Καλή Χρονιά, φίλοι μου! Ὑγεία καὶ εὐτυχία γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ὅπου γῆς, προπάντων ὅσους δοκιμάζονται καθημερινῶς. Γιὰ τὸν Ἑλληνισμό ποὺ ἄφησε πίσω ἕνα ἔτος ἀγωνιζόμενος στὶς ἐπάλξεις τοῦ Χρέους κατὰ τῆς μαύρης ἀντιδράσεως ποὺ ξέσπασε μὲ λύσσα, πληγωμένη ἀπὸ τὰ δύο μεγάλα ΟΧΙ στὸ
σχέδιο Ἀννάν καὶ στὴν
διαγραφὴ τῆς ἱστορικῆς μας μνήμης. Ἕνα ἔτος ποὺ πέρασε μὲ τὴν ὀδυνηρὴ ἀπώλεια δύο μεγάλων Ἑλλήνων, τοῦ
ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου καὶ τοῦ προέδρου Παπαδοπούλου, καὶ ἔκλεισε σὲ μιὰ κατάστασι ἀναρχίας, οἰκονομικῆς κρίσεως, ἀνησυχίας γιὰ τὸ μέλλον· ἀλλὰ μᾶς ἄφησε ὀρθίους καὶ ἀποφασισμένους. Πολλές εὐχές, καὶ τοῦ χρόνου στὴν Πόλι!
...Εἶναι, ἐνδιαφέρον νὰ ἐρευνήσουμε μερικὲς δηλώσεις ποὺ ἔχουν λάβει διαστάσεις θρύλου. Δηλώσεις ὑπαρκτές, δηλώσεις ἀνύπαρκτες, ἢ δηλώσεις ὑπαρκτὲς ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ διαφόρους ὡς ἀνύπαρκτες. Σὲ ἐπόμενα σημειώματα θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ ρήσεις, πραγματικὲς ἢ μή, τοῦ Ἰσοκράτους, τοῦ Μαντείου τῶν Δελφῶν, τῶν Βάσκων ἑλληνιστῶν καὶ φιλελλήνων καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Σήμερα θὰ ἐξετάσουμε τὸ ἱστορικὸ μιᾶς δηλώσεως, πιθανῶς ἀνυπάρκτου (ὅπως παρουσιάζεται), ἀλλὰ μὲ ὑπαρκτὸ ἱστορικὸ πλέον τοῦ αἰῶνος! Τὴν διαβόητη «δήλωσι Κίσινγκερ».
Ἡ ὑποτιθέμενη
«δήλωσις Κίσσινγκερ» ἐπιμένει νὰ ἐπανέρχεται, ἀποπροσανατολιστικῶς συνήθως, ἐδῶ καὶ χρόνια. Τὸ ἱστορικό της ἔχει
καταγράψει συνοπτικῶς ὁ Νίκος Σαραντάκος (ψέγοντας, ὡς συνήθως, τοὺς ἐπαράτους ἐθνικιστάς· ἂν καὶ ἐθνικιστὴς εἶναι, ἐπὶ παραδείγματι, ὁ συγγραφεὺς καὶ συνεργάτης τῶν «Πολιτικῶν Θεμάτων» Νικόλαος Καλογερόπουλος, ὁ ὁποῖος διερεύνησε τὸ θέμα), προσθέτω δὲ ἐγὼ στὸ παρὸν μερικὰ ἐπιπλέον εὐρήματα.
Προσωπικῶς δὲν γνωρίζω ἐὰν ἔγινε αὐτὴ ἡ δήλωσις, σοβαρῶς μάλιστα ἀμφιβάλλω, θεωρῶ δὲ τὴν χρῆσιν της ἀποπροσανατολιστική.
Πάντως, ὁ κ. Σαραντάκος σφάλλει εἰς τὸν ἐξῆς συλλογισμόν: Λέγει ὅτι ἀποκλείεται νὰ εἶπε ὁ Κίσινγκερ τὸ τοιοῦτον το 1974, διότι τὸ εἶπε ὁ λόρδος Πάλμερστον -ἢ μᾶλλον ὁ Κάστλρη- τὸ 1850 ἢ ἐνωρίτερα. Προσωπικῶς, θὰ συμφωνήσω ὅτι, πράγματι, εἶναι ἀπίθανον νὰ ἔκανε ὁ Κίσινγκερ μιὰ τέτοια δήλωσι, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ποὺ τοῦ ἀποδίδεται. Ἀλλὰ ἡ ρῆσις τοῦ Καστελρήγου δὲν ἀποτελεῖ ἀπόδειξιν γιὰ αὐτό - ἀντιθέτως, μόνον γιὰ τὸ ἀντίθετον θὰ μπορούσαμε ἐνδεχομένως νὰ τὴν ἐπικαλεστοῦμε. (Κοινῶς, εἶναι γελοῖο νὰ φαντασθοῦμε ὅτι ὁ Κίσινγκερ θὰ σκεπτόταν νὰ πῇ σήμερα κάτι τόσο έξωφρενικό καὶ ξεκάρφωτο! Ἀλλά, κάλλιστα θὰ μποροῦσε νὰ πῇ π.χ.
