Αλλά με αξιοπρέπεια, με ευλάβεια και με σεβασμό προς τα κελεύσματα των νεκρών, των πεσόντων ηρωικά «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος». Όλων αυτών που με τη θυσία τους διαμόρφωσαν τη νεότερη ελληνική ιδιοπροσωπία μας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τη λιτή ρήση του Ίωνος Δραγούμη: «Τα έθνη δεν αξίζουν μόνο με το να μένουν έθνη αν δεν είναι συνάμα και ζύμη για τη δημιουργία πολιτισμών και ξεχωριστών ανθρώπων».»

...
Ὅταν ἡ βία καὶ ἡ προπαγάνδα τῆς παγκοσμίου ἐξουσίας λυσσᾶνε μανιασμένα νὰ ξεριζώσουν ὅτι ἔχει ἀπομείνει σὲ αὐτὸν τὸν τόπο, οἱ Ἕλληνες μελετοῦν, κοπιάζουν, ἀγωνίζονται, ἀναβαπτίζονται στὰ νάματα τῆς Ἱστορίας καὶ τῆς Παραδόσεώς μας, στὸν χυμὸ ποὺ κυλᾷ ζωογόνος μέσα στὸν ἀρχαῖο κορμὸ τοῦ Γένους· καὶ περιμένουν νὰ περάσῃ ἡ θύελλα καὶ ν᾿ άνατείλῃ ὁ ἥλιος.

Ἀλλὰ θὰ συνεχίσουμε μὲ βιβλία καὶ στὸ ἐπόμενο σημείωμα.

Ὁ μόνος λόγος γιὰ νὰ ψηφίσει κανεὶς Ν.Δ.

Ἐπειδὴ στὰ ἐπόμενα μηνύματα σκοπεύω νὰ τὰ ψάλω ἀγρίως στὸ κόμμα τοῦ «μεσαίου χώρου» [1], δὲν θέλω ὅμως νὰ εἶμαι ἄδικος, εἶπα νὰ γράψω καὶ κάτι ὑπέρ τῆς Ν.Δ. Ἔ, λοιπόν, δὲν βρῆκα τίποτε καλύτερο ἀπὸ τὴν Ἕλενα Κουντουρᾶ. Εἶναι ὁ μόνος λόγος ποὺ μὲ κάνει νὰ νιώθω τύψεις ποὺ δὲν θὰ ψηφίσω Ν.Δ.

Ἕλενα Κουντουρᾶ
www.elenakountoura.gr

photo-video gallery

Δὲν ἀστειεύομαι καθόλου. Ἐκτὸς ποὺ εἶναι ἡ κομψότερη γυναῖκα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, ὑπῆρξε καὶ ἐπιτυχημένη ἐπαγγελματίας, ὡς μοντέλο καὶ ὡς ἐκδότρια, καὶ εἶναι ἀξιοπρεπέστατη, μὲ ἦθος καὶ ἀρχές, καὶ καλὴ παρουσία στὴν προηγούμενη βουλή. Καί, ναί, ἔχει ἐκφραστεῖ σαφῶς κατὰ τοῦ ἀφελληνιστικοῦ βιβλίου Ἱστορίας. (Ὅπως καὶ ὁ κ. Δ. Κωνσταντάρας, ἀπὸ τὴν Α' Ἀθηνῶν.) (Ἀλλὰ τί νὰ τὸ κάνω ἐγώ, ἀγαπητή μου Ἕλενα; Ἡ κυβέρνησή σου μᾶς τὸ ἐπέβαλε.)

Σημειώσεις:
[1] «μεσαῖος χῶρος»: «Η μέχρι προ ολίγων μόλις ετών παθολογική πολιτική καχεξία του εξουσιαστικού πυρήνα της Δεξιάς, μέσα από την έλλειψη σαφούς ιδεολογίας και στρατηγικής, ανάγκασε τους ιδεολόγους του χώρου να αναπτύξουν μια αυτόνομη «αναρχική» κουλτούρα, και ως προς τη στάση τους απέναντι σε ένα «δημοκρατορικό» καθεστώς, πρακτικά μιας δημοκρατικής δικτατορίας, και ως προς την αποδοχή της κανονιστικής πολιτικής εκδοχής του φυσικού τους χώρου, πρακτικά της αιδήμονος πολιτικής αυτοπροσδιοριστικής του «μεσαίου» χώρου. Για τους υπέρμαχους της καθαρότητας των εννοιών, το όνομα του ρόδου είναι ρόδο, έστω τριαντάφυλλο, αλλά ποτέ μολόχα. Έτσι και το όνομα της Δεξιάς είναι Δεξιά, έστω Κεντροδεξιά, αλλά ποτέ «μεσαίος» χώρος. Ο νεφελώδης μεσαίος χώρος δεν έχει ποτέ συγκεκριμένη πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση.»
(Χρίστος Γούδης, «Ανατομία της Δεξιάς: Κριτική μιας σύμμεικτης ιδεολογίας καθαρού λόγου και «παράνοιας»», εκδ. Κάκτος 2007)

Ο Χρίστος Γούδης είναι καθηγητής αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών, ποιητής, μεταφραστής, συγγραφεύς, εκπρόσωπος τύπου και υποψήφιος βουλευτής επικρατείας του ΛΑ.Ο.Σ.