«...Καὶ νὰ σᾶς πῶ, μεταξὺ σοβαροῦ καὶ ἀστείου, μ᾿ αὐτὰ ποὺ κάνουν ἐτοῦτοι οἱ Ἕλληνες μὲ βάζουν σὲ πειρασμὸ νὰ ἐπικαλεστῶ τὸν Castlereagh, ὁ ὁποῖος εῖχε πεῖ ὅτι... Χαχα!! Ἄντε, γειά μας!» Ἀλλὰ καὶ αὐτό, βεβαίως, δὲν εἶναι παρὰ σενάριο, δυνατὸν μέν, ἀπίθανον δὲ (ἀνάμεσα σὲ ἄπειρες ἄλλες πιθανὲς ἀπιθανότητες - π.χ. ἀκριβῶς ὅπως παραπάνω νὰ ἐσκέφθηκε ὁ πλαστογράφος, ἐντόπιος ἢ ξένος) καὶ δὲν ἔχουμε στοιχεῖα γιὰ νὰ τὸ θεωρήσουμε γεγονός.) Ἐπίσης λογικὸ σφάλμα εἶναι ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ δήλωσις ἐπανεμφανίζεται κάθε τόσο μὲ διαφορετικὰ στοιχεῖα τὴν καθιστᾷ ἀποδεδειγμένως πλαστή. Ἀλλὰ τὸ ὅτι οἱ ἐπόμενες παραποιημένες ἐκδοχὲς εἶναι ἀναξιόπιστες δὲν προσθέτει τίποτε ὅσον ἀφορᾷ στὴν ἐγκυρότητα ἢ στὴν πλαστότητα τῆς πρώτης ἐκδοχῆς. (Ἀλλὰ πρέπει νὰ βροῦμε ποιὰ ἀκριβῶς εἶναι αὐτή!) Τὸ συμπέρασμα, ἐπομένως, ὅσον ἀφορᾷ στὴν πλαστότητα τῆς δηλώσεως μπορεῖ νὰ εἶναι σωστό, ἀλλὰ τὰ συγκεκριμένα ἐπιχειρήματα ὄχι.
Σημαντικότερο ἐπιχείρημα κατὰ τῆς δηλώσεως, περισσότερο ἀπὸ τὸ ὅτι «τέτοια πράγματα δὲν λέγονται» [1], θεωρῶ τὴν
διάψευσι ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κίσινγκερ. Ὄχι λόγῳ τῆς φιλαληθείας τοῦ ἀνδρός, ἀλλὰ διότι, γιὰ νὰ διαψεύδῃ τὴν δήλωσι, σημαίνει, ἁπλούστατα, ὅτι μπορεῖ νὰ τὸ κάνῃ.
Συνοψίζοντας, θεωρῶ τὴν «δήλωσι Κίσινγκερ» ἀποπροσανατολιστικὴ καὶ χρησιμεύουσα κυρίως εἰς μολυσματικοὺς ἰοὺς τῆς ἀρνησιπατρίας, διὰ νὰ ἀποδίδουν ἐπιπολαιότηταν εἰς τοὺς Ἕλληνας. Ἐπιπλέον, μᾶς ἀποσπᾷ τὴν προσοχὴ ἀπὸ τὶς δικές μας εὐθύνες, τὴν δική μας ὁλιγωρία, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐσωτερικὸ ἐχθρό, ἀποδίδοντας τὰ δεινά μας σὲ ὑποθετικὲς παγκόσμιες συνωμοσίες «προαιώνιων ἐχθρῶν τῆς Ἑλλάδος».
Ἡ ἱστορικὴ διαδρομή, ὅμως, τῆς «δηλώσεως», ἀλλὰ και τὸ πνεῦμα τῆς πολυαίωνης ξενοκρατίας καὶ ὑποτέλειας ποὺ αὐτὴ ἐκφράζει, εἶναι ὑπαρκτὰ καὶ κυρίαρχα, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἄξια ἐρεύνης. Διότι ἡ ἐπιδίωξις τοῦ ἀφελληνισμοῦ μας, ἱστορικοῦ, γλωσσικοῦ, θρησκευτικοῦ καὶ πολιτισμικοῦ, εἶναι λυσσώδης καὶ πολυαίωνη· σήμερα δὲ ἀπειλεῖ εὐθέως αὐτὴν τούτην τὴν ὕπαρξί μας. Ἀλλὰ τὸ θέμα, ἐπαναλαμβάνω, δὲν εἶναι ἐὰν ἐπιδιώκεται ἀπὸ ξένους (ὄχι ἐπειδὴ μᾶς «ἀντιπαθοῦν» κάποιοι, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ ὕπαρξις τῶν ἐλευθέρων ἱστορικῶν ἐθνῶν ἀντίκειται στὴν παγκοσμιοποίησι)· τὸ θέμα εἶναι ὅτι ἐπιδιώκεται λυσσωδῶς καὶ ἀπροκάλυπτα ἀπὸ «Ἕλληνες». Ὡς ἐκ τούτου, ἡ μὲν «δήλωσις Κίσινγκερ» ἐπανέρχεται κάθε τόσο, προφανῶς ἐπειδὴ ταιριάζει γάντι μὲ τὰ πράγματα, ἀλλὰ
δὲν πρέπει νὰ μᾶς φταίει ὁ ἀμερικανοεβραῖος πολιτικὸς γιὰ τὴν δήλωσι ποὺ πιθανῶς δὲν ἔκανε καὶ ὄχι αὐτοὶ ποὺ καὶ τὰ λένε καὶ τὰ κάνουν, συστηματικῶς, συνεχῶς καὶ ἀπροκάλυπτα, καὶ τοὺς ψηφίζουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι κιόλας! [2]
Τὸ ἱστορικόν, λοιπόν, τῆς ὑποθέσεως, ἔχει ἱστορίαν αἰώνων! Ἐπὶ τῆς προηγηθείσης ἐρεύνης τοῦ Νίκου Σαραντάκου, ἀκολουθοῦν μερικὲς προσθῆκες.
Ὁ πατὴρ
Γεώργιος Μεταλληνὸς ἀναφέρεται ὡς αὐτήκοος μάρτυς, τοποθετεῖται δὲ ἡ δήλωσις τὸ 1974.
Τὸ περιοδικὸ
«Ρεσάλτο» πολλάκις ἔχει ὑποστηρίξει ὅτι ἡ δήλωσις εἶναι γεγονός. Π.χ. ὁ ἐκδότης τοῦ περιοδικοῦ Θύμιος Παπανικολάου («Ροβεσπιέρος»)
τοποθετεῖ τὸ ὑποτιθέμενο γεγονὸς τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1974 στὴν Οὐάσιγκτον, παραθέτει δὲ τὸ ἀκόλουθο κείμενο, ὄχι ὅμως πηγή:
Henry Kissinger:
«The Greek people are anarchic and difficult to tame. For this reason we must strike deep into their cultural roots: Perhaps then we can force them to conform. I mean, of course, to strike at their language, their religion, their cultural and historical reserves, so that we can neutralize their ability to develop, to distinguish themselves, or to prevail; thereby removing them as an obstacle to our strategically vital plans in the Balkans, the Mediterranean, and the Middle East.»
Ὁ
Μάριος Πλωρίτης γράφει σχετικῶς (
«Αποκαλύψεις τώρα και πάντα», «Τὸ Βῆμα», 31-8-1997) (οἱ παραπομπὲς τοῦ ἰδίου):
«Τη γλαφυρότερη και αποκαλυπτικότερη κρίση για τη χώρα μας και τους ιθαγενείς της, την διατύπωσε πριν τρία χρόνια, μιλώντας δημόσια στην Ουάσινγκτον, ο «πολύς» Χένρυ Κίσσινγκερ, ο μέγας συνεργός της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Έφα, λοιπόν, ο «μάγος» της αμερικανικής πολιτικής:
»«Ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές ρίζες του. Τότε, ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματά του, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ» [«Οικονομικός Ταχυδρόμος», 14.8.97.].
»Ευθύτερη κρίση και ευστοχότερη μέθοδο πολιτιστικής γενοκτονίας δεν θα επινοούσαν ούτε οι οσμανλήδες λαοκτόνοι. Το μόνο που μπορείς να προσάψεις στον περινούστατο «Χάρρυ», είναι ότι δεν πρωτοτυπεί και τόσο. Απλώς, βελτίωσε και επαύξησε μια παλιότερη συνταγή: Πριν 170 περίπου χρόνια, ο άγγλος υπουργός Εξωτερικών Ρόμπερτ Κάσλρη (Castlereagh, ο Καστελρήγος, όπως τον έλεγαν τότε εδώ), μαρκήσιος του Londonderry και αδερφοποιτός του Μέττερνιχ, ευχόταν «να καταστή η (επαναστατημένη) Ελλάς όσον τον δυνατόν ολιγώτερον επικίνδυνος, ο δε λαός της μικρόψυχος ως τα έθνη του Ινδοστάν» [Prokesch-Osten, Ιστορία της επαναστάσεως των Ελλήνων (1867). Μετάφρ. Γ. Αντωνιάδου, 1878-9, σελ. 183.]»
(Τὸ αὐτὸ ἐπανέλαβε ὁ Μάριος Πλωρίτης στὸ ἄρθρον του,
«Οι χάρτες και οι βάρκες», «Τὸ Βῆμα», 21-1-2001.)
Ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὰ παραπάνω, πιθανῶς πρώτη πηγὴ τοῦ μύθου εἶναι ἡ ἀποδιδομένη δήλωσις εἰς τὸν
Castlereagh, μαρκήσιο τοῦ Londonderry. Ἂς ἐρευνήσουμε, λοιπόν, αὐτὴν τὴν δήλωσι.
Ἀπὸ ἄλλη πηγὴ ἐπληροφορήθην ὅτι τὸ αὐτὸ ἀναφέρει ἡ καθηγήτρια
Μαρία Τζάνη (Μαρία Τζάνη, Ἀναστασία Παμουκτσόγλου,
«Τὸ Ἑλληνικὸ ἐκπαιδευτικό σύστημα: Ταὐτὸν καὶ ἀλλοτριομορφοδίαιτον», ἐκδ. Ἐρωδιός, Θεσσαλονίκη 2002). (Ὅποιος εὐκαιρεῖ, ἂς τὸ ἐπιβεβαιώσῃ.):
«
«Οἱ Ἕλληνες εἶναι εὔψυχοι καὶ μεγάθυμοι. Αὐτὸ εἶναι ἐνάντια στὰ συμφέροντά μας, γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνουν μικρόψυχοι, ὅπως τὰ ἔθνη τοῦ Ἱνδοστάν.» (Λόρδος Λοντοντέρρυ, στὴν Βρετανικὴ Βουλή, τὶς παραμονὲς τῆς ἀφίξεως τοῦ Γεωργίου Α' στὴν Ἑλλάδα.)»
Ὁ Μάριος Πλωρίτης, λοιπόν, γιὰ τὴν φερομένη ὡς ρῆσιν τοῦ Καστελρήγου παραπέμπει στὴν Ἱστορία τοῦ
Ἀντωνίου Πρόκες Φὸν Ὄστεν (Anton Prokesch von Osten), μτφ. Γ. Ἀντωνιάδου, ἐκδ. 1878-9 (;). Μὲ μιὰ πολὺ πρόχειρη ματιὰ στὴν
ἔκδοσι 1868-69 (pdf:
τόμος α',
τόμος β') δὲν κατόρθωσα νὰ ἐντοπίσω τὸ ζητούμενον.
Τὴν λύσι φαίνεται νὰ δίδῃ ὁ
Σαράντος Καργάκος, ὁ ὁποῖος, σὲ ὁμιλία του στὸν Σύλλογο «Ἑλληνικὴ Γλωσσικὴ Κληρονομιὰ» δίδει διαφορετικὴ πηγὴ γιὰ τὴν δήλωσι τοῦ Καστελρήγου. Γράφει (
«Ἔσσεται ἦμαρ», Περιοδικὸ
«Ἑλληνικὴ Διεθνὴς Γλῶσσα», τ. 3(47), Ὀκτ. 2001, σελ. 385):
«Στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα ὁ λόρδος Λοντόντερυ (Londonderry) εἶχε πεῖ ὅτι ἡ Ἑλλάς, γιὰ νὰ καταστεῖ ὅσο γίνεται λιγότερο ἐπικίνδυνη, πρέπει ὁ λαός της νὰ γίνει μικρόψυχος σὰν τοὺς λαοὺς τοῦ Ἱνδοστάν (Βλ. Γ. Φιλάρετου:
«Ξενοκρατία καὶ βασιλεία ἐν Ἑλλάδι 1821-1897», σ. 116).»
Πράγματι, στὸ βιβλίον τοῦ ἀντιβασιλικοῦ (ἐξάλλως δέ, ἀποδίδοντος ἐκεῖ, κακῶς, τὴν ἦττα τοῦ 1897) συγγραφέως
Γεωργίου Ν. Φιλαρέτου,
ἔκδοσις 1897 (
pdf) εὐρίσκουμε το συγκεκριμένο ἀπόσπασμα (σελ.
134-
135).
Ὁ Φιλάρετος παραπέμπει (σελ. 134, παραπομπὴ 2) στὴν Ἱστορία τοῦ Πρόκες Φὸν Ὄστεν, σελ. 183, ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ προηγούμενη παραπομπὴ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει (καὶ μᾶλλον ὁ Μάριος Πλωρίτης τὴν ἀντέγραψε κατὰ λάθος). Τὴν ρῆσιν τοῦ λόρδου Londonderry ἀναφέρει ὁ Φιλάρετος στὴν σελ. 135, παραπέμπει δὲ (σελ. 134, παραπομπὴ 3) στὸ Καρόλου Τάκερμαν,
«Οἱ Ἕλληνες τῆς σήμερον», μτφ. Ἀντωνίου Ζυγομαλᾶ, ἔκδ. 1877, σελ. 110.
Τὸ εὐτράπελον εἶναι ὅτι ὁ Φιλάρετος ὑποσημειώνει πικρῶς στὴν ρῆσιν τοῦ Καστελρήγου (...νὰ γίνουν οἱ Ἕλληνες «μικρόψυχοι ὡς τὰ ἔθνη τοῦ Ἱνδοστάν»):
«Σχεδὸν τὸ κατώρθωσαν! .....»
...Καλά, αὐτὸς εἶναι 100 χρόνια μπροστά! (ΤΜ Βασίλης Δανιήλ) (Ἀναφωνῶ ἐγώ.)
Ἤ...
«ὅλα τὰ θερία πολεμοῦν νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε· τρῶνε ἀπὸ μᾶς καὶ μένει καὶ μαγιά» (Στρατηγὸς Μακρυγιάννης); Εἴδωμεν.
Ἡ πηγὴ λοιπὸν τῆς φερομένης ὡς ρήσεως τοῦ Καστελρήγου δὲν εἶναι, φαίνεται ὁ Ἀντώνιος Πρόκες Φὸν Ὄστεν, ἀλλὰ ὁ πρέσβυς τῶν Η.Π.Α. ἐν Ἀθήναις καὶ θερμὸς φιλέλλην
Κάρολος Τάκερμαν (Charles Keating Tuckerman).
(Πολὺ ἐνδιαφέρον βιβλίον! Ὁ δὲ φιλελληνισμὸς τοῦ Τάκερμαν, ἐκφραζόμενος ὄχι μόνον συναισθηματικῶς ἀλλὰ καὶ πολιτικῶς (βλ. π.χ. εἰς τὸ κεφάλαιον
«Ἡ Μεγάλη Ἰδέα» πόσον θερμῶς ὁ συγγραφεὺς συνηγορεῖ ὑπὲρ τῆς εὐοδώσεως τῶν ἐθνικῶν μας πόθων), εἶναι συγκινητικός. Γράφει (σελ.
106):
«Τὸ νὰ πολιτευθῇ ἄλλως ἡ Ἑλλὰς [παρὰ μὲ ὅραμα τὴν Μεγάλη Ἰδέα]
ἔσται ἐναντίον τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων, εἶναι δὲ ἠθικῶς καὶ πολιτικῶς αἰσχρὸν τὸ νὰ ἐπιθυμῇ τις νὰ πράξῃ αὕτη ἄλλως.» Καὶ σχολιάζει ὁ μεταφραστής:
«Ἀκούσατε σεῖς οἱ ὀλίγιστοι δῆθεν σώφρονες πολῖται, οἱ μετὰ τῶν ξένων ἑνωθέντες, ὅπως καταπνίξητε πᾶν φιλοπατρίας αἴσθημα, οἱ εἰς τὰ χείλη τὸν φαρμακερὸν τῆς εἰρωνίας γέλωτα ἔχοντες, ὡς μόνην ἀπάνησιν, ὡς μόνον ἐπιχείρημα, εἰς τὸν τολμήσοντα παρόντων ἡμῶν νὰ ὁμιλήσῃ περὶ ἐθνικοῦ μεγαλείου, περὶ τῆς Μεγάλης Ἰδέας. Τὸν τοιοῦτον σεῖς ἀποκαλεῖτε ἐπιπόλαιον, ἄκριτον, ὡς νὰ μὴ ἐγνωρίζομεν τάχα, ὅτι παρ᾿ ὑμῖν ἡ κρίσις εἶναι συνώνυμος τῇ ἀναισθησίᾳ καὶ ὅτι ὑπὸ τὸν πέπλον τῆς φρονήσεώς σας, καλύπτονται ποταπὰ ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ ὑλικὰ συφέροντα. Εἳς ξένος, ἑλληνικώτερος ὑμῶν, σᾶς διδάσκει τὸ καθῆκον σας!» Καὶ ἀναφωνῶ ἐγῶ, ἑκατὸν τριάντα ἕνα ἔτη μετά:
Μά, τίποτε δὲν ἄλλαξε!)
Πράγματι, λοιπόν, στὸ βιβλίον
«Οἱ Ἕλληνες τῆς σήμερον» τοῦ Καρόλου Τάκερμαν, μτφ. Ἀντωνίου Ἀ. Ζυγομαλᾶ, ἔκδ. 1877, (
pdf) εὐρίσκουμε στὴν σελίδα
110 τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα.
Ὁ Τάκερμαν ἀναφέρει ὅτι ὁ Καστελρῆγος
«ἐπεθύμει νὰ καταστῇ ἡ Ἑλλὰς «ὅσον οἶόν τε ἧττον ἐπικίνδυνος» ὁ δὲ λαός της «μικρόψυχος ὡς τὰ ἔθνη τοῦ Ἱνδοστάν.» Ἡ ρῆσις τοῦ Καστελρήγου ἀναφέρεται ἐντὸς εἰσαγωγικῶν, χωρὶς ὅμως ἄλλα στοιχεῖα.
Ἡ ἀναζήτησις, λοιπόν, συνεχίζεται. Ζητούμενα:
Νὰ εὐρεθῇ τὸ πρωτότυπον (εἰς τὴν ἀγγλικὴν) ἔργον τοῦ Τάκερμαν. Νὰ ἐρευνηθῇ ἡ πηγὴ τοῦ Τάκερμαν διὰ τὴν ἄποψιν τοῦ Καστελρήγου διὰ τοὺς Ἕλληνας. Νὰ ἐρευνηθοῦν ἄλλες πηγὲς περὶ τῶν ἀπόψεων τοῦ Καστελρήγου διὰ τοὺς Ἕλληνας.
[Προσθήκη, 13-6-2011] Ὁ
Γιάννης Μαρίνος διευκρίνισε σχετικῶς (
«Ο Κίσινγκερ κι εγώ», «Το Βήμα», 17-12-2010):
«Καθώς υπήρξαν αμφισβητήσεις της γνησιότητας του κειμένου, επιδόθηκα σε εμπεριστατωμένη διερεύνηση του θέματος και στις επαρχιακές εφημερίδες «Δικαίωμα» και «Χρόνος» που το είχαν πρωτοδημοσιεύσει και στην αγγλόγλωσση τουρκική εφημερίδα «Τurkish Daily Νews», από την οποία υποτίθεται ότι το αναδημοσίευσαν. Σε επιτόπια έρευνά μου στην Κωνσταντινούπολη με τη βοήθεια του εκεί συναδέλφου Αλκη Κούρκουλα, προέκυψε ότι στο φύλλο της 17.2.1997, όπου υποτίθεται ότι δημοσιεύθηκε η επίμαχη δήλωση, τίποτε σχετικό δεν υπήρχε. Κατόπιν αυτού έστειλα επιστολή στον κ. Κίσινγκερ ζητώντας του να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τα αποδιδόμενα σε αυτόν ανθελληνικά σχόλια, που περιέχονταν σε ομιλία του σε εκδήλωση βράβευσής του. Μου απάντησε ως εξής:
«Αγαπητέ κύριε Μαρίνο. Ευχαριστώ για την επιστολή σας. Οσον αφορά το απόσπασμα που δημοσιεύσατε,ούτε τελετή βράβευσής μου υπήρξε, ούτε ομιλία μου και το προβαλλόμενο απόσπασμα είναι εξ ολοκλήρου αναληθές. Η όλη ιστορία είναι καθαρό εφεύρημα και αναμένω ότι θα προβείτε σε διόρθωση. Καθώς είσθε ο πρώτος που με πληροφορεί από πού προήλθε το δημοσιευθέν απόσπασμα, μόλις σήμερα είχα την ευκαιρία να προβώ σε διόρθωση προς την “Τurkish Daily Νews” και αυτό έπραξα. Ειλικρινά δικός σας. Χένρι Κίσινγκερ».»
Σημειώσεις:
[1] Παρεμπιπτόντως, τὸ ἐπιχείρημα σχετικῶς μὲ τὴν δήλωσιν Κίσινγκερ ὅτι «τέτοια πράγματα δὲν λέγονται», ἂν καὶ ἁπλοϊκόν, εἶναι σοβαρόν, μὴ ὑπαρχουσῶν ἄλλων πληροφοριῶν. Πάντως, ὁ πρόεδρος τῶν ΗΠΑ
Τζόνσον λέγεται ὅτι εἶπε τὰ ἐξῆς... ἀνείπωτα στὸν πρέσβη τῆς Ἑλλάδος, τὸ 1964:
«
"Then listen to me, Mr. Ambassador," said the President of the United States, "
fuck your Parliament and your Constitution. America is an elephant. Cyprus is a flea. If these two fleas continue itching the elephant, they may just get whacked by the elephant's trunk, whacked good... We pay a lot of good American dollars to the Greeks, Mr. Ambassador. If your Prime Minister gives me talk about Democracy, Parliament and Constitutions, he, his Parliament and his Constitution may not last very long."» (
«Killing hope», by William Blum, published by Common Courage Press in 1995)
Ἀλλὰ ποιός ξέρει ἐὰν καὶ αὐτὸ τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἀκριβές!
[2] Ὁ «ἐκσυγχρονιστὴς»
Ἀντώνης Λιάκος, ἀκολουθώντας τὸν Πασχάλη Κιτρομηλίδη κ.ἄ., ἔγινε ὁ κύριος ἐκφραστὴς τοῦ
ἐθνομηδενισμοῦ, τῆς ἀρνήσεως δηλαδὴ τοῦ ἔθνους ὄχι ἁπλῶς ὡς προτεραιότητος στὴν πολιτική (διεθνιστική, ἀντιεθνικιστικὴ πολιτικὴ ἰδεολογία), ἀλλὰ ὡς ὀντότητος καὶ ὑποστάσεως· θεωρῶν τὸ ἔθνος τεχνητὴ κατασκευὴ τοῦ μετεπαναστατικοῦ κράτους, καὶ τοὺς Ἕλληνες μὴ Ἕλληνες, χωρὶς ἱστορία καὶ ρίζες. (Βλ. π.χ. μιὰ σύντομη ἐπισκόπησι τοῦ ζητήματος ἀπὸ τὸν Γ. Καραμπελιᾶ στὸ
«1204: Ἡ διαμόρφωση τοῦ νεώτερου Ἑλληνισμοῦ».) Ζοῦμε, λοιπόν, σήμερα τὴν ἀπόλυτη καὶ ὁλοκληρωτικὴ ἐπίθεσι ὄχι ἁπλῶς κατὰ τῆς γλώσσης, τῆς θρησκείας, τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἢ τῆς ἐθνικῆς μας ἀνεξαρτησίας, ἀλλὰ κατὰ τῆς ὑπάρξεως, κατὰ τῆς ὑπαρκτικῆς συνθήκης μας. Σκεφθεῖτε: Τό... χάμπουργκερ ἢ ἡ κόκα-κόλα ἢ οἱ πολυεθνικὲς μπορεῖ νὰ μᾶς ἀλλοιώσουν οἰονομικῶς, κοινωνικῶς, πολιτιστικῶς. Ὁ βάρβαρος τοῦρκος εἰσβολεύς μπορεῖ νὰ πατήσῃ τὴν γῆ μας, ὁ βούλγαρος κοιμιτατζὴς νὰ μᾶς ἐκσλαβίσῃ, νὰ μᾶς σκοτώσει·
ὁ ἐθνομηδενιστής, ἀπείρως καὶ ἀπολύτως χειρότερος, ἀρνεῖται ὅτι ὑπάρχουμε κἄν· ἡ διαφορά μας δὲν εἶναι οὔτε ἰδεολογική, οὔτε χρηματικὴ ἢ ἐδαφική, ἀλλὰ ὀντολογική. Ὑποστηρίζει δὲ ὁ κ. Λιάκος ὅτι πρέπει νὰ ἀλλάξῃ ὁ ἐκ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως καὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ «ὁρισμὸς τοῦ ἔθνους» καὶ νὰ κατασκευασθῇ νέα (ψευδο-)Ἱστορία καὶ νέο «ἔθνος», γιὰ τὴν παγκοσμιοποίησι. (
«Ποιά ιστορία ταιριάζει στην παγκοσμιοποίηση;» «Τὸ Βῆμα», 31-7-2005·
«Οι δύο όψεις της εξέγερσης στη Γαλλία», «Τὸ Βῆμα», 20-11-2005.)
Ἡ
Ἄννα Φραγκουδάκη καταγγέλλει ἀκόμη καὶ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάστασι καὶ τὸν Διαφωτισμὸ περίπου ὡς πατέρες τοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ τοῦ ρατσισμοῦ (
«Η εθνική ταυτότητα, το έθνος και ο πατριωτισμός», Υπ.Ε.Π.Θ., Παν. Αθηνών, 2004 - Εκπαίδευση μουσουλμανοπαίδων 2002-2004, «Κλειδιά και αντικλείδια») (οἱ φιλελεύθεροι «φωταδιστὲς» ἔχουν χάσει ἐπεισόδια· δὲν ἔχουν ἀντιληφθεῖ τὶ ἐστὶ παγκοσμιοποίησις), μᾶς λέγει ὅτι
«είναι μεγάλη ανάγκη να βρεθούν τρόποι ώστε να απαλλαγεί ο κόσμος από τη βάρβαρη αξία του ηρωισμού, έτσι ώστε η ανθρώπινη κοινωνία να μην παράγει πια ήρωες κανενός είδους» («Τὰ Νέα», 22-9-2001), ενῶ
χαρακτηρίζει ««ρατσιστική» κάθε επίκληση της προσφοράς τής κλασικής Ελληνικής αρχαιότητας στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, γιατί έτσι οι σύγχρονοι Έλληνες «θέλουν να κρύψουν το άσκημο και μπάσταρδο εθνικό τους πρόσωπο».» Φυσικὰ κατεδαφίζει τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα (μαζὶ μὲ ἄλλους γλωσσολογοῦντες τῆς «σχολῆς Χρηστίδη», Σπύρο Μοσχονά κ.ἄ.), ἀμφισβητεῖ τὴν συνέχεια τῆς Ἑλληνικῆς, τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, τὸ πολυτονικό, τὴν λόγια παράδοσι, τὴν γραπτὴ γλῶσσα καὶ ὀρθογραφία,
καὶ ἀλωνίζει βεβαίως στὴν εὐαίσθητη ἐθνικῶς Θράκη, μαζὶ μὲ τὴν ὑποψήφια βουλευτὴ Ἐπικρατείας τοῦ ΠΑΣΟΚ
Θάλεια Δραγώνα, ἡ ὁποία
τὴν συναγωνίζεται σὲ «ἀντιρατσισμό». Καὶ οἱ δυό... χανούμ-μπουρέκ, συνευρίσκονται μὲ τούρκους καί... μπακλαβαδιάζουν! (Κυριολεκτικῶς, μά τὸν Δία!
««The Baklava Effect»: «Καθηγητές που οργανώνουν ελληνο-τουρκικά σεμινάρια χρησιμοποιούν τη φράση «The Baklava Effect» για να περιγράψουν την υπερβολικά οικεία ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν βρεθούν Ελληνες και Τούρκοι μαζί και γιορτάζουν αυτά που μοιράζονται -τα ίδια φαγητά, την ίδια μουσική- χωρίς την Ιστορία να μπαίνει στη μέση»»! Βλέπε:
«Μέσω Ευρώπης η προσέγγιση με την Τουρκία», «Ἡ Καθημερινή», 18-6-2006·
«Ελλάδα και Τουρκία πέρα από στερεότυπα και φοβίες», «Ἡ Καθημερινή», 28-10-2006.)
Αὐτὰ ὅλα, ἐπὶ ἐποχῆς
Μαρίας Ρεπούση γίνονται... διδακτέα ὕλη στὰ σχολεῖα μας (βλέπε
βιβλίο Ἱστορίας· ἐνῷ
στὴν «Νεοελληνικὴ Γλῶσσα» τῆς Γ' Γυμνασίου διδάσκεται ἐθνομηδενισμὸς Σημίτη, Ν. Δήμου, Καπλάνι κ.ἄ.), πρὸς γενιτσαρισμὸν τῶν παιδιῶν μας.
Ἡ πιὸ ἀποκαλυπτικὴ, κατὰ ἕναν τρόπον καὶ συνυπολογιζομένων τῶν ἐπακολουθησασῶν ἐξελίξεων, ἀναδημοσίευσις τῆς «δηλώσεως Κίσινγκερ», ἀπὸ τὶς πολλές μετὰ τὸ 1997, εἶναι ἴσως αὐτὴ στὸ ἐξώφυλλον τῆς ἀκριτικῆς «Ἐνδοχώρας», τ. 69-70, Ὀκτ. 2000. Τὸ κείμενο τοῦ Κ. Σημίτη, δίπλα στὴν «δήλωσι Κίσινγκερ», εἶναι βεβαίως πραγματικόν (ἀπὸ τὸ βιβλίον του
«Ἐθνικιστικὸς λαϊκισμὸς ἢ ἐθνικὴ στρατηγική;», ὅπου καταφέρεται ἐναντίον τοῦ ἔθνους-κράτους, ὡς παράγοντος ὀπισθοδρομήσεως, τὸ ὁποῖον ἐπιμένει στὶς «χωρὶς ἀπήχηση ἑλληνικὲς καὶ χριστιανικὲς ἀξίες»). Τὸ θέμα ὅμως δὲν εἶναι ἐὰν τὰ ἐπιλεγέντα ἀποσπάσματα καὶ ἡ σύγκρισις ἀδικοῦν τὸν κ. Σημίτη - καὶ δέχομαι ὅτι τὸν ἀδικοῦν. Τὸ ἀπίστευτο εἶναι ὅτι μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια τὸ κείμενο τοῦ κ. Σημίτη ἐμφανίστηκε στό... σχολικὸ βιβλίο τῆς «Νεοελληνικῆς Γλώσσης» τῆς Γ' Γυμνασίου!
Ἡ βουλευτὴς
Ἄννα Διαμαντοπούλου τοῦ ΠΑΣΟΚ προτείνει νὰ καθιερωθῇ ὡς δεύτερη ἐπίσημη γλῶσσα μας ἡ ἀγγλική, καί, σὰν νὰ μὴν ἔφθαναν αὐτά, ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης τῆς ΝΔ,
Σωτήρης Χατζηγάκης, ἀπὸ τὰ ἔδρανα της Βουλῆς
ἀποκηρύσσει εὐθέως αὐτὴν τούτην τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία, ὡς... ἀσύμβατη μὲ τὸ ἀνθρώπινο δικαίωμα καὶ τὸ δικαίωμα αὐτὸ καθ᾿ ἑαυτό (sic)!
Ἀφοῦ δὲ κατεδαφίσουμε τὸ
ὁμόγλωσσον, τὸ
ὁμόθρησκον καὶ τὸ
ὁμότροπον, γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὴν διαχρονικὴ διατύπωσι τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Ἀθηναίους (Ἡρόδοτος, «Ἱστορίαι», βιβλ. 8, 144, 14-17), τελευταῖο, ἢ μᾶλλον πρῶτο, θὰ καταλύσουμε καὶ τὸ
ὅμαιμον, φέρνοντας μερικὰ ἑκατομμύρια τριτοκοσμικῶν ἀσιατο-ἀφρικανῶν μουσουλμάνων, γιὰ νὰ μᾶς
«γονιμοποιήσουν» (
Προκόπης Παυλόπουλος).
Καὶ μετὰ ἀσχολούμεθα μὲ τὸ ἂν τὸ εἶπε ὁ Κίσινγκερ τὸ 1974, καὶ ὄχι μὲ αὐτοὺς ποὺ καὶ τὸ λένε καὶ τὸ κάνουν, συστηματικῶς, συνεχῶς καὶ ἀπροκάλυπτα, καὶ τοὺς ψηφίζουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι κιόλας!
Τί νὰ πεῖς; Τουλάχιστον θα τρῶμε μπακλαβά!